θα έβαζε μυαλό.
Θα κοίταζε να διορθώσει δηλαδή τα χάλια του, για να ξανακερδίσει τη χαμένη εμπιστοσύνη του κόσμου, που ενώ το λατρεύει ως άθλημα κάνει εμετό με τα όσα αηδιαστικά συμβαίνουν γύρω από αυτό, και φυσικά παίρνει δρόμο...

Ομως, με την πρόταση που κατέθεσε το ποδόσφαιρο προκειμένου να βγει από την κρίση στην οποία έχει περιέλθει, ξεπέρασε και τον χειρότερο εαυτό του: Ενα πρωτάθλημα χωρίς προκήρυξη, χωρίς νομική υπόσταση, χωρίς ηθική νομιμοποίηση! Ενα πρωτάθλημα-λάστιχο, το οποίο επρόκειτο να αρχίσει με 14 ή 13 ομάδες και -άγνωστο πότε- θα αποκτήσει άλλες δύο-τρεις, για τα ονόματα των οποίων, πάντως, κανείς δεν παίρνει όρκο...

Εμπνευστής αυτού του εκτρώματος εμφανίζεται ο πρόεδρος της Super League (και του Ολυμπιακού) Ευ. Μαρινάκης, ο οποίος, από την ημέρα που βρέθηκε μπλεγμένος στις μαγνητοταινίες της ΕΥΠ, δείχνει να διακατέχεται από μια ανασφάλεια και ένα άγχος που δεν μπόρεσαν να κατασιγάσουν ούτε οι διαβεβαιώσεις του υπουργού Πολιτισμού («τα έγγραφα που έχουν έλθει από την UEFA, αφορούν κυρίως μικρές ομάδες...») ούτε οι διακηρύξεις αυτού του ίδιου του πρωθυπουργού («πρέπει να απαλλαγούμε από τους παραγοντίσκους και του ποδοσφαίρου και της πολιτικής και των ΜΜΕ»).

Ως πρόεδρος τόσο της Super League όσο και του Ολυμπιακού, ο Μαρινάκης μπορεί να θεωρηθεί μόνο «παραγοντάρα!». Οσο για τον Ολυμπιακό, σιγά μήπως και τον μπερδέψει κανείς με τη... μαρίδα του ποδοσφαίρου. Οπότε, προς τι το μίσος και ο σπαραγμός; Ακατανόητα πράγματα...

... Που δεν εξηγούνται ούτε με τη σύμπραξη του «καλού και αγαθού» Πιλάβιου, ο οποίος ως «πρωθυπουργός του ποδοσφαίρου» παρέχει την απαραίτητη θεσμική νομιμοποίηση στον πρόεδρο της Super League! Γιατί τόσο απροκάλυπτα όμως; Μήπως, επειδή τον πήρε, επιτέλους, είδηση ο Γερουλάνος και τον «κράζει» συστηματικά, αυτός, φοβικός και ανασφαλής όπως δείχνει, έσπευσε να ακουμπήσει στην «προεδράρα» για να νιώσει κάποια σιγουριά;

Αλλά εν πάση περιπτώσει, ο Μαρινάκης με τον Πιλάβιο καλώς ή κακώς κάνουν τη δουλειά τους με τον τρόπο που νομίζουν και αργά ή γρήγορα θα κριθούν γι' αυτό. Οι άλλοι «μεγάλοι» όμως, ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ, τι είναι αυτά που κάνουν, και μάλιστα όχι για πρώτη φορά; Πουλάνε, δηλαδή, ψευτομαγκιές μέσα από δηλώσεις και ανακοινώσεις, και μετά, όταν έλθει η κρίσιμη στιγμή, «άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε»...

Μ' αυτά και μ' αυτά, εκείνο που καθημερινά αποδεικνύεται είναι ότι, το ελληνικό ποδόσφαιρο και ειδικότερα η Σούπερ Λίγκα, από αξιοπιστία και ηθική είναι βαρέλι δίχως πάτο. Αν και το 2006, όταν όλοι γιόρταζαν τα γεννητούρια της, για κάποιους το πράγμα ήταν (από τότε) ξεκάθαρο και δεν δίστασαν να την γράψουν κατ' επανάληψη όχι Σούπερ Λίγκα, όπως την έλεγαν οι πολλοί, αλλά Σούπερ Κλίκα. Ναι, Σούπερ Κλίκα!

Στα χρόνια που μεσολάβησαν επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά του λόγου το αληθές, καθώς κύριο μέλημα του θλιβερού συνεταιρισμού δεν ήταν η προαγωγή του ποδοσφαίρου αλλά η εξυπηρέτηση των κακώς εννοούμενων συμφερόντων των αφεντικών του. Κι έτσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, το σκατό να έχει σκεπάσει τα πάντα και η ποδοσφαιρική εξουσία να βαράει το βιολί της, αδιαφορώντας για το τι λέει και τι επιθυμεί η αποσβολωμένη μ' αυτά που βλέπει να γίνονται κοινωνία.

* Πηγή: "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία"