γιορτάσουμε μέσα από τις σελίδες της Παρέμβασης. Πριν δύο χρόνια γιορτάζαμε τα 35χρονα του περιοδικού και τώρα συμπληρώνουμε αισίως τα 37 χρόνια και τα 200 τεύχη. Και μοιραζόμαστε συμπτωματικά την επέτειο των 200 τευχών μας, με την 200στή επέτειο του 1821 –μα τι ωραία συγκυρία!
200 τεύχη… δεν είναι και λίγο πράγμα. Στις σελίδες τους είναι γραμμένη η ιστορία μιας ολόκληρης εποχής. Από το 1984 μέχρι το 2020 αλλάξανε τόσα πολλά. Και τόσα λίγα μείνανε ίδια. Κι όμως, ένα αόρατο νήμα ενώνει τις δύο αυτές χρονικές «στιγμές» και ζυμώνει τα έτη κάνοντάς τα ένα, για να πάνε χέρι χέρι το ταξίδι της ζωής, της λογοτεχνίας, του πολιτισμού, της κοινωνίας και του κόσμου.
Η Παρέμβαση, από τότε μέχρι σήμερα, περιέγραψε τον κόσμο και την εποχή της▪ την εποχή της που άλλαζε, καθώς τα χρόνια περνούσαν. Και μαζί, άλλαζε κι η ίδια, προφέροντας πάντα τις ωραιότερες λέξεις του εσωτερικού στοχασμού. Θα έλεγα, εκτός της πνευματικής του αξίας και συνεισφοράς, πως το περιοδικό αποτελεί και κάποιου είδους «ιστορική» καταγραφή της κοινωνίας, με όλα όσα την περιβάλλουν και τη διαμορφώνουν. Ανθρώπους, γεγονότα, πράξεις, αισθήματα, πολιτικές, ανατροπές, συμβάντα πολιτιστικά ή κοινωνικά. Αν ξεφυλλίσει κανείς τις σελίδες των τευχών, θα βρει τόσα πολλά για το χθες και το σήμερα, για όσα πέρασαν και χάραξαν τα χρόνια και τους ανθρώπους.
Οι σελίδες της Παρέμβασης –που μαζί της μεγάλωσα- «αγκάλιασαν» όλα αυτά τα χρόνια με άπλετη δοτικότητα και χωρίς την ελάχιστη ιδιοτέλεια, εκατοντάδες δημιουργούς: λογοτέχνες, ανθρώπους του πνεύματος, των γραμμάτων και των τεχνών, τεχνίτες του λόγου, μα κι αυτούς που θέλησαν απλά να ταξιδέψουν στον χώρο και τον κόσμο της λογοτεχνίας. Αναγνωρισμένοι συγγραφείς έγραψαν στις σελίδες της Παρέμβασης. Εκατοντάδες ποιητές, πεζογράφοι, κριτικοί, εικαστικοί και καλλιτέχνες κάθε είδους, βρήκαν βήμα και μια πόρτα ανοιχτή που να δίνει στα έργα τους μια ύπαρξη απτή. Η Παρέμβαση έδωσε χώρο και λόγο σε όλους▪ με σπάνια απλοχεριά κι ευαισθησία προς κάθε «φωνή» που είχε κάτι να πει. Σύστησε στον κόσμο πολλές απ’ αυτές τις φωνές. Κι απ’ τις σελίδες της ξεπήδησαν νέες υπάρξεις, μικρές λάμψεις στον ουρανό της λογοτεχνίας, που βρήκαν κι ακολούθησαν τον μετέπειτα δρόμο τους.
Η ζωηρή της δραστηριότητα δεν περιορίστηκε, όμως, στο έντυπο περιοδικό. Αξιόλογες εκδόσεις, εκατοντάδες εκδηλώσεις, παρουσιάσεις βιβλίων, ημερίδες, εκθέσεις, μουσικές βραδιές... πότισαν και ξεδίψασαν τον πολιτισμό του τόπου στον οποίο η Π έζησε και μεγάλωσε, αλλά όχι μόνο, αφού η δραστηριότητά της εξαπλώθηκε πολύ πέρα από τα όρια του τόπου της. Εν τέλει, η Π δεν είναι μόνο ένα περιοδικό. Είναι μια πνοή πολιτισμού, μια φωτεινή εξαίρεση στον κανόνα μιας εποχής που ισοπεδώνει την ευαισθησία και τη δημιουργία. Σ’ αυτή την εποχή, λοιπόν, που μετράει την «αξία» με την κυριολεκτική της έννοια, η Π την μετράει με την μεταφορική. Τώρα που ο κόσμος μοιάζει να έχει φτάσει σε ένα σημείο οριακό, ο πολιτισμός γίνεται βαθύτερη ανάγκη, για να μη χάσουμε εντελώς τον εαυτό και το μυαλό μας. Η Π ως διαχρονικός εκφραστής της λογοτεχνίας και του πολιτισμού, θ’ αφήσει κάποτε πίσω της ένα πολύτιμο δώρο. Ένα έργο-παρακαταθήκη στα χρόνια που έρχονται και μια πνευματική προσφορά στο αύριο. Η βράβευσή της το 2014 με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας υπήρξε μια έμπρακτη αναγνώριση της πολύχρονης συμβολής της.
Είναι, όμως, τα 200 τεύχη ένα «τέλος εποχής»; Θα έλεγα πως είναι το ακριβώς αντίθετο. Η Π έχει δρόμο μπροστά για να τραβήξει, με πολλούς ρόλους και διάφορους τρόπους. Το συναρπαστικό ταξίδι της πνευματικής έκφρασης και της δημιουργίας δεν πρέπει να βρίσκει τέλος. Πρέπει να βρίσκει μόνο αρχή. Όμως, πίσω από κάθε αρχή και πίσω από κάθε επιτυχία –μεγάλη ή μικρή- κρύβεται πάντα ένας άνθρωπος. Για την Π ο άνθρωπος αυτός είναι ο Β.Π.Καραγιάννης. Ο άνθρωπος που την έφερε ως εδώ, ως τα 200 τεύχη της. «Ο άνθρωπός της…»
