Οικοδόμοι κι οι δυο τους, ο πατέρας μου συχνά εργάτης γης, είχαν τη φιλία πρώτη αξία, ίσως και πάνω από την οικογένεια, αφού ο άλλος ως φίλος, ως νταϊάκι ήταν ο δημόσιος χώρος τους στη δουλειά και την αναδουλειά, στα μπακάλικα-ταβερνάκια , στις χαμηλόσκεπες ταβέρνες, στις οικογενειακές συνάξεις.
Οι απόψεις τους: να πιθαίντς για τσ΄φίλοι, οι φίλοι είνι για μια ζουή, ήταν αντίποδας στις τωρινές συμβουλές: μην εμπιστεύεσαι κανέναν, κοίτα τον εαυτό σου…
Το ανυπόταχτο του πατέρα μου τον οδήγησε στις τάξεις των ρεμπετών, στους μάγκες με δικό τους κώδικα αξιών, με μπέσα και φιλότιμο, με δικά τους τραγούδια, τη μπλουζ ή τη ροκ της χώρας μας. Τον ώθησε σ΄έναν τρόπο ζωής που ξεκίνησε από τα λιμάνια του Αιγαίου και της Μεσογείου κι έφτασε σε μέρη στεριανά με ορεσίβιους κατοίκους, δίνοντας στα Τρίκαλα έναν Τσιτσάνη…
Το ανυπόταχτο του Πλακοπίτη έγινε ταξική συνείδηση, αναγκαιότητα οργάνωσης για να πάψει τ΄άδικο στον τόπο.
Στα πάθη του Διχασμού ( βενιζελικοί- βασιλικοί) στον μεσοπόλεμο στην Κοζάνη, στη διαφέντευση του κρατικού νομάρχη, της χωροφυλακής, στη σιωπή των φοβισμένων φιλήσυχων πολιτών, στις πρωτοκινούμενες σοσιαλιστικές ιδέες, πώς αναδύθηκε αυτή η ηγετική φυσογνωμία;
Γερός στο σώμα, ατσάλινα χέρια, ανοιχτόμυαλος, όντας του Δημοτικού, εξέδιδε εφημερίδα ΠΑΛΛΑΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ, φύλλα της οποίας σώζονται στη Δημοτική Βιβλιοθήκη, γενναίος στην ψυχή, έγινε το επίκεντρο κοινωνικών αγώνων ως πρόεδρος του Σωματείου Οικοδόμων και συνιδρυτής του Εργατικού Κέντρου Κοζάνης.
Πώς κατάφερε να κερδίσει το σεβασμό των εχθρών του, την εμπιστοσύνη των συμπολιτών του, την εκτίμηση των συναδέλφων του που τους συνήγειρε σε τολμηρές απεργίες σαν αυτή στην ανέγερση του μύλου του Στέφου;
Οργανωμένος στο Κομμουνιστικό κόμμα, από το 1933 γνωρίζει απανωτές φυλακίσεις κι εξορίες για τις ιδέες του ( Φολέγανδρος, Ακροναυπλία, Ανάφη), χωρίς να κιοτεύει. Η ευαισθησία του φτάνει μέχρι τη φροντίδα των αγριοπερίστερων στην εξορία, εθισμένος καθώς ήταν στην παραδοσιακή αγάπη των Κοζανιτών για τα περιστέρια.
Εκείνοι οι πυρήνες διεκδικήσεων μαζί με τις μνήμες του νωπού Μακεδονικού Αγώνα αποτέλεσαν τη βάση για την ίδρυση του ΕΑΜ στην Κοζάνη, 1943, στη συνεύρεση κομμουνιστών, αξιωματικών και αστυνομικών στο φυτώριο αγώνων εθνικών, στη Μητρόπολη υπό τον Μητροπολίτη Ιωακείμ Αποστολίδη. Αντάρτες πήραν τα βουνά και γενναίοι καπετάνιοι αναδείχτηκαν από τα λαϊκά στρώματα: Πετρόμπεης (Αλέκος Σακαλής) οι αδερφοί Τσαμπούρη…
Η πίστη του Πλακοπίτη στην οργανωμένη πάλη τον ωθούσε να σφυροκοπάει τον πατέρα μου να οργανωθεί ,αλλά εκείνος αμετάπειστος απαντούσε: ικεί που είσι ισύ θέλει να ζουρστείς. Τα ζόρια του Νικόλα τον οδήγησαν στην ύψιστη θυσία.
- ΤΟ ΒΡΕΤΙΚΙ.
Οι δυο φίλοι νυχτοπερπατώντας στα καλντερίμια της Κοζάνης, ίσως σιγοτραγουδώντας ταιριασμένοι (πιωμένοι) σκόνταψαν σ΄ένα πολύτιμο ρολόι χεριού. Την επόμενη δεν το παρέδωσαν στην Αστυνομία, αλλά το πούλησαν για 150 δραχμές που τις μοιράστηκαν.
Ο Νικόλας ενοχλημένος από τη μοιρασιά, ίσως γιατί εκείνος πρωτοείδε το εύρημα, εκείνο το βράδυ καιροφυλαχτούσε έξω από το πατρικό μου για να πελεκήσει τον πατέρα μου για τ΄άδικο που υπέστη. Όπως, όμως, ο ίδιος ομολόγησε, η δεύτερη σκέψη τον συγκράτησε: καλά για ένα βριτίκι τα σκουτώσου του φίλου μ΄;
Πρωτομαγιά, 1944, ο Πλακοπίτης εκτελέστηκε με τους 200 στην Καισαριανή, ως αντίποινα των Γερμανών, αφού νωρίτερα οι φυλακισμένοι για τις ιδέες τους πατριώτες αντί να ελευθερωθούν, παραδόθηκαν από τους δοτούς κυβερνήτες στους κατακτητές.
Ο Ναπολέος, λέει ο Βάρναλης, εννοώντας τον Ναπολέοντα Σουκατζίδη πρώτος έσυρε το χορό των μελλοθανάτων. Η κοζανίτικη φημολογία, όμως, θέλει πρώτο τον Πλακοπίτη σ΄ένα ηρωικό γλέντι, όπου οι φυλακισμένοι αποχαιρέτησαν τη ζωή, ενέπαιξαν και ταπείνωσαν το θάνατο για την πατρίδα, αφήνοντας εμβρόντητους τους δυνάστες και κληροδοτώντας σε μας την ευθύνη της γενναιότητας.
Η δική μας σταύρωση από έναν άνανδρο ιό, από την παγκόσμια πολιτική ανεπάρκεια απέναντι σε τέτοιο αναπάντεχο, από την ανημπόρια της εξουσίας να παράσχει αξιοπρεπείς συνθήκες νοσηλείας σε όλους, από την πειραματική εμβολιαστική περίοδο, αντί της θεραπείας, από την ψήφιση νόμων που πισωγυρίζουν τη ζωή, η δική μας σταύρωση χωρίς αποτίναξη της ανεξιχνίαστης φοβέρας, χωρίς διαύγεια του νου, χωρίς εγρήγορση, ΑΝΑΣΤΑΣΗ δεν θα έχει
Χρόνια πολλά!
Στους 200 από τον νομό μας, τα μέλη του ΚΚΕ:
Αιβατζίδης Γιώργος, από τα Σέρβια
Στάθης Γιάννης, από τα Σέρβια
Παπαβασιλείου Βασίλης, από το Βελβεντό
Δημητριάδης Δημήτρης, από την Πτολεμαϊδα
