1ον. Αστυνομοκρατία, στρατοκρατία, check points, περιορισμοί στην ελεύθερη κυκλοφορία ανθρώπων. Ο Παλαιστίνιος των κατεχομένων δεν μπορεί να μετακινηθεί ούτε εντός Ισραήλ, ούτε εκτός. Αυτός που ζει 50 χιλιόμετρα από το Τελ Αβίβ θα πρέπει να ταξιδέψει ως το Αμμάν της Ιορδανίας για να πετάξει κι εννοείται πως δεν μπορεί να ταξιδέψει πουθενά εντός της χώρας.
2ον. Εποικισμός των κατεχομένων περιοχών. Παράνομες εξώσεις από σπίτια, δημιουργία νέων οικοδομικών συγκροτημάτων για εποίκους και μάλιστα σε νευραλγικά σημεία με στόχο να καθιστούν αδύνατη την επικοινωνία και συγκοινωνία μεταξύ Παλαιστίνιων, ώστε αυτοί να βαρεθούν και να φύγουν. Το εφιαλτικότερο παράδειγμα είναι η πόλη της Χεβρώνας μέσα στην οποία έχουν φτιαχτεί θύλακες εποίκων ανάμεσα στα σπίτια προκειμένου να διευκολύνεται η στρατιωτική κατοχή, ενώ φυσικά η ολοκλήρωση του τοίχους μήκους 400 χιλιομέτρων μέσα στα κατεχόμενα της Δυτικής Όχθης συνιστά την επιτομή αυτής ακριβώς της στρατηγικής.
3ον. Η πολιορκία είναι η πιο εφιαλτική μορφή κατοχής, που ουσιαστικά ισοδυναμεί με ζωτικό αποκλεισμό, και είναι αυτό που έχουμε στη Λωρίδα της Γκάζας. Μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές του κόσμου, εμβαδού 365 τετραγωνικών χιλιομέτρων και πληθυσμού 2 εκατομμυρίων ανθρώπων, ζει στην απόλυτη εξαθλίωση ασφυκτιώντας σε καθεστώς που μόνο με αποκλεισμό εν καιρώ πολέμου μπορεί να συγκριθεί. Δεν είναι τυχαίο πως η εστία των περισσότερων εγκλημάτων που διαπράττονται από τις δύο πλευρές σε αυτήν τη σύγκρουση είναι αυτή η χιλιόπαθη λωρίδα γης.
Είναι τα παραπάνω λόγοι να θεωρήσουμε δίκαιη τη χρήση βίας από τους Παλαιστίνιους σε βάρος των δυνάμεων κατοχής; Κατά τη γνώμη μου, η απάντηση είναι πως ναι: η κατοχή είναι έγκλημα και απέναντι στο έγκλημα η αντίσταση είναι θεμιτή και νόμιμη. Κάθε βία όμως; Είναι το ίδιο η σύγκρουση στρατών ή η επίθεση σε στρατιωτικούς στόχους με την εξόντωση αμάχων με βομβαρδισμούς, με ρουκέτες ή με κομάντο αυτοκτονίας; Η απάντηση, και πάλι κατά τη γνώμη μου, είναι ένα βροντερό ΟΧΙ. Υπάρχει δίκαια και άδικη βία από και προς όλους.
Το Ισραήλ ανέθρεψε στην Παλαιστίνη το τέρας το οποίο εκ γενετής προσπαθούσε να εξολοθρεύσει. Η κοσμική οργάνωση Φατάχ (αυτή του Αραφάτ) είναι πλήρως απαξιωμένη στις συνειδήσεις του παλαιστινιακού λαού, καθώς τα στελέχη της θεωρούνται διεφθαρμένοι συνεργάτες των Ισραηλινών, η Παλαιστινιακή Αρχή ισορροπεί οριακά μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και η μόνη οργάνωση που χαίρει εκτίμησης στην πλειοψηφία των Παλαιστινίων είναι η Χαμάς που ελέγχει τη λωρίδα της Γκάζας.
Αν λοιπόν με τη Χαμάς, μια φονταμενταλιστική θρησκευτική οργάνωση με δομές κράτους, η συνεννόηση φαντάζει αφόρητα δύσκολη, με άλλους είναι απλώς άσκοπη.
Σήμερα, λοιπόν, τo αδιέξοδο του Ισραήλ συνίσταται αναλυτικά στα εξής:
1ο σενάριο: Ως έχουν τα πράγματα, αν απλώς το Ισραήλ χαλαρώσει, η Χαμάς θα το εκλάβει ως εξάντληση και θα ορμήσει με αυταπάρνηση να κερδίσει το κράτος με αναλώσιμο τις ζωές μαρτύρων. Το Ισραήλ είναι δέσμιο της βίας του. Επομένως, έχει απόλυτο έρεισμα στην πραγματικότητα σαν οι Ισραηλινοί λένε πως «αν τους αφήσουμε θα μας φάνε ζωντανούς». Δεν φταίει όμως ο θεός που φτάσαμε εδώ που φτάσαμε… Οι άνθρωποι φτιάχνουν τις ιστορίες τους και η ευθύνη βαραίνει ανάλογα με την εξουσία τους.
2ο σενάριο: Μια στρατηγική ολικής εθνοκάθαρσης των Παλαιστινίων με μαζικές εξώσεις προσφύγων προς την Ιορδανία, τον Λίβανο και τα υπόλοιπα κράτη. Αυτό το σενάριο έλκει πολιτικά σημαντικό τμήμα της κοινής γνώμης στο Ισραήλ, ωστόσο είναι πολιτικά και επιχειρησιακά εξαιρετικά δύσκολο για τη χώρα να το σηκώσει.
3ο σενάριο: Η βαθμιαία μετάλλαξη της κατοχής σε προσάρτηση. Κατοχή στο διεθνές δίκαιο, που ήδη μετρά 54 χρόνια ζωής (από το 1967 ως σήμερα), δεν είναι νοητή. Η κατοχή είναι εκ φύσεως κάτι πρόσκαιρο. Εδώ όμως δεν έχουμε κάτι τέτοιο. Επομένως, αντικειμενικά αναπτύσσονται δυναμικές προσάρτησης των κατεχομένων, ακόμη κι αν αυτό δεν ομολογείται, δηλαδή δυναμικές μόνιμης κυριαρχίας. Ωστόσο, το να προσαρτήσει ένα κράτος 9 εκατομμυρίων (εκ των οποίων τα 2 είναι Άραβες) ένα έδαφος στο οποίο ζούνε σχεδόν 5 εκατομμύρια Παλαιστινίων, τα οποία σύντομα θα διπλασιαστούν λόγω αυξημένου δείκτη γεννητικότητας, είναι μάλλον συνταγή καταστροφής. Η προσάρτηση λοιπόν δεν φαίνεται να είναι βιώσιμη λύση, πέραν του ότι είναι διεθνώς ολικά παράνομη. Ακόμη κι αν η διεθνής παρανομία θεωρήσουμε πως αφήνει αδιάφορο το Ισραήλ, η μη βιωσιμότητα (οφείλει να) το ενδιαφέρει.
Εν κατακλείδι: Η κατοχή είναι παράνομη, ανήθικη και εγκληματική και το ενδεχόμενο προσάρτησης της Παλαιστίνης στο Ισραήλ είναι εξίσου παράνομο και μη βιώσιμο.
Από την άλλη, εδώ και πολλά χρόνια, οι Παλαιστίνιοι έχουν χάσει τα διεθνή ερείσματα του εθνικοαπελευθερωτικού τους αγώνα, ακόμη και μέσα στον αραβικό κόσμο. Η Αίγυπτος τους έχει γυρίσει την πλάτη, ενώ και τα γειτονικά κράτη μόνο στη ρητορική είναι ακόμη κοντά στην παλαιστινιακή υπόθεση. Τα ισχυρά καθεστώτα του Κόλπου ενδιαφέρονται περισσότερο για το πώς θα αποτρέψουν την επιρροή του Ιράν και πώς δεν θα τα χαλάσουν με τη Δύση, παρά για το πώς θα βοηθήσουν τους Παλαιστίνιους. Ο υπόλοιπος κόσμος έχει απλώς κουραστεί να ακούει για το Μεσανατολικό, ενώ το Ισραήλ χτίζει γερές συμμαχίες με άλλοτε παραδοσιακούς φίλους των Παλαιστινίων, όπως η Ελλάδα και η Κύπρος. Ο μόνος σύμμαχος των Παλαιστινίων σήμερα (τονίζω το σήμερα) είναι η Τουρκία.
Αυτή είναι η πραγματικότητα. Μπορεί να είναι περίπλοκη, δυσάρεστη, ως και εφιαλτική, αλλά είναι επίμονη. Η Ελλάδα, εκεί που ήταν η τελευταία χώρα της ΕΟΚ που αναγνώρισε τελικά ως κράτος το Ισραήλ, μόλις το 1990, έχει καταστεί πλέον κάτι σαν τον στρατηγικό εταίρο του μέσα στην ΕΕ. Τόσο επί ΣΥΡΙΖΑ όσο επί ΝΔ αυτό φαίνεται ακλόνητο. Όπως μου είπε κάποια στιγμή υψηλόβαθμος Έλληνας διπλωμάτης, «από τη στιγμή που το Ισραήλ τα χάλασε με την Τουρκία πεταχτήκαμε εμείς στο διπλό κρεβάτι και τα πάμε μια χαρά».
Παρεμπιπτόντως, για τους Ισραηλινούς η Ελλάδα έχει μια πολύ ιδιαίτερη σημασία. Είναι ο ορισμός της φιλικής χώρας και κορυφαίος προορισμός παγκοσμίως, μία ώρα πτήση από το Τελ Αβίβ. Είναι η πατρίδα που ο μέσος Ισραηλινός θα ήθελε να έχει προκειμένου να διασκεδάζει στα μπουζούκια που τόσο αγαπάει, να βολτάρει αμέριμνος στα εκπληκτικά βουνά της Ηπείρου και να αράζει ασφαλής στις φοβερές παραλίες του Ιονίου ή του Αιγαίου (Μεσόγειος η Ελλάδα, Μεσόγειος και το Ισραήλ αλλά από παραλίες ουδεμία σχέση).
Τέλος, καθώς η χώρα μας έχει διέλθει από την κλασική αντι-ιμπεριαλιστική ρητορική φιλοαραβικού τύπου σε πιο σύγχρονο ευρωπαϊκό λόγο, νιώθει κι είναι ευπρόσδεκτος. Έχει ενδιαφέρον ότι ως και οι Βορίδης - Γεωργιάδης μόνο από το Ισραήλ έχουν ζητήσει συγνώμη για τις αντισημιτικές βαρβαρότητες που έχουν κατά καιρούς ξεστομίσει στο ένδοξο παρελθόν τους…
Στις τελευταίες ισραηλινές επιδρομές με νεκρούς αμάχους, η Ελλάδα κατάφερε να σταθεί εγγύτερα στους θύτες απ’ ό,τι η ίδια η κυβέρνηση των ΗΠΑ! Αντί όμως να εξευμενίζει τους θύτες και να παρηγορεί τα θύματα, η χώρα μπορεί να ασκήσει μια πιο δυναμική πολιτική στην περιοχή με αποτέλεσμα και τη δική της διπλωματική αναβάθμιση αλλά και την πιθανότητα εξεύρεσης της ειρήνης στην πονεμένη αυτή γειτονιά. Αυτό όμως προϋποθέτει να μη ζαλιζόμαστε από εκάστοτε φιλοαραβικά συναισθηματικά σκιρτήματα και φιλοϊσραηλινές κυνικές στροφές.
Υπάρχει και η ευθεία για την ειρήνη, έτσι δεν είναι;
