Η Αριστερά υπερδιπλασίασε (130 από 57) τις δικές της έδρες, χωρίς όμως να φτάσει το στόχο της να επιβάλει "συνοίκηση", λόγω και της μη στήριξης των υποψηφίων της έναντι των ακροδεξιών εκεί όπου οι προεδρικοί υποψήφιοι είχαν αποκλειστεί. Παρ'όλα αυτά θα είναι η κύρια αντιπολίτευση απέναντι σε έναν αποδυναμωμένο πρόεδρο, αρκεί να καταφέρει να διατηρήσει και να εμβαθύνει την ενότητά της. Αποφασιστικό ρόλο σε αυτό θα παίξει η Ανυπότακτη Γαλλία του Ζαν Λυκ Μελανσόν, αφού εκτός της προσωπικότητας του ίδιου διαθέτει και τις περισσότερες κοινοβουλευτικές έδρες (περίπου 80 στις 130). Ρόλο κλειδί θα έχουν λογικά και οι Πράσινοι, που αποκτούν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση με 25 έδρες, παρά το γεγονός ότι η εκλογική βάση τους μόνο κατά το ήμισυ ή και λιγότερο στήριξε τη NUPES.

Η Ακροδεξιά είναι ο μεγάλος νικητής, αφού υπερδεκαπλασιάζει τις έδρες της (από 8 σε 89), καταφέρνοντας να σπάσει το θεσμικό/πολιτικό φράγμα που της έθετε το πλειοψηφικό σύστημα. Μια ακόμη ένδειξη (μαζί με την όλο και μικρότερη διαφορά με την οποία ηττάται στις προεδρικές εκλογές στα 20 χρόνια που μεσολάβησαν από το 2002 στο 2022) ότι κανονικοποιείται ως πολιτική επιλογή -και σε τοπικό επίπεδο.

Το quinquennat -η πενταετής θητεία του προέδρου- που μόλις άρχισε θα είναι πολύ διαφορετικό από το προηγούμενο. Πάντως, η Le Monde μιλάει ήδη για μια χώρα "μη κυβερνήσιμη". Και ο αγώνας δρόμου για το 2027 -χωρίς τον Μακρόν υποψήφιο, λόγω του ορίου των 2 θητειών- έχει ήδη ξεκινήσει. Στο τέλος του, τη Γαλλία, και κατ'επέκταση την Ευρώπη, μπορεί να περιμένει η ελπίδα ή το σκοτάδι.