από το μαρτύριο του μητροπολίτη Αιμιλιανού (Λαζαρίδη) το 1911, τον οποίο κατέσφαξαν οι βαζιβουζούκοι Νεότουρκοι πρόγονοι του σημερινού Τούρκου πρωθυπουργού, μαζί με τους συνσφαγείς εταίρους τους, ρουμανίζοντες βλάχους. Κι ήταν μόνον 34 ετών! Αυτοί κι αν ήταν ιεράρχες όχι σαν τα αποστολικά αλαλάζοντα κύμβαλα της σήμερον.
Μου θύμισε η έλευσις, το άσμα ηρωικό και θλιμμένο: «Ηρθε ο βουλευτής στο χωριό βόλτες από κει κι εδώ» του αξιότιμου βάρδου της αλλαγής Θωμά Μπακαλάκου, ήδη υποθέτω λαγώου (δραπέτη) αυτής, ίσως και από χρόνια, για να μην αδικώ τον καλλιτέχνη.
Η επιχώρια αλλά κι ευρύτερη αγραμματοσύνη όταν συνδυάζεται με τον βλακώδη τελικά ευσεβισμό, προσφωνεί αυτόν (και κάθε αφικνούμενο ιεράρχη δηλαδή) ως Ευλογημένος ο Ερχόμενος (τέτοιος υπήρξε μόνον Εις στην ιστορία οι λοιποί ήταν θλιβερές απομιμήσεις)· αλλά και Παναγιώτατον (και καλά κάνει), τίτλο που όμως μοιράζεται με τον εν Θεσσαλονίκη ομογένειο κι ομόρασο θρησκευτικό πολιτευτάκια. Του εκκλησιαστικού τίτλου έπονται δύο κ.κ. ήγουν Κύριος Κύριος τα οποία προηγούνται του ονόματος της κουράς τους. Διπλά δηλαδή κύριος ή κύριος στο τετράγωνο (K2 ).
Τα δύο κάπα («Το πολύ τα κάπα κάπα κάνει το παιδί ...» έλεγε ένα αναρχικό σύνθημα) κανονικά ούτε τα γράφουμε κι ακόμα περισσότερο ούτε προφορικά τα λέμε. Είναι τόσο λάθος να γράφεις όσο και γελοίο να τα λες ή να τ' ακούς. Συνήθως το λες όταν θέλεις να γελοιοποιήσεις κάποιον (τον οποίο αντιπαθείς μέσα σου) αλλά εννοείται πως τον γλείφεις δημοσίως. Στο γραπτό λόγο βάζουμε τα δύο κ.κ. όταν ακολουθούν πολλά ονόματα, ενώ στον προφορικό ένα και μόνο «οι κύριοι» αρκεί όταν ακολουθεί πληθυντικός αριθμός νοματαίων. Οταν προηγείται μάλιστα ο θείος τίτλος «Παναγιώτατος» προς τι ο εγκόσμιος ασήμαντος και κοινότατος ως η φτέρη (τυχαία ονόμασα μια πρσινάδα). Αν ερχόταν λ.χ. σε επίσημη επίσκεψη ο Θεός («των πνευμάτων και πάσης σαρκός») στα Γρεβενά, ας πούμε, προς μεγάλη δόξαν κυρίως των εγχώριων πολιτευτάδων πόσα κάπα κάπα θα του επιδαψίλευαν; 'Απειρα; Τι λέει επ' αυτού ο άλλοτε Νομάρχης Γρεβενών νυν Δήμαρχός της; Σημειωτέον πως ο εν λόγω μια φόρα σε γιορτές ενός χωριού του νομού του, ήταν κι ο καιρός των Χριστουγέννων, με θέμα τα γδερόμενα γουρούνια (γουρνοσφαγή γι' αυτό και γουρνοχαρά;) είχε κρεμασμένη μια πόδια στην οποία έγραφε κάτι σαν: «είμαστε όλοι με τα γουρούνια» έτσι σαν συμπαράσταση στο μόνο ζώον που μοιάζει τόσο με τον άνθρωπο, ότι ο άνθρωπος κι ο χοίρος ερωτεύονται καθ' όλον το έτος αδιακρίτως.
Είδα κι άκουσα πως όταν η Πατριαρχική Συνοδεία («Μετά της κουστωδίας...» Ματθ. κζ' 62-66) επισκέφτηκε και τη Βάλια Κάλντα (άραγε θα πει ακόμα «Ζεστή κοιλάδα»;) έψαλαν ομού κι υπαιθρίως τον ωραίο, επιλύχνιο ύμνο «Φως Ιλαρόν» και μου φάνηκε το Σεπτεμβριανόν φως εν γένει, κάπως γελαδερόν. Δεν έμαθα αν υπέβαλλε τα σέβη της σ' αυτούς η κυρία εκπρόσωπος των αγρίων ζώων του βουνού και του δάσους, η βασίλισσα αρκούδα της Πίνδου, λίαν προστατευόμενο είδος της πανίδος μας.
-Και τι μ' αυτό, λοιπόν, που ο Προκαθήμενος της Ορθοδοξίας ήρθε στα Γρεβενά;
ή
- Και τι μ' αυτό που δεν ήρθε ακόμα στην Κοζάνη, την οποία περιτριγυρίζει αλλά δεν μπορεί να εισπηδήσει εντός της, ακάλεστος εισέτι. Δεν είναι και ο ήρωας Λάπας του δημοτικού τραγουδιού όστις πήγε ακάλεστος σε γάμο, αλλά αυτός ήταν κανονικός Κλέφτης. 'Εφτασε η αγιότητά του μέχρι την Νεάπολη Ανω Βοϊου, αν καλά θυμάμαι, γι' αυτό κι η πολίχνη αυτή κατέστη ευλογημένη με συνέπεια να κερδίζει τη Σιάτιστα, άλλοτε φλουροχώρι και σήμερα πασοκοσκορποχώρι, σε κάθε μεταξύ τους αγώνα· τώρα της πήρε και την Εφορία.
Αλλά τι αρχηγός της Ορθοδοξίας είναι αυτός, όταν δεν μπορεί να επισκεφτεί μια πόλη άρα και μητρόπολη άνευ αδείας του τοπικού θρησκευτικού άνακτα; Αν το επιχειρήσει δηλαδή θα τον συλλάβει η αστυνομία; Μπορεί, όλα να τα περιμένεις από τον κλήρο και τον συνακόλουθο εξουσιολάγνο λήρο της, θεσμισμένο από την ατομοκεντρική κι υλόφρονα ουσία της εγκόσμιας αρχής των. Οι Εσφιγμενίτες ακραίοι πολιορκημένοι, όπως κι οι «Αγιοβασιλίτες καλόγεροι» δηλ. οι Ζηλωτές της ερήμου του αγίου Βασιλείου του αγίου Όρους, την έμαθαν στα καλά αυτήν.
- Σιγά τα ωά, για τον κάθε απελπισμένο της καταστάσεως, λοιπόν, η Επίσκεψη της γηραιάς ιεράς, κυρίας ακολουθίας στα Γρεβενά.
Αραγε αυτή η ιερά Περιήγηση συνέβαλε στο να υποχωρήσει κάπως η προσωπική, ατομική ή συλλογική αθυμία του κόσμου ο οποίος παραδέρνει σαν σανίδα ναυαγίου; Ακόμα και των εντελώς πιστών, οι οποίοι πέφτουν κατά γης να τους πατήσει το άγιον βήμα ή να φιλήσουν τα χνάρια του, και μετά σηκώνονται πάλι ν' αντιμετωπίσουν την άγρια πραγματικότητά τους αφού «Ζωή θα πει αυτό: εφτά φορές να πέφτεις και να σηκώνεσαι οχτώ»;
Οι γενειοφόροι ρασοφόροι έπνιξαν τις εικόνες του γλυκού τριήμερου του Σεπτεμβρίου.
Από κοντά τους, δίπλα και πλάι η πολιτική δουλοφροσύνη, ξεχείλισε από το φούσκωμα και βγήκε έξω από τα κάδρα της ασημαντότητάς της.
Αυτό που εκπροσωπούν στενά με τους υλικούς κι άυλους τίτλους και κύκλους, οι δυο αυτές παρασιτικές κατηγορίες εξουσίας, εξαιρούνται της γενικευμένης θλίψης και της προϊούσας κατάθλιψης του φοβισμένου, απλού ανθρώπου του τόπου και της χώρας, που μαζεύεται στα θολάμια τού μοναχικού του είναι και καρφί δεν του καίγεται στις προτροπές: «Σουτ (σιωπή) θα φας στον ουρανό...». Οι βολεμένοι όλων των καιρών κοσμικοί κι εκκλησιαστικοί έχουν πάντα ένα λόγο δικαιολογίας και παρηγορίας για τους άλλους, τους πολλούς, τους οποίους οι ευχές, αλίμονο, δεν τους πιάνουν κι ούτε τους φτάνουν, έστω και για την εφήμερη παραμυθία τους.
Αλλωστε τα παραμύθια για όλους τελειώνουν αν δεν τέλειωσαν.
«Ο σώζον εαυτόν επί γης εδώ και τώρα...» γράφουν τα πανό της σωματικής και ψυχικής διέγερσης, εξέγερσης σε λίγο, συντεταγμένης ή ασύντακτης.
- Γένοιτο...