Η κινητοποίηση του ενεργού δυναμικού της κοινωνίας κάθε περιοχής, θα αποτελέσει τη μεγαλύτερη δύναμη της νέας προσπάθειας. Ιδιαίτερα κάτω από τις σημερινές δύσκολες καταστάσεις, που διέρχεται η οικονομία, θα είναι η διαρκής πρόκληση των δυνάμεων της κοινωνίας. Θα είναι μία άσκηση ευθύνης και υπευθυνότητας που θα κρίνεται καθημερινά από την αποτελεσματικότητα των ασκούμενων πολιτικών και των υλοποιούμενων προγραμμάτων.

Η επιχειρούμενη αλλαγή είναι πρωτίστως ποιοτική και έπεται το οικονομικό μέρος, που είναι το ζητούμενο αυτής της περιόδου. Κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα δεν θα υπάρξει, με τη συνέχιση της συντήρησης της παθογένειας τόσο στη διοίκηση όσο και στην αυτοδιοίκηση. Κορυφή όμως όλων των αγκυλώσεων μέχρι σήμερα και του κινδύνου της κατάρρευσης της χώρας είναι ο τρόπος λειτουργίας του πολιτικού συστήματος μέχρι σήμερα όλων των επιπέδων και θεσμών. Γι’ αυτό ο «Καλλικράτης» έπρεπε να έχει ως πρώτο κεφάλαιο, συναρτώμενο, με τις αλλαγές στη διοίκηση-αυτοδιοίκηση, την αλλαγή του μοντέλου λειτουργίας του πολιτικού συστήματος. Αυτό όμως δεν το βλέπουμε. Δεν υπάρχουν άραγε δυνάμεις ή άνθρωποι σ’ αυτή τη χώρα για να τολμήσουν προτάσσοντας το εθνικό απ’ το μικροκομματικό συμφέρον; Δεν βλέπουν την κοινωνία που βράζει και αγωνιά; Όσοι επικαλούνται, τοποθετούμενοι κριτικά στις επιχειρούμενες αλλαγές, το οικονομικό σκέλος και θέτουν «κόκκινες γραμμές», δεν αντιλαμβάνονται μάλλον τι συμβαίνει στη χώρα.

Τα όποια, υπαρκτά προβλήματα στην οικονομική λειτουργία των δύο βαθμών αυτοδιοίκησης και στα όσα προσθέσουν οι νέες αλλαγές είτε με τη μεταφορά αρμοδιοτήτων είτε ως αναγκαιότητα της ύπαρξης ενός σχεδίου στήριξης του νέου εγχειρήματος, είναι θέμα μιας νηφάλιας και σοβαρής συζήτησης με χρονικούς επιμερισμούς και δεν είναι υπόθεση που θα λυθεί με τη χάραξη «κόκκινων γραμμών». Αλλιώς φοβάμαι πως θα αποδειχθούν κατώτεροι των περιστάσεων, όσοι τις θέτουν ως προαπαιτούμενο. Κάθε τι καινούριο και συνάμα πρωτοπόρο για να προχωρήσει χρειάζεται εκτός από θάρρος και σύνεση, γνώση και τεκμηρίωση απόψεων και όχι κραυγές σκοπιμοτήτων.