Τελευταίο του κατόρθωμα η άρνηση του να καταδικάσει το μπουκάρισμα ομάδας αποστράτων στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας με αίτημα να τύχουν ειδικής συμπεριφοράς γιατί «υπηρέτησαν την πατρίδα». Λες και οι άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι υπηρέτησαν άλλη πατρίδα και η στολή (εν καιρώ μάλιστα παρατεταμένης ειρήνης και πρωτοφανών θυσιών των άλλων εργαζομένων) επιβάλλει ειδική μεταχείριση. Το ίδιο πιστεύουν και οι φέροντες ράσο η τήβεννο. Ο Πρόεδρος της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων κ. Αθανασίου μας ενημέρωσε τηλεοπτικά ότι η καθυστέρηση στην απονομή Δικαιοσύνης θα συνεχιστεί αν «το κράτος δεν βάλει βαθειά το χέρι στην τσέπη». Ή ζει σε άλλη χώρα ή είναι ο τελευταίος οπαδός της άποψης ότι «λεφτά υπάρχουν». Οι απόστρατοι νομίζουν μάλιστα (το ίδιο παρατήρησα ότι συμβαίνει και με τους ιδιοκτήτες ταξί) ότι όσο περισσότερες ελληνικές σημαίες κρατάνε τόσο μεγαλώνει και αποδεικνύεται το δίκιο τους. Μπροστά στο απερίγραπτο θέαμα και την δικαιολογημένη οργή του Μπεγλίτη ο Σπύρος Χαλβατζής του ΚΚΕ με ύφος που έδειχνε ότι δεν πολυπίστευε αυτά που έλεγε ψέλλισε: «Κοιτάξτε να τα βρείτε με διάλογο». Ο κ. Τσίπρας όμως τους πήρε επάνω του: «Δεν κινδυνεύει η Δημοκρατία από τους απόστρατους, από εσάς κινδυνεύει».

Η αποστροφή ήρθε σαν φυσιολογική συνέχεια της απέραντης ανοησίας (επιεικής η έκφραση) που εκστόμισε απειλώντας τον Παπανδρέου και τους Υπουργούς ότι αν προχωρήσουν στην πώληση δημόσιας περιουσίας διαπράττουν το έγκλημα «της εσχάτης προδοσίας». Το να διαφωνεί ένα κόμμα με την ασκούμενη κυβερνητική πολιτική είναι λογικό και σε ορισμένες περιπτώσεις αναγκαίο. Το να ανεβάζει τους τόνους- έστω σε υπερβολικό βαθμό- είναι ανεκτό. Σε αυτό το σπορ επιδίδεται με εξαιρετική αποτυχία ο κ. Μιχελάκης της ΝΔ. Το να απαντά με εξυπνάδες και να ακίζεται κορδωμένος είναι σημείο των καιρών και της κατάπτωσης της πολιτικής ζωής. Πρωταθλητής ο κ. Αιβαλιώτης του ΛΑΟΣ. Το να απειλεί όμως ένας που θέλει να ονομάζεται αριστερός σαν στρατοδίκης του Εμφύλιου με «έσχατη προδοσία» τον πολιτικό του αντίπαλο, δεν είναι ανεκτό. Φτύσαμε- κυριολεκτικά- αίμα σε αυτόν τον τόπο για να εξοβελίσουμε από την πολιτική ζωή πρακτικές και ορολογίες του μετεμφυλιακού κράτους της Δεξιάς, πρακτικές που έζησε στο πετσί της η Αριστερά. Όπως πολύ εύστοχα επισημαίνει ο Γιώργος Λακόπουλος στα ΝΕΑ του Σαββατοκύριακου (1-2 Οκτωβρίου): ο όρος «εσχάτη προδοσία» δεν ανήκε ποτέ στο φραστικό οπλοστάσιο της Αριστεράς- αντίθετα χρησιμοποιήθηκε εναντίον της. Κανείς πολιτικός ηγέτης στην Μεταπολίτευση δεν χρησιμοποίησε τέτοιες εκφράσεις». Με απεριόριστη ελαφρότητα, χωρίς αίσθηση μέτρου, χωρίς ευθύνη απέναντι στον τόπο και την Αριστερά υιοθετεί μια βρικολακιασμένη κατηγορία . Οι μεγάλοι που τα έζησαν ανατρίχιασαν. Οι μικρότεροι που δεν ξέρουν ας μην ζήσουν ποτέ τις συνέπειες του φανατισμού που σπέρνει ο κ. Τσίπρας για μιας πεντάρας ψήφους.

Ζώντας σε κλίμα επαναστατικών φαντασιώσεων κακοποιεί και την Ιστορία της Αριστεράς. Απεφάνθη ότι «αν δεν είχε παραδώσει η Αριστερά τα όπλα στην Βάρκιζα, η χώρα θα είχε ακολουθήσει άλλες διαδρομές». Όλοι οι σοβαροί αριστεροί ιστορικοί εδώ και χρόνια έχουν καταλήξει ότι η Βάρκιζα ήταν το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της στρατιωτικής ήττας τον Δεκέμβρη του 44. Διαρκούντος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και με δεδομένο ότι η Ελλάδα και ο ΕΛΑΣ ήταν στην δικαιοδοσία του Στρατηγείου της Μέσης Ανατολής δεν ήταν δυνατόν χωρίς ανάμειξη των Σοβιετικών η Αριστερά να νικήσει τους Βρετανούς. Ήταν ηρωικός αλλά μάταιος ο Δεκέμβρης. Και για να μην συντριβεί τελειωτικά η Αριστερά παρέδωσε τα όπλα. Ο Δεκέμβρης και η αποχή του 1946 ήταν τα «αριστερά» λάθη που έριξαν ένα μεγαλειώδες κίνημα στην παγίδα του εμφυλίου. Αν άνοιγε κανένα βιβλίο ο κ. Τσίπρας η αν ρωτούσε να μάθει από τον Λεωνίδα Κύρκο όσο καιρό ήσαν στο ίδιο κόμμα θα ήταν (;) πιο μετρημένος και λιγότερο σίγουρος για την ποιότητα αυτών των «άλλων διαδρομών που θα είχε πάρει η χώρα».

Ευτυχώς μετά μεγάλη καθυστέρηση ο Φώτης Κουβέλης και οι σύντροφοι του στην Δημοκρατική Αριστερά έφυγαν από το κόμμα του κ. Τσίπρα και έδωσαν διέξοδο σε ένα κόσμο της Αριστεράς που δεν αναγνώριζε τον εαυτό του στο ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχει σημασία αν συμφωνεί κάποιος μαζί τους σε όλες τις κινήσεις τους. Στην σύγχρονη ανανεωτική και δημοκρατική αριστερά όπως και στην σοσιαλδημοκρατία έχουμε μάθει να συνυπάρχουμε και με τις διαφωνίες μας. Με την ανοησία, την ημιμάθεια, τον λαϊκισμό και την αχαλίνωτη έπαρση είναι αδύνατη η συνύπαρξη.

Υ Γ. Κυριακή πρωί, μόλις είχα τελειώσει τις παραπάνω γραμμές και διάβασα δυο εξαιρετικά κείμενα. Το ένα είναι το άρθρο του Κώστα Σημίτη στην Καθημερινή της Κυριακής με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Το σύνδρομο της στρουθοκαμήλου». Με μια απλή ανάγνωση αντιλαμβάνεται όποιος δεν πάσχει από ανίατο αντισημιτισμό τι ποιότητα ηγεσίας είχε η χώρα και που κατρακύλησε. Το δεύτερο του καθηγητή Σαράντη Λώλου στα ΝΕΑ του Σαββατοκύριακου (1-2 Οκτωβρίου) με τον τίτλο «Η ιστορία του χρέους από το 1974» αποδεικνύει με απλά λόγια και ένα διάγραμμα που μιλάει από μόνο του σε ποιες περιόδους από την Μεταπολίτευση και μετά έχουμε άμβλυνση των δημοσιονομικών ανισορροπιών (1986-1987. 1994- 2003) και σε ποιες περιόδους διαμορφώθηκαν εκρηκτικές καταστάσεις (1988-1989, 2008-2009). Αφιερώνεται εξαιρετικά σε όλους αυτούς τους πολιτικούς, αναλυτές και δημοσιογράφους που μας ταλανίζουν με το βαθυστόχαστο (και πολύ βολικό για τους πραγματικούς ενόχους) καφενειακού επιπέδου συμπέρασμα «ότι όλοι φταίνε».

πηγή:  protagon.gr