κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων το 632 π.Χ.. Οι προσπάθειές του όμως έπεσαν στο κενό καθώς οι Αθηναίοι αντέδρασαν δραστήρια και με επικεφαλής τον Μεγακλή που ανήκε στην ισχυρή οικογένεια των Αλκμεωνιδών, πολιόρκησαν την Ακρόπολη αναγκάζοντας τον ίδιο τον Κύλωνα να δραπετεύσει και τους οπαδούς του να καταφύγουν ως ικέτες στο ιερό της θεάς Αθηνάς. Στην αρχαία Ελλάδα όποιος κατέφευγε ως ικέτης στον βωμό και στο ιερό ενός Θεού θεωρούνταν προστατευόμενος του. Η παραβίαση των υποσχέσεων στο πρόσωπο ενός ικέτη θεωρούνταν ντροπή και μίασμα, η δε θανάτωσή του μέγα ανοσιούργημα, ακόμα και εάν επρόκειτο για τον χειρότερο εγκληματία. Οι Αθηναίοι και ο Μεγακλής λοιπόν, υποσχέθηκαν στους πραξικοπηματίες οπαδούς του Κύλωνα ότι δεν θα τους πειράξουν και ότι δήθεν τους επιφύλασσαν μια δίκαιη δίκη, μόνο και μόνο για να τους καταφέρουν να βγουν εκτός ναού και να τους σφαγιάσουν χωρίς οίκτο μέχρις ενός.
Στις 16 Φεβρουαρίου 1999, οι Έλληνες παρακολουθούν αποσβολωμένοι στα δελτία ειδήσεων τον ιδρυτή του Εργατικού Κόμματος Κουρδιστάν (PKK) και ηγέτη του απελευθερωτικού κινήματος των Κούρδων να βρίσκεται με δεμένα χέρια και μάτια ανάμεσα στους πράκτορες των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών. Μια ημέρα νωρίτερα, στις 15 Φεβρουαρίου, η ελληνική κυβέρνηση είχε προχωρήσει στην δωσιλογική πράξη παράδοσης του Αμπντουλάχ Οτσαλάν στα χέρια της ΜΙΤ.
Στην επίσημη έκθεση του τότε Έλληνα πρέσβη στο Ναϊρόμπι Γιώργου Κωστούλα αποκαλύπτεται με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες η ευκολία με την οποία στην υπόθεση Οτσαλάν το κράτος μεταμορφώθηκε και λειτούργησε ως παρακράτος. Στις απολύτως κρίσιμες και δραματικές εκείνες στιγμές οι επίσημες εντολές από την Αθήνα παρουσία Υπουργών και διαφόρων υψηλόβαθμων αξιωματικών και διοικητών υπηρεσιών περιλάμβαναν αφόρητες πιέσεις, σκαιές εκφράσεις πεζοδρομίου («σε παρακαλώ Σάββα, πέτα τα έξω τα μουνόπανα να τελειώνουμε»), γενναιόδωρες παροτρύνσεις να βρεθούν μερικοί ντόπιοι μπράβοι για να πετάξουν αυτοί έξω από την πρεσβεία μας τον Άπο, «στη ζούγκλα, να τον φάνε τα λιοντάρια», και όλα αυτά γαβγίζοντας απειλές κάθε είδους στο ενδιάμεσο. Με υλακές και οιμωγές όμως εξωτερική πολιτική δεν γίνεται.
Την ώρα που η ελληνική κοινή γνώμη ξεχείλιζε από ντροπή και ταπείνωση, ο πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης προσπαθώντας να δικαιολογήσει το συντελεσθέν άγος, δήλωνε τα εξής: «Είμαστε κατά των ένοπλων ανταρσιών και των πράξεων τρομοκρατίας και βίας. Κάναμε το χρέος μας με τον καλύτερο τρόπο, απέναντι στην Ελλάδα και τα συμφέροντά της, απέναντι στο κουρδικό ζήτημα και τον ίδιο τον Οτσαλάν»! Δηλαδή ο απελευθερωτικός αγώνας των Κούρδων είναι τρομοκρατία! Ο Οτσαλάν και οι σύντροφοί του ήταν τρομοκράτες! Το συμφέρον του κουρδικού ζητήματος ήταν να βρίσκεται ο ηγέτης του σιδηροδέσμιος στα μπουντρούμια του Ίμραλι (Καλόλιμνος) εδώ και 24 χρόνια, και όχι να είναι ελεύθερος οργανώνοντας τον απελευθερωτικό αγώνα των Κούρδων! Και όλα αυτά ήταν προς το συμφέρον της Ελλάδας
Το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, εξαπολύθηκε μια πρωτοφανής σε ένταση και έκταση εκστρατεία πάμπολλων διάσημων και μη κονδυλοφόρων έτσι ώστε να μεταπειστεί η ελληνική κοινή γνώμη για όλα τα ανωτέρω: ότι οι Κούρδοι είναι τρομοκράτες, ο Οτσαλάν ήρθε επίτηδες για να μας δημιουργήσει πρόβλημα, ότι δεν είχε καμιά δουλειά εδώ, ότι έθετε σε κίνδυνο την ελληνοτουρκική φιλία, ότι οι Τούρκοι θα μας κήρυτταν τον πόλεμο αν δεν τους τον παραδίδαμε, και άλλα πολλά τέτοια. Αντιπροσωπευτικότατο παράδειγμα της εν λόγω εκστρατείας αποτελεί άρθρο του «δημοσιογράφου» Γιάννη Πρετεντέρη που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα το Βήμα στις 28/02/1999 με τίτλο «μήπως είμαστε Κούρδοι;» και εμφανώς ειρωνικό περιεχόμενο, στο οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ εξίσωνε τον Οτσαλάν με τον Ράντοβαν Κάρατζιτς, τον Σαντάμ Χουσεϊν και τον…Κούλη Καραταϊδη! Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το απίστευτο αυτό άρθρο εδώ (https://www.tovima.gr/2008/11/24/opinions/mipws-eimaste-koyrdoi/).
Στην αρχαία Αθήνα, μετά την θανάτωση των ικετών οπαδών του Κύλωνα, όσοι θεωρήθηκε ότι συμμετείχαν σε αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα εξορίστηκαν, ενώ όσοι είχαν πεθάνει διατάχθηκε να εκταφούν και να θαφτούν ξανά, αυτή τη φορά έξω από την πόλη. Ολόκληρο δε το γένος των Αλκμεωνιδών «κουβαλούσε» το έγκλημα του Μεγακλή για αιώνες.
Στην Αθήνα του 1999, όσοι ήταν υπεύθυνοι για το έγκλημα της προδοσίας του ηγέτη απελευθερωτικού κινήματος ενός λαού ο οποίος είχε ζητήσει πολιτικό άσυλο, όχι μόνον δεν (αυτο)εξορίστηκαν, αλλά ήθελαν να συνεχίσουν να (αυτο)αποκαλούνται προοδευτικοί, δημοκράτες και σοσιαλιστές. Καλό θα ήταν να τους ενημέρωνε κάποιος ότι οι αληθινά προοδευτικοί, δημοκράτες και σοσιαλιστές τάσσονται υπέρ της απελευθέρωσης, των δικαιωμάτων και των αγώνων των λαών όταν αυτοί είναι δίκαιοι. Ότι κανονικά δεν θα έπρεπε να ξαναπεράσουν ούτε έξω από τις πόρτες των συνεδρίων και των επιτροπών του πολιτικού κινήματος που ονομαζόταν ΠΑΣΟΚ.
Ευτυχώς όμως παρά την προδοσία, η απαγωγή του Οτσαλάν δεν σήμανε και το τέλος του κουρδικού απελευθερωτικού αγώνα. Σήμερα, σχεδόν έναν αιώνα μετά την χάραξη των συνόρων στην Μέση Ανατολή βάσει των συμφερόντων του ιμπεριαλισμού και όχι βάσει των αναγκών των λαών της, ο ιστορικός και αυτόχθων λαός των Κούρδων που αριθμεί περίπου σαράντα εκατομμύρια ψυχές συνολικά συνεχίζει να αγωνίζεται για τη δική του πατρίδα. Είναι ένα δίκαιο αίτημα και η Ελλάδα έχει κάθε συμφέρον να το υποστηρίζει. Είναι ένας σπουδαίος και όμορφος αγώνας. Και ας μην ξεχνάμε ότι την ώρα που 60.000 ιρακινού στρατού τρέπονταν σε φυγή μπροστά στον ISIS παρατώντας σύγχρονα όπλα και άρματα στα χέρια τους, αυτοί που έμειναν για να αντισταθούν και δεν λύγισαν ήταν οι Κούρδοι. Ενωμένοι, άντρες και γυναίκες, σουνίτες και σιίτες, ορθόδοξοι και καθολικοί, γεζίντι, όλοι μαζί όπως προστάζει η ανεκτικότητα της κουλτούρας τους. Και όταν νίκησαν, έστησαν πριν από μερικά χρόνια στην Ροζάβα ένα μοναδικό πολιτικό πείραμα, το οποίο απορρίπτει τον εθνικισμό και ενθαρρύνει τους λαούς να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους ώστε να φτιάξουνε τη Μέση Ανατολή των λαών. Ένα πείραμα το οποίο προφανώς έχει στοχοποιηθεί από τα αντιδραστικά καθεστώτα της περιοχής, (Τουρκια, Σαουδική Αραβία, Κατάρ αλλά και Ιρακ, Ιραν, Συρία) αλλά προς το παρόν δείχνει να αντέχει. Δείχνει ότι ένας άλλος δρόμος είναι όντως εφικτός…
Γράφει για ''Τα παιδιά της γαλαρίας'' ο Πινόπουλος Σοφοκλής.