Ξεκινώντας την συζήτηση του εξήγησα τους λόγους της επίσκεψης μου και του παρέθεσα τα επιχειρήματα τα οποία συνηγορούσαν υπέρ της συνεργασίας μας. Σε μια στιγμή τέλειωσα και περίμενα απ' αυτό να μου κάνει διερευνητικές ερωτήσεις σχετικά π.χ. με τα προσόντα μου, με τα πτυχία και διπλώματα μου, την δημοσιογραφική εμπειρία μου κλπ. Αντ αυτού μου υπέβαλλε μια και μοναδική ερώτηση «Ποιός σας έστειλε;» (υπονοώντας όπως φάνηκε εκ των υστέρων κάποιο πολιτικό πρόσωπο). Όταν του απάντησα ότι κανείς δεν με έστειλε, το ενδιαφέρον του για οποιοδήποτε περαιτέρω πάρε- δώσε μαζί μου εξαφανίσθηκε τελείως κάτι που αντιλήφθηκα αμέσως και μάζεψα τα πράγματα μου και έφυγα.

Σήμερα γίνεται μια μεγάλη συζήτηση για το αν θα πρέπει να κλείσουν διάφοροι κρατικοί και δημοτικοί ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί και ειδησεογραφικά πρακτορεία. Η μεν κυβέρνηση επιμένει ότι ορισμένα μέτρα προς αυτή την κατεύθυνση είναι αναγκαία και οι συνδικαλιστές ισχυρίζονται το αντίθετο. Όμως υπάρχει ένα άλλο πολύ πιο βασικό ερώτημα το οποίο δεν θίγει κανείς από τους εμπλεκόμενους: Τα κριτήρια με τα οποία έγιναν οι προσλήψεις των δημοσιογράφων που εργάζονται στην ΕΡΤ στο ΑΠΕ και στους διάφορους δημοτικούς σταθμούς. Με ποιο τρόπο προσλήφθηκαν;

Μπορεί (και ελπίζω) να κάνω λάθος αλλά δεν πιστεύω ότι ούτε ένας (1) από τους χιλιάδες εργαζόμενους στους προαναφερθέντες φορείς δεν διορίσθηκε με διαφανείς διαδικασίες, δηλαδή μετά από την ανοιχτή προκήρυξη της θέσης και διαγωνισμό. Επαναλαμβάνω ότι ίσως να κάνω λάθος όμως ούτε μια φορά κατά την πολυετή δημοσιογραφική μου σταδιοδρομία δεν πήρε το μάτι μου μια αγγελία στις εφημερίδες του τύπου «Η ΕΡΤ ζητεί δημοσιογράφο για να καλύψει την θέση του ανταποκριτού στην Ουάσιγκτον μπλα μπλα μπλα» ή «Το ΑΠΕ ζητεί πολιτικό συντάκτη για να καλύπτει... μπλα μπλα » ή «Ο ρσ 9,84 ζητεί δημοσιογράφο για την κάλυψη διεθνών θεμάτων μπλα μπλα»-μια αγγελία δηλαδή όπου θα αναφέρονταν τα απαιτούμενα προσόντα και η ημερομηνία διαγωνισμού/συνέντευξης.
Ποτέ δεν είδα κάτι τέτοιο. Αντίθετα όλες οι θέσεις καλύπτονταν είτε με «σημειωματάκι» πολιτικών προσώπων είτε με «κολλητούς» των «κολλητών».

Όμως ακόμα χειρότερο είναι το γεγονός ότι ποτέ κανένα δημοσιογραφικό συνδικαλιστικό όργανο-είτε «αριστερό» είτε «δεξιό» - δεν έθεσε αυτό το θέμα. Ο δημοσιογράφος που θα εξαπέλυε μύδρους αν κάποιος πολιτικός ανέθετε χωρίς ανοιχτή προκήρυξη και διαγωνισμό κάποιου έργου σε έναν ιδιώτη, δεν θα διανοείτο ποτέ να κάνει το ίδιο αν το θέμα αφορούσε τον διορισμό ενός συναδέλφου του με εξ ίσου αδιαφανείς διαδικασίες στην ΕΡΤ στον 9,84 η στο ΑΠΕ. Γιατί; Που είναι η διαφορά;

Η επιμονή τόσο του κ. Μόσιαλου από την πλευρά του όσο και των συνδικαλιστών από την δική τους πλευρά να αποφεύγουν να θίξουν αυτό το βασικό θέμα δείχνει ότι σε τελική ανάλυση καμιά από τις δυο πλευρές δεν στοχεύει στην οριστική και ολοκληρωτική ανατροπή του πελατειακού κράτους αλλά στην διαιώνιση του. Απλά διαφέρουν όσον αφορά το θέμα του κόστους του πελατειακού κράτους. Η κυβέρνηση –κάτω από την πίεση της κρίσης-επιθυμεί να μειώσει τα έξοδα λειτουργίας των πελατειακών μηχανισμών, ενώ αντίθετα οι συνδικαλιστές από την δική τους πλευρά δεν δέχονται την μείωση του κόστους. Όμως όσον αφορά την δόμηση των πελατειακών μηχανισμών-δηλαδή του τρόπου προσλήψεων στα κρατικά και δημοτικά ΜΜΕ –αυτό είναι ένα θέμα στο οποίο δυστυχώς δεν αναφέρεται κανείς.

πηγη: protagon.gr