είναι επιτακτικές και ζωογόνες.
Κανείς όμως δεν δέχεται να καταρρακωθεί η αξιοπρέπειά του, να εξαθλιωθεί προς παραδειγματισμό των υπόλοιπων κρατών και λαών της Ευρώπης, ελέω των κλεφτών και των πολιτικών που δεν μπορούν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων (κατά δήλωση αρκετών βουλευτών – και της συμπολίτευσης – από το βήμα της βουλής).
Στο κάλεσμα των συνδικάτων ο λαός δήλωσε παρόν. Έδωσαν περιεχόμενο στην πρόσκληση των συνδικαλιστών.
Υπάρχουν όμως, συνδικαλιστές και «συνδικαλιστές».
Αυτοί που εργάζονται και αφιερώνουν τον ελεύθερο χρόνο τους στο συνδικαλίζειν.
Και οι άλλοι που μόνο συνδικαλίζειν – σκανδαλίζειν.
Οι δεύτεροι λοιπόν είναι οι προβεβλημένοι οι «γνωστοί» τα «στελέχη». Αυτοί που εκτός από συνδικαλιστές είναι παράλληλα στελέχη κομμάτων, συλλόγων και συμμετέχουν και σε όλων των ειδών τις εκλογές. Μετέχουν γενικότερα του συστήματος εξουσίας και ως «θύματα» και ως θύτες. Βεβαίως πάντα δικαιωματικά και νόμιμα. Γι' αυτό προστέθηκε και ως πρώτο συνθετικό το «μεγαλο...» συνδικαλιστής.
Ας δούμε όμως κάποιες πλευρές του θέματος:
1. α) Είναι δύσκολο να βρεις μεγαλοσυνδικαλιστή χωρίς ύφος δέκα καρδιναλίων.
β) Είναι επίσης δύσκολο να βρεις μεγαλοσυνδικαλιστή που να εκφράζεται χωρίς να χρησιμοποιεί τα γνωστά τσιτάτα τύπου ΚΚΕ (δεν θα περάσει (και πάντα περνάει αλλά κανείς δεν παραιτείται ως αποτυχόν), φτάνει πια, δεν πάει άλλο, στο μετερίζι του αγώνα, κόκκινη γραμμή κλπ με το κορυφαίο «εμείς οι εργαζόμενοι»).
γ) Είναι σπανιότερο φαινόμενο και αποτελεί εξαίρεση ο μεγαλοσυνδικαλιστής με ορθά διατυπωμένο, συγκεκριμένο και με προτάσεις λόγο.
2. Ο μεγαλοσυνδικαλιστής όσο ανεβαίνει στην ιεραρχία τόσο μετέχει σε επιτροπές και συμβούλια με μεγαλύτερη αποζημίωση και αντίστοιχα έξοδα παράστασης. Αποτελεί κριτήριο σχεδόν, για το πόσο μεγάλος είναι.
3. α) Ο συνδικαλιστής ξυπνάει το πρωί (όχι όμως την ίδια ώρα με τους συναδέλφους του) παίρνει τον καφέ του στην καφετέρια 3€ κάνοντας τις τηλεφωνικές του επαφές.
β) Το μεσημέρι έχει γεύμα εργασίας ή απεριτίφ (ρακί) 5€
γ) Το απόγευμα θα πάρει τον καφέ του συνεχίζοντας τις επαφές του 3€
δ) και το βράδυ είναι απαραίτητο ένα ποτάκι για χαλάρωση και δημόσιες σχέσεις 7€
ε) Ας υπολογίσουμε και ένα πακέτο τσιγάρα 4€
Σύνολο 22€ την ημέρα το ελάχιστο. 660€ το μήνα. Επαναλαμβάνω το ελάχιστο.
Δηλαδή:
Όσο πληρώνεται για ένα ολόκληρο μήνα εργασίας (και όχι απασχόλησης όπως αρέσκονται να το λένε μεταφράζοντας άκριτα τα κείμενα της ΕΕ ακόμα και στο υπουργείο εργασίας), ένας συμβασιούχος οκτάμηνης διάρκειας ή ένας εργαζόμενος σε εργολάβο, ο οποίος κάνει τη δουλειά που θα έκανε ο συνδικαλιστής αν παρείχε τις υπηρεσίες του στην επιχείρηση που φαίνεται ότι εργάζεται ή ένας νεοδιοριζόμενος εκπαιδευτικός σύμφωνα με τα νέα μέτρα. Η διαφορά είναι εμφανής. Ο δεύτερος βγάζει(;) μ' αυτά το μήνα.
Ερωτήσεις (ρητορικές):
· Γιατί τα μεγαλοστελέχη των συνδικαλιστικών παρατάξεων συνεννοούνται πάντα μεταξύ τους σε ότι αφορά τις συμμετοχές τους στις επιτροπές και τα συμβούλια, ενώ μαλώνουν περισσότερο ενδοπαραταξιακά;
· Πως να πείσουν τον απλό εργαζόμενο όταν χρησιμοποιούν ως εφαλτήριο το συνδικαλισμό για άλλες θέσεις εξουσίας;
· Γιατί δεν ακούγεται τίποτα για τους νόμους που καθιέρωσαν τα συνδικαλιστικά – σκανδαλιστικά προνόμια; Κατηγορούν τους πολιτικούς και φέρονται το ίδιο.
· Γιατί ευτέλισαν το μέγιστο όπλο της απεργίας τα προηγούμενα χρόνια για ήσσονος σημασίας θέματα και τώρα το υπερόπλο αυτό, το οποίο οπωσδήποτε χρειάζεται για να αντιμετωπιστεί η πρωτόγνωρη επίθεση που δεχόμαστε (όπως γίνεται σε όλα τα σοβαρά συνδικάτα της Ευρώπης), δεν το φοβάται κανείς;
· Γιατί να τους ακολουθήσει ο εργαζόμενος; Τα ίδια προβλήματα έχουν;
Γι' αυτό και στις συγκεντρώσεις μαζεύονται οι ίδιοι και πολύ λίγοι. Κρατούν τα πανό με τα παρωχημένα και γενικόλογα συνθήματα που οι ίδιοι με τη στάση τους ευτέλισαν και ακύρωσαν και κορδωμένοι βγαίνουν τη φωτογραφία που θα πιστοποιεί την συμμετοχή στον «αγώνα».
Και έπειτα; Ήρθε η ώρα του apéritif.
Η κρίση τους βρήκε λίγους, άδειους και τους ξεπέρασε.
Ο κόσμος τους έδωσε μια τελευταία ευκαιρία.
Η ηγεσία των συνδικάτων πρέπει να αλλάξει εντελώς. Να κάνει αυτοκριτική στην πράξη και όχι στα λόγια. Να αναγνωρίσει τα λάθη της και να προσπαθήσει να μην τα επαναλάβει. Με ΠΡΑΞΕΙΣ. Και αν αποδειχθούν ανεπίδεκτοι μαθήσεως τα μέλη των σωματείων τους να τους απαλλάξουν (και είναι ευθύνη αυτή των μελών αλλιώς να μη παραπονούνται).
Η επόμενη πρόσκληση για κινητοποίηση πρέπει να συνοδευτεί με προτάσεις. Για τις εργασιακές σχέσεις, για τους μισθούς για το ασφαλιστικό. Για την οικονομία της χώρας. Συγκεκριμένες προτάσεις. Με αρχή, μέση και τέλος. Με υπολογισμούς και χρονοδιαγράμματα.
Αν είναι δυνατό να λείψουν τα πανό και τα κενά περιεχομένου συνθήματα. Τα πρόσωπα των ανέργων, των απειλούμενων από την ανεργία, των μόνιμα στοχοποιημένων μισθωτών, των πολυτέκνων, των συνταξιούχων, των παιδιών που αντιλαμβάνονται την απελπισία των γονέων τους και την βιώνουν τραυματικά, των φοροκτυπημένων Ελλήνων, όλων αυτών που αυθόρμητα μετέχουν, μιλούν σαφέστερα και σοφότερα από τα συνθήματα.
Αλλιώς όλοι αυτοί οι μεγαλοσυνδικαλιστές, δεν έχουν λόγω ύπαρξης στις θέσεις τους. Θα συνεχίσουν να αποτελούν παράγοντες του συστήματος που μας καταρρακώνει παρά τις αντίθετες προθέσεις ορισμένων από αυτούς.
Η απεργία έγινε κυρίως γιατί το απαιτούσε και το απαιτεί η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ της χώρας. Γιατί ούτε το χρήμα είναι υπέρτατη αξία, αλλά απαραίτητο εργαλείο για τη διαβίωση, ούτε οι τραπεζίτες είναι η χώρα.
Αλλά και ο καθένας από μας να ψάξουμε μέσα μας. Να καθαρίσουμε τον εαυτό μας, χωρίς να τον χαϊδεύουμε, από το ψέμα. Με αυστηρότητα και διάκριση να αναγνωρίσουμε τι κάναμε καλά και τι όχι. Να ξεχωρίσουμε τις ανάγκες μας, από αυτές που μας πασάρουν ως ανάγκες. Να βοηθήσουμε καλόπιστα ο ένας τον άλλο. Για να γίνει κτήμα μας ολόκληρη η αλήθεια.
Τα παιδιά έχουν έμφυτη την αλήθεια,τη ΧΑΡΑ, την ΕΛΠΙΔΑ, τη ΖΩΗ και γι' αυτό η στάση τους στην παρέλαση είχε σπάνιο πολιτικό ανάστημα. Μας έδειξαν το δρόμο.