«Ἔντονο συναίσθημα τῆς ψυχικῆς διάλυσης τῶν ἀνθρώπων. Σοῦ μιλοῦν καὶ αἰσθάνεσαι πὼς ἁπλώνεις τὰ χέρια μέσα σὲ μιὰν ὀμίχλη ἀπὸ κουρέλια. Φοβερὴ ἔλλειψη συνοχῆς, εἱρμοῦ, συνέπειας: πουθενὰ δὲν μπορεῖς νὰ ἔχεις ἐμπιστοσύνη: φρίκη» (Γιώργος Σεφέρης, «Νύχτα 31-1 Γενάρη 1960», Μέρες Ε´.)οι κυβερνώντες θριαμβεύουν για ένα υποτιθέμενο κούρεμα που δεν ζήτησαν, επιχειρώντας, εκόντες-άκοντες, τις εν χρω κουρές των συνειδήσεών μας. Η εθνική επέτειος έγινε έτσι το καλύτερο σκηνικό του κωμειδυλλίου της υποτιθέμενης «προδοσίας». Ασπόνδυλο κρώξιμο, όχι κραυγή, επαναλαμβανόμενο αυτάρεσκα μόνο γιατί έκαμνε κρότο. Τον ίδιο αιμοδιψή κρότο που κάνουν και τα στρατιωτικά οχήματα.
Κενό, λοιπόν, καινού και εύπεπτο, απέδειξε μονάχα πως οι συνειδήσεις μας είναι ήδη κουρεμένες και πως ο λόγος, στους δρόμους που πήρε κι άφησε στο τοπίο μας, έπαψε να είναι έλλογος. Σε τί διέφερε, λοιπόν, από τις παρελάσεις;
Η Λίλα Σαμπανοπούλου είναι Αρχαιολόγος,
εργάζεται στο υπουργειο Πολιτισμού*