σ' αυτή την επιλογή του – αν και οι περισσότερες εκτιμήσεις συγκλίνουν ότι πρόκειται για μια απέλπιδα προσπάθεια να περισώσει το προσωπικό του γόητρο – περιέχει και το σπέρμα (είτε το ήθελε πραγματικά, είτε προέκυψε κατά σύμπτωση) μιας σοβαρής πολιτικής κίνησης. Κατέδειξε με τον πλέον θεαματικό τρόπο, ότι η κρίση στην Ελλάδα είναι πρωτίστως πολιτική, και δευτερευόντως οικονομική. Έδειξε πόσο λάθος ήταν ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίστηκε αυτή, και πόσο άστοχοι ήταν οι μετέπειτα κυβερνητικοί χειρισμοί.
Μια κατά βάση πολιτική-συστημική κρίση – που οι άμεσες επιπτώσεις της εμφανίζονται κυρίως στο οικονομικό επίπεδο – επιχειρήθηκε να αντιμετωπισθεί με οικονομικούς όρους και εργαλεία. Όρους που δεν μπορούσε να καθορίσει η ελληνική κυβέρνηση και εργαλεία που δεν είχε στη διάθεση της(εθνικό νόμισμα κλπ). Εμφανίστηκε ότι η μεγέθυνση του χρέους και του ελλείμματος, οφείλονται κατά αποκλειστικότητα στην ύπαρξη ενός παλιομοδίτικου ελληνικού κράτους, κρύβοντας μ' αυτό τον τρόπο κάτω από το χαλί, τα πραγματικά της αίτια. Έτσι όλα τα μέτρα που πάρθηκαν στη συνέχεια, είχαν ως αποκλειστικό στόχο την εσωτερική υποτίμηση ειδικά επιλεγμένων οικονομικών μεγεθών(εργασία, παροχές, ασφάλιση κ.α.). Μ' αυτό τον τρόπο θέλησαν να δώσουν το μήνυμα ότι δεν αγγίζεται ο πυρήνας των εγκατεστημένων παραγωγικών σχέσεων, αλλά αντίθετα ότι ενισχύονται και μάλιστα στη κατεύθυνση διεύρυνσης της αποδοτικότητας του μεγάλου κεφαλαίου. Η επιλογή αυτή έφερε στη συνέχεια το Μνημόνιο Ι και τώρα το Μνημόνιο ΙΙ, με όλα τα επακόλουθα και τις συνέπειες τους. Θεώρησαν, κυβέρνηση και τρόικα, ότι η ακολουθούμενη πολιτική είναι ο μόνος σωστός δρόμος και ότι οι όποιες διορθωτικές κινήσεις και αν χρειάζονται στη συνέχεια, θα πρέπει να γίνονται προς την κατεύθυνση της περαιτέρω εσωτερικής υποτίμησης.
Αυτή όμως η πολιτική δεν μπορεί να μεγεθυνθείτε εσαεί χωρίς συνέπειες. Τα αδιέξοδα στα οποία οδηγείται, απαιτούν διεύρυνση των περιοριστικών μέτρων, με κύρια συνέπεια την πλήρη αποδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας. Οι πολίτες, αυτοί που τους έχει φορτωθεί το κόστος κρίσης, δυσανασχετούν και αντιδρούν. Αντιλαμβάνονται ότι με τις επιλογές της κυβέρνησης η οικονομία έχει περιέλθει σ' ένα φαύλο κύκλο, χωρίς καμιά διέξοδο. Η δεκαετής και πλέον περιπλάνηση τους, μέσα στην φτώχια και τη εξαθλίωση, θα τους φέρει και πάλι (κατά τους πιο αισιόδοξους και ατεκμηρίωτους υπολογισμούς της κυβέρνησης και της τρόικας) το 2020, στην χρονιά που ξεκίνησε η κρίση (2009). Σ' αυτή τη μακρόχρονη πορεία θα έχουμε απολέσει όχι μόνο το βιοτικό μας επίπεδο, την εθνική μας αξιοπρέπεια, αλλά και ότι πολυτιμότερο ως οικονομικό πόρο διαθέτει η χώρα. Είναι προφανές ότι αυτό οι πολίτες το έχουν αντιληφθεί γι' αυτό και αντιστέκονται. Γι' αυτό και αντέδρασαν κατ' αυτό τον τρόπο στις επετειακές εκδηλώσεις της 28ης Οκτωβρίου.
Κάτω από ένα τέτοιο βαρύ κλίμα, ο πρωθυπουργός αναζητά απεγνωσμένα μια πολιτική κίνηση για να βγει από το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιπέσει. Θεωρεί ότι το να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης μέσα σ' μια δημοψηφισματική ατμόσφαιρα, ανακτά και πάλι την πρωτοβουλία των κινήσεων. Ανοίγοντας τους ασκούς του Αιόλου, πιστεύει ότι θα φρεσκάρει την πολιτική του παρουσία. Ποτέ όμως οι άνεμοι αυτοί δεν είναι ήπιοι. Συνήθως είναι θυελλώδεις και με απρόβλεπτες συνέπειες. Αυτό το αντιλήφθηκαν άμεσα οι Ευρωπαίοι «σύμμαχοι» και οι εκπρόσωποι του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου και γι αυτό σπεύδουν εσπευσμένα να τους κλείσουν. Καλούν τον κ. Παπανδρέου στις Κάννες για να τον εξαναγκάσουν σε πολιτική κωλοτούμπα...
Όλη αυτή η εικόνα δείχνει, τον τρόπο και τον οδικό χάρτη που έπρεπε να ακολουθηθεί για το ξεπέρασμα της κρίσης. Θα έπρεπε εξ αρχής να αντιμετωπισθεί με πολιτικούς όρους, επιδιώκοντας λύσεις όπου τα βάρη της κρίσης θα επιμεριζόταν ισότιμα. Διαπραγματευτικά ατού, το μέγεθος των επιπτώσεων σε παγκόσμιο επίπεδο και στις οικονομίες των άλλων χωρών. Αυτά υπονοούνται μεταξύ άλλων κάτω από τον χαρακτηριστικό πρωτοσέλιδο τίτλο της γαλλικής εφημερίδας Liberation «ΧΑΟΣ»: «Η Αθήνα παίζει κορώνα γράμματα το ευρώ», «τρελαίνει τις αγορές και κολλάει την Ευρώπη στον τοίχο». Από το 2010 θα έπρεπε λοιπόν να απαιτηθεί επαναδιαπραγμάτευση του ελληνικού χρέους, πριν ακόμα οι ιδιωτικές τράπεζες ξεφορτωθούν τα τοξικά τους ομόλογα. Με μια τέτοια ρύθμιση το χρέος θα μπορούσε να καταστεί διαχειρίσιμο από το 2010, αφού θα ήταν δυνατόν να μειωθεί κάτω από το 100% του ΑΕΠ.