Αντί για τον υπερβατικό χορό, αυτή τη φορά επιλέξαμε ένα χαζό μονοπάτι που οδηγεί στον πάτο τού Ζαλόγγου. Στα ξεραμένα γαϊδουράγκαθα αυτής της θλιβερής κατηφοριάς, ανεμίζουν τα ξασπρισμένα κουρέλια τού αδειανού εθνικού μας πουκάμισου. Στις γύρω πλαγιές αντιβουίζουν τα ερωτικά μουρμουρητά μιας Ελένης που δεν υπήρξε, διότι δεν ήμασταν άξιοι να την έχουμε. Που πάμε, ανέμελες μπεκάτσες μου; Πού οδεύει το κοπάδι μας; Χωρίς προορισμό, υπάρχει ούριος άνεμος για μας; Καταραμένοι οδηγοί της φυλής μου, ζόμπι κατ' εικόνα και ομοίωση μας, γιατί άραγε ανταγωνίζεστε ποιός θα κάνει τη μεγαλύτερη μαλακία; Γιατί μόλις ο ένας αποκαλύψει πόσο ανίκανος είναι, πρέπει να τρέξει από πίσω ο άλλος για να αποδείξει ότι μπορεί να γίνει χειρότερος; Γιατί διαποτίζετε με θλίψη τα πρωινά μας, γιατί τρελαίνετε τα βράδια μας, γιατί σπαταλάτε όσα Σαββατοκύριακα μας απόμειναν;

Φτάνει πια η κατανάλωση σάλιου, ρε. Εσείς για τις ξεφτιλισμένες διαρροές σας, εμείς για τις ανούσιες αναλύσεις μας. Φαλιρίσαμε, χρεοκοπήσαμε. Πάμε πάλι από το μηδέν. Τη Δευτέρα το μεσημέρι δεν θα υπάρχει ευρώ στις τράπεζες, την Τρίτη η Ευρώπη θα μας έχει κλείσει στην καραντίνα που έφτιαχνε εσπευσμένα ενώ εμείς παίζαμε τις κουμπάρες, την Τετάρτη θα τρέχουμε να κατεβάσουμε τα ράφια των μπακάλικων. Τι δοξασμένο μέλλον...

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών