Μετά από μία βδομάδα απίστευτης φαρσοκωμωδίας, αποκτήσαμε έναν νέο πρωθυπουργό ο οποίος συγκεντρώνει την εκτίμηση της πολύ μεγάλης πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας. Εκτίμηση για τη σοβαρότητα, το καθαρό πρόσωπο, τους χαμηλούς τόνους και τη σε βάθος γνώση των οικονομικών θεμάτων του κ. Παπαδήμου. Στο πρόσωπό του αναβίωσαν οι ελπίδες ότι η Ελλάδα θα μπορέσει, επιτέλους, να βγει από τη χαώδη κατάσταση στην οποία την οδήγησε η πολιτική των δύο τελευταίων ετών.
Η νέα κυβέρνηση στηρίζεται στη Βουλή απ' όλα τα κόμματα εκτός από εκείνα της Αριστεράς (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, και Δημοκρατική Αριστερά). Για το ΚΚΕ, η στάση αυτή θα μπορούσε να θεωρηθεί εκ των προτέρων δεδομένη. Για τον ΣΥΡΙΖΑ και για τη ΔΗΜΑΡ θα μπορούσε να ελπίζει κανείς σε ανοχή από το πρώτο και στήριξη από τη δεύτερη. Κι όμως, ταμπουρώθηκαν και τα δύο σε στείρα άρνηση, πίσω από μία επιχειρηματολογία περί εξόδου από το μνημόνιο, περί μηδενισμού του χρέους κλπ., που δεν πείθει πια κανέναν, ούτε τους ψηφοφόρους τους, πολύ δε περισσότερο τους υποστηρικτές και τους συμπαθούντες αυτούς τους δύο πολιτικούς χώρους. Εδώ να σημειώσω πως οι υποστηρικτές της ανανεωτικής και ευρωπαϊκής αριστεράς είναι πολλοί περισσότεροι από αυτό πού καταγράφουν τα εκάστοτε εκλογικά αποτελέσματα, και αυτό γιατί για πολλούς αριστερούς ψηφοφόρους λειτουργεί τη στιγμή της κάλπης το ανακλαστικό της χαμένης ψήφου.
Αν στον ΣΥΡΙΖΑ, με βάση την πορεία του που έγινε τα τελευταία δύο χρόνια όλο και πιο 'ακραία', η υπέρβαση αυτή δεν ήταν και πολύ αναμενόμενη, στη Δημοκρατική Αριστερά τα πράγματα υπήρξαν διαφορετικά. Απόδειξη η τρίωρη έντονη συζήτηση στην κεντρική επιτροπή του κόμματος, η οποία όμως κατέληξε και εκεί στην απόφαση για μη στήριξη της νέας κυβέρνησης.
Σύσσωμη λοιπόν η Αριστερά, ευρωπαϊκή και μη, βρίσκεται στο περιθώριο των εξελίξεων. Η επιλογή της μη συνευθύνης και της μη εμπλοκής τούτες τις ιστορικές στιγμές για τον τόπο, αποτελεί στρουθοκαμηλισμό και παραβίαση της βούλησης μεγάλου μέρους των αριστερών πολιτών, οι οποίοι θα επιθυμούσαν επιτέλους να δοθεί ένα στίγμα κριτικής στήριξης, δεν μιλάμε για λευκή επιταγή, της ύστατης προσπάθειας που αναλαμβάνει η σημερινή κυβέρνηση, η οποία αν αποτύχει και αυτή τότε μας περιμένει το χάος. Όσο για το αν η στάση αυτή θα λειτουργήσει θετικά για την Αριστερά, είμαι βέβαιος ότι θα συμβεί το αντίθετο. Οι πολίτες θα της χρεώσουν αυτήν την απουσία και θα απομακρυνθούν από μία Αριστερά που συστηματικά επιθυμεί να βρίσκεται μακριά από τα τεκταινόμενα.
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
*ο Ανδρέας Λασκαράτος είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Ωκεανογραφίας στο Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου της Αθήνας
