Οι περισσότεροι ηγέτες συμφωνούν ότι η δεύτερη επιλογή είναι η μόνη βιώσιμη λύση για τη διασφάλιση της ειρήνης, της ευημερίας και της προόδου για τους πολίτες τους. Λίγοι, ωστόσο, έχουν δείξει ότι είναι έτοιμοι να βγάλουν τα απαραίτητα συμπεράσματα για τις απαιτούμενες πολιτικές πρωτοβουλίες που επισύρει μια τέτοια επιλογή. Ακόμη περισσότερο, κανείς δεν συζητά για τις πραγματικές δυνατότητες αυτής της επιλογής, εντός του ευρωπαϊκού μορφώματος του οποίου έχουν καταρρεύσει στην κυριολεξία όλες οι σταθερές πάνω στις οποίες πορεύθηκε μέχρι τώρα.
Η εικόνα που κυριαρχεί είναι αυτή μιας Ευρώπης «πολιορκημένης». Από παντού. Στο εξωτερικό μέτωπο, μετά την ουσιαστική απόσυρση των αμερικανικών εγγυήσεων ασφαλείας και τον γενικότερο σχεδιασμό της νέας αρχιτεκτονικής ασφαλείας του Προέδρου Τραμπ, αλλά και μετά τη νέα οικονομική πολιτική του. Στο εσωτερικό μέτωπο, από την ανυπαρξία ηγεσίας μετά την πλήρη αποδυνάμωση των κυβερνήσεων Γερμανίας και Γαλλίας, που αποτελούσαν τον άξονα των όποιων εξελίξεων.
Σε μια αβέβαιη όσο ποτέ άλλοτε ΕΕ, οι γνωστές ευρωπαϊκές αρχηγεσίες συνεχίζουν να ψελλίζουν και να τραυλίζουν ότι το πρωταρχικό καθήκον τους είναι να οικοδομήσουν μια μετα-αμερικανική ευρωπαϊκή τάξη, δηλαδή μια τάξη που δεν εξαρτάται από την ηγεσία των ΗΠΑ, επιδιώκοντας παράλληλα τη συνεργασία με την Ουάσιγκτον όποτε είναι δυνατόν. Parole, parole, parole… μόνο λόγια! Όποτε προκύπτει κρίση όλοι αυτοί οι κύριοι θυμούνται ότι πρέπει να προχωρήσουν στην περαιτέρω ενοποίηση της Ευρώπης. Σήμερα όμως οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές.
Η Δύση, όπως την ξέραμε, δεν υπάρχει πια. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι έτοιμες να αποχωρήσουν από αυτή την αντίληψη (αν δεν έχουν ήδη αποχωρήσει). Η ογδονταετής Pax Americana που κράτησε όρθια την Ευρώπη, καταρρέει με πάταγο.
Παρ’ όλα αυτά, οι ηγέτες των τριών παραδοσιακών ευρωπαϊκών δυνάμεων (ΗΒ, Γαλλία, Γερμανία) φαίνεται ότι αδυνατούν να αντιληφθούν την ωμή πραγματικότητα. Εξακολουθούν να συνεχίζουν την ίδια πολιτική στην οποία τους είχε παρασύρει η Διοίκηση Μπάιντεν στο Ουκρανικό, και μάλιστα απαιτούν πράγματα από τη Μόσχα (30ήμερη εκεχειρία άνευ όρων) λες και έχουν το πάνω χέρι επί του πεδίου της μάχης. Διαφορετικά, λέει, θα προχωρήσουν σε… «σκληρές κυρώσεις» (sic). Φυσικά δεν ξεχνούν να εμπλέξουν και τις ΗΠΑ σε αυτή τους την απαίτηση (δες δηλώσεις του Μέρτς[1]). Και σαν να μην έφτανε αυτό, τάσσονται υπερ της σύστασης ειδικού δικαστηρίου για την τιμωρία των εγκλημάτων πολέμου της Ρωσίας. Το τελευταίο δεν επιδέχεται σχολιασμό. Απλώς, προκαλεί τη μνήμη μας.
Όλα αυτά μου θύμισαν το γνωστό «των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν». Έτσι συνόψισε ο Θουκυδίδης την καταστροφική αδυναμία της Αθηναϊκής Πολιτείας να αντιληφθεί τα πραγματικά διακυβεύματα και να τα αντιμετωπίσει με την προτεραιότητα που τους έπρεπε.
Ίσως το σωστότερο στην περίπτωση των ευρωπαϊκών αρχηγεσιών είναι να γράψουμε ότι βρυχώνται και όχι άδουν, κάτι που μας φέρνει στη μνήμη την ταινία του 1959 Το ποντίκι που βρυχάται…
/// πηγη: https://neoplanodion.gr/
[1] «Το μήνυμά μας είναι: Είμαστε εδώ όλοι μαζί. Ταυτόχρονα, με το ίδιο μήνυμα, υποστηρίζουμε την Ουκρανία, σε συντονισμό με την αμερικανική κυβέρνηση, με τον Ντόναλντ Τραμπ. Ζητάμε 30ήμερη κατάπαυση του πυρός ώστε να μπορέσουν να προετοιμαστούν οι ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις. Τώρα η μπάλα είναι στο γήπεδο του Πούτιν. Εκείνος πρέπει να απαντήσει σε αυτή την προσφορά», δήλωσε ο Μερτς στην εφημερίδα Bild από το Κίεβο, όπου βρίσκεται μαζί με τους ηγέτες της Γαλλίας, της Πολωνίας και της Βρετανίας.
