Το πρώτο και ουσιαστικότερο βήμα, όμως, είναι να υπάρχει συμφωνία σε κάποια βασικά θέματα.

Σε ότι αφορά στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, αυτή θα πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτη. Η μεταπολίτευση έφερε μαζί της δύο μεγάλες κατακτήσεις, την είσοδο στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την ένταξη στην ΟΝΕ. Το τέλος της Μεταπολίτευσης δεν θα πρέπει να μας βρει να συζητάμε για τα αυτονόητα, αλλά αντίθετα να προσπαθούμε να αδράξουμε τις ευκαιρίες να ανασυγκροτηθούμε μέσα από τη συμμετοχή και τη στήριξη της Ευρώπης. Η Ελλάδα, όπως και η Ευρωζώνη, βρίσκεται στο επίκεντρο ενός ακήρυχτου νομισματικού πολέμου και ταυτόχρονα αποτελεί το έναυσμα για εκ' βάθρων δομικές αλλαγές στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Αλλαγές ιστορικής σημασίας, οι οποίες αν και λαμβάνουν χώρα αργά και ενίοτε είναι δυσδιάκριτες, εντούτοις θα οδηγήσουν είτε στην ενίσχυση του πολιτικού ελέγχου από τις Βρυξέλλες, είτε στη διάλυση του ευρωπαϊκού ονείρου.

Το επόμενο ζήτημα έχει να κάνει με την αλλαγή νοοτροπίας. Επί χρόνια στη χώρα κυριάρχησε η νοοτροπία της απαξίωσης των θεσμών και των κανόνων ειρηνικής συμβίωσης, γιγαντώθηκαν οι απαιτήσεις από το κράτος, ενώ αντίθετα δεν υπήρξε επένδυση στην παραγωγικότητα και στην εξωστρέφεια. Επειδή, όμως η νοοτροπία χρειάζεται χρόνο για να αλλάξει, είναι απαραίτητο να συναποφασίσουμε ότι θα αποδεχόμαστε και θα ακολουθούμε τους κανόνες που θα βοηθήσουν στο να εμπεδωθεί η αλλαγή της νοοτροπίας και θα βοηθήσουν στην ενίσχυση των θεσμών που έχουν ήδη καταρρακωθεί, ξαναδίνοντας προοπτική, απαραίτητη προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση.

∆εν αρκούν οι νόµοι και τα διατάγματα για να επιτευχθούν «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις». Χωρίς την ενεργό συμμετοχή, τη συλλογική έκφραση πρωτοβουλιών των πολιτών, η κοινωνία επιβαρύνεται µε πολύ μεγαλύτερο κόστος. Στις σύγχρονες δημοκρατίες η ανάγκη για μεγαλύτερη συμμετοχή του κόσμου είναι δεδομένη. Οι παραδοσιακές μορφές αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας δεν είναι πλέον επαρκείς.

Στερούν από την κοινωνία ένα πολύ ζωντανό κύτταρό της, ένα ανθρώπινο δυναμικό το οποίο ενώ έχει τη διάθεση και την ικανότητα να συμβάλλει, δεν κατορθώνει να βρει έκφραση στα στενά πλαίσια ενός κατ' επίφαση αντιπροσωπευτικού πολιτικού συστήματος, όπως του ελληνικού. Η κοινωνία των πολιτών στη χώρα μας είναι ακόμα επηρεασμένη από την κληρονομιά του σκληρού πολιτικού ανταγωνισμού και του πολωμένου πολιτικού κλίματος που ακολούθησε την πτώση της χούντας. Αυτή η κληρονομιά είναι έκδηλη στη γενικευμένη έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς, αλλά και στη μεγάλη εξάρτηση της συλλογικής δράσης από το κράτος. Τα κοινωνικά δίκτυα πολιτών μπορούν να φέρουν τους πολίτες πιο κοντά, να τους κάνουν κοινωνούς και συμμέτοχους στη λύση των προβλημάτων τους.

Μπορούν και πρέπει να αναδείξουν αυτούς που δεν έπαιξαν στο «παιχνίδι», αυτούς που δεν δέχτηκαν να «χειροκροτήσουν».

Θα είμαστε η γενιά της χρεοκοπίας, της κρίσης και της μιζέριας ή θα κάνουμε ένα άλμα για να σπάσουμε τη συνέχεια μιας καταστροφικής πορείας που υποτιμά τη δημιουργία, την αξία, την ικανότητα; Έχουμε ευθύνη απέναντι στον κοινωνικό μας περίγυρο.

pro-tasis | Δίκτυο Πολιτών