Μόλις η κυβερνητική στενωπός έδινε τη θέση της στην προεκλογική ανοιχτωσιά για τα εισοδήματα και τις εργασιακές προοπτικές των πολλών, αίφνης ο φαρισαϊσμός γινόταν ανεκτός και ο σωτήρας, που τα λέγε καλά αλλά δεν είχε φράγκο για να γεμίσει την ματαιοδοξία της τσέπης μας, στηνόταν δίπλα στον μέχρι πρότινος κυβερνητικό Βαραβά για το γνωστό ψευτοδίλημμα.

Με τη γνωστή σε όλους μας κατάληξη. Ο Βαραβάς καθόταν για λίγα χρόνια στα έδρανα της αντιπολίτευσης, προκειμένου να εκτονωθεί ο λαϊκός θυμός, ο ιππεύων τον ανυπόκριτο όνο της εφήμερης, υποκριτικής μας αποθέωσης ανέβαινε τον εξωκοινοβουλευτικό Γολγοθά του και ο Φαρισαίος αναλάμβανε το γκουβέρνο, προσηλωμένος πάντα στους εξωτερικούς τύπους και τα πρωτόκολλα της Δημοκρατίας, όντας όμως βαθιά αιρετικός απέναντι στην αυστηρή αισθητική και το πραγματικό της ύφος.

Η ιστορία της Μεταπολίτευσης του '74 σε λίγες γραμμές κατάλευκης σκόνης εξακολουθητικής μαστούρας! Για να μη ξεχνάμε και τους μεταπολιτευτικούς μας εθισμούς.

Κι όμως. Τι ευκαιρία, αλήθεια, για όλους εμάς τους φαφλατάδες, τους παθιασμένους εραστές αυτής της χώρας των ισοσκελισμένων φθόγγων ...ενός λεπτού σιγή ζητώ και συνεχίζω. Ελλάδα, ποιος τον λογαριάζει μωρέ τον ελλειμματικό προϋπολογισμό σου; Εσύ από μικρή ισοσκελισμένα τα είχες τα φωνήεντα με τα στεγνά σου σύμφωνα και στο ισόποσο της Γλώσσας και του Πολιτισμού δεν έπεσες ποτέ σου έξω. Το αντίθετο, μάλιστα. Χωρίς ίχνος μακρόχρονου φωνήεντος η ορθή γραφή σου. Γιατί το μακρινό, σου ήταν ξένο. Ποτέ σου δε το διαπραγματεύτηκες, ως οφειλές, για τις γενιές που ήταν να 'ρθουν. Πάντα στο βραχύχρονο το «ε» κατέφευγες σαν έπρεπε να κάνεις κάτι. Και όταν σε ζορίζανε οι βάρβαροι είχες στην καβάντζα και του «α» το δίχρονο για να υπόσχεσαι την αλλαγή σε χρόνο πάντα δεύτερο. Απρόθυμα την έταζες και αυτήν στους κήρυκες του Ξέρξη. Την έταζες όμως. Και απρόθυμα την έφερνες εις πέρας. Την έφερνες όμως. Και αυτό ας μην το ξεχνούν οι επιλήσμονες εταίροι... Επιστροφή στις σκέψεις του πεζού του λόγου. Και αυτές ενταύθα του μυαλού μου είναι...

Σε αυτή τη χώρα των ισοσκελισμένων φθόγγων και σε αυτές τις εποχές της ανισοσκελούς ευημερίας για τους κατοίκους του ανεπτυγμένου κόσμου μας δίνεται μοναδική ευκαιρία να ισοσκελίσουμε οριστικά και αμετάκλητα το πλεόνασμα οργής και στοιχειώδους λογικής ενός μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας με το διαχρονικό έλλειμμα έργων, ιδεών, σκέψης και λόγου του πολιτικού μας συστήματος. Χωρίς λεκτικές φανφάρες, χωρίς βαρύγδουπες δηλώσεις, χωρίς περισπούδαστες αναλύσεις. Αρκεί να αφήσουμε τους κανόνες της αγοράς, το αόρατο χέρι του Σμιθ να κάνει το φονικό αντί για εμάς, σε ρόλο Μήδειας!

Πάσσαλος πασσάλω εκρούεται! Την οιονεί πτώχευση της χώρας μας μπορούμε να την πληρώσουμε με το ίδιο νόμισμα στους βασικούς υπαίτιους. Με την οικονομική πτώχευση, δηλαδή, του κομματικού συστήματος, το οποίο σήμερα χρωστάει 270 εκ περίπου ευρώ στις τράπεζες. Χρεοκοπημένο, κυριολεκτικά και μεταφορικά! Αυτό θα πει επαγγελματική συνέπεια!

Όπως μας ενημερώνουν, λοιπόν, τα υστερόγραφα του Τύπου και οι μικροσκοπικές υποσημειώσεις στο κάτω της σελίδας, για τα δάνεια αυτά υποθηκεύτηκαν οι μελλοντικές επιχορηγήσεις του κρατικού προϋπολογισμού – έως το 2015- οι οποίες, ειρήσθω εν παρόδω, καθορίζονται με βάση τα εκλογικά ποσοστά των κομμάτων.

Δυο γρήγορες αναγνώσεις. Η πρώτη, ανάγνωση θλίψης. Θεωρούν την ψήφο μας δεδομένη. Η δεύτερη, ανάγνωση αντισυνταγματικής οργής. Η συγκρότηση πλειοψηφίας παύει να αποτελεί το διακύβευμα των εκλογών. Αυτή είναι γνωστή από τα πριν και επιτρέπει στα μεγάλα κόμματα να την ενεχυριάζουν παίρνοντας παχυλές μπροστάντζες.

Στο δια ταύτα τώρα. Έχουμε τη μία και μοναδική ευκαιρία να βάλουμε τέλος στο μεταπολιτευτικό σύστημα εξουσίας. Πολυκομματική Βουλή και ποσοστά Σιβηρίας για τους δυο μεγάλους αυτόματα θα σημάνει μεγάλη μείωση του ποσού του κρατικού προϋπολογισμού που θα πάει στα ταμεία τους και από εκεί στην αποπληρωμή των δανείων τους. Όπερ μεθερμηνευόμενον στάση πληρωμών και πτώχευση. Με άλλα λόγια «ιδού η Ρόδος, αγαπητοί αγανακτισμένοι, ιδού και το πήδημα». Αυτό απαιτεί, βέβαια, τη μαζική προσέλευση των πολιτών στις κάλπες, τη συνειδητοποίηση εκ μέρους όλων μας πως τα αστειάκια της αποχής από άποψη τελείωσαν και πως για το αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών θα είμαστε αποκλειστικά υπεύθυνοι εμείς. Τέρμα οι γελοίες δικαιολογίες για πλειοψηφίες που χτίζονται ερήμην μας και τέρμα οι εξυπνακισμοί και οι κουτσαβακισμοί εναντίον του πολιτικού συστήματος, γενικά και αόριστα.

Η αναμόρφωση του κομματικού συστήματος αποτελεί αδήριτη ανάγκη, τουλάχιστον για όσους προκρίνουν την αλήθεια της κομματικής εκπροσώπησης ως βασικού μηχανισμού πολιτικής έκφρασης. Η απώλεια της αυτοδυναμίας και η απομάκρυνση της προοπτικής για κατάληψη του γκουβέρνου θα ενεργοποιήσει τις φυγόκεντρες δυνάμεις εντός των σημερινών κομμάτων και το όλο σύστημα αναπόφευκτα θα ισορροπήσει, μέσα από διασπάσεις, συνθέσεις και νέες διευρύνσεις σε ένα καινούριο επίπεδο δημοκρατικής εντροπίας.

Το περίφημο μπαούλο της Τερέζα Ουμπέρ, αυτής της κυρίας των αρχών του 19ου αιώνα που διατυμπάνιζε παντού τον ανεκτίμητο θησαυρό του μπαούλου για να μπορεί να παίρνει δάνεια και να διάγει πολυτελή βίο, θυμίζει στις γενικές γραμμές του το μπαούλο της Μεταπολίτευσης, το οποίο υποτίθεται πως έκρυβε μέσα του τις «καλύτερες μέρες» για τον λαό και επέτρεπε στους κυβερνώντες να εξασφαλίζουν παχυλά συμβόλαια τιμής μαζί του. Καιρός είναι να ανοίξει και το μπαούλο αυτό για να δούμε, επιτέλους, τι κρύβει μέσα του. Μια παλιά εφημερίδα, ένα ιταλικό νόμισμα και ένα κουμπί παντελονιού περιείχε το πρώτο, αφήνοντας σύξυλους 10.000 ανθρώπους που είχαν συγκεντρωθεί έξω από το σπίτι της γριάς-αριστοκράτισσας, όταν άνοιξε επιτέλους το μπαούλο τον Μάιο του 1902.

Πάνω κάτω τα ίδια περιέχει και το μπαούλο της Μεταπολίτευσης. Μια ντουζίνα φυλλάδες εξουσιαστικής ακράτειας, μερικά σκόρπια νομίσματα – όσα περισώθηκαν από το μεγάλο φαγοπότι- και τα κουμπιά απ' το παντελόνι που κατέβηκε για τη γνωστή σε όλους μας πράξη. Η αποκάλυψη του περιεχομένου, ίσως αναγκάσει τον λαό να δει κατάματα την αλήθεια και να καταλάβει πως το σύστημα αυτό ό,τι ήταν να προσφέρει το πρόσφερε. Εκτός και αν οι φωνασκίες που ακούγονται δεξιά και αριστερά αποτελούν απλές προειδοποιήσεις των κολλητών και φίλων προς το πολιτικό σύστημα προκειμένου αυτό να συνεχίσει να τους χορηγεί γη και ύδωρ. Στην περίπτωση αυτή λόγια λυρικής έξαρσης δεν χωρούν. Στο διάολο και λίγο είναι!