Αυτή η χώρα έχει καταστραφεί τα τελευταία 30 χρόνια. Είχαμε την περιώνυμη «παρέα της Μυκόνου» η οποία λεηλάτησε τις κρατικές προμήθειες, έβαλε στη μισθοδοσία της ή υπό τον έλεγχό της πολιτικούς και μέσα ενημέρωσης και πλούτισε προκλητικά. Δεν σεβάστηκε κανέναν κανόνα και έδωσε τροφή σε έναν λαϊκιστικό ψευτοαριστερό μύθο, σύμφωνα με τον οποίο κάθε επιχειρηματίας και κάθε επένδυση είναι εξ ορισμού ύποπτοι. Μαζί τους συνεργάστηκε ένα μεγάλο κομμάτι της γενιάς του Πολυτεχνείου που εξαργύρωσε τους αγώνες του με κάθε τρόπο, πουλώντας όμως παράλληλα «σοσιαλισμό». Είχαμε ακόμη ένα κατεστημένο που, θα μου επιτραπεί η έκφραση, είναι κυριολεκτικώς για τα «μπάζα». Ενα πνευματικό κατεστημένο που εθίστηκε στη συναλλαγή και τη μετριότητα και ένα πολιτικό κατεστημένο που είχε πάνω απ’ όλα στο μυαλό του το «να κρατήσουμε τα μαγαζάκια μας».

Από την άλλη πλευρά της όχθης έχουμε μια κουλτούρα διαμαρτυρίας που δικαιολογεί τα πάντα, τις μολότοφ, την τρομοκρατία και προσπαθεί να βρει άλλοθι όταν συμβαίνει ένα «ατύχημα», όπως η χθεσινή δολοφονία τριών εργαζομένων από ένα χουλιγκάνο που τους έδειχνε το δάχτυλο όταν τους έβλεπε να πνίγονται από τον καπνό.

Τώρα, λοιπόν, που την «κάτσαμε τη βάρκα», οι πολιτικοί και όποιοι άλλοι νιώθουν κάποια ευθύνη για το πού πάει ο τόπος πρέπει να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων ή να σαρωθούν από τις εξελίξεις. Η συμφωνία με το ΔΝΤ και την Ε.Ε. έχει πολύ πόνο για πολύ κόσμο που δεν έφταιξε σε τίποτα. Εδώ που είμαστε, αυτός ο πόνος δεν μπορεί να απαλυνθεί με οικονομική ενίσχυση γιατί δεν έχουμε λεφτά, χρεοκοπήσαμε.

Ο μόνος τρόπος είναι να καταλάβουν οι πολιτικοί ότι είναι ώρα για επαναστατικές αλλαγές. Ας συμφωνήσουν όλοι μαζί να κάνουν άμεσα συνταγματική αναθεώρηση και να καταργήσουν τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, ας συμφωνήσουν να κάνουν 200 τους βουλευτές, ας στείλουν πράγματι στη φυλακή και στα φορολογικά δικαστήρια τους απατεώνες που τους χρηματοδοτούσαν και τους στήριζαν με μέσα ενημέρωσης έως χθες.

Μετά, όμως, ας εξηγήσουν, εκείνοι τουλάχιστον που διεκδικούν εξουσία, ότι πέραν του πόνου και των μειώσεων το πρόγραμμα του ΔΝΤ και της Ε.Ε. συμπεριλαμβάνει όλες τις αλλαγές που οι ίδιοι παραδέχονται ιδιωτικά εδώ και είκοσι χρόνια ότι πρέπει να γίνουν, αλλά δεν τις τολμούν. Η αλλαγή του φορολογικού μηχανισμού, το πλαίσιο της επιχειρηματικότητας, η κατάργηση των κλειστών επαγγελμάτων, μεταξύ άλλων πολλών, είναι πυλώνες ενός αναγκαίου εκσυγχρονισμού της χώρας.

Ο κ. Παπανδρέου έχει το απαιτούμενο πείσμα. Πρέπει όμως να σταματήσει να φέρεται σαν να είναι ο στρατηγός που παραδίδει την Αθήνα στους Γερμανούς, να σταθεί στα πόδια του, να στείλει στην παιδική χαρά τα «παιδάκια» που, με λίγες εξαιρέσεις, δεν καταλαβαίνουν τίποτα από υποθέσεις του κράτους, να ανοιχτεί και στους εχθρούς του, αν χρειάζεται, και να τραβήξει μπροστά. Ο κ. Σαμαράς πάλι έχει μία ακόμη ευκαιρία να βρει μέσα του στόφα ηγέτη και να σταματήσει να υπολογίζει λαϊκοδεξιούς βουλευτές, γιατί θα αφήσει τον κ. Καρατζαφέρη να αναλάβει ρόλο statesman της Δεξιάς. Η χώρα έχει υγιείς δυνάμεις, παιδιά νέα που θέλουν να προκόψουν και δεν κουβαλάνε τα μεταπολιτευτικά καταραμένα οράματα μιας θεσούλας στο Δημόσιο και της μόνιμης άρνησης σε όλα.

Χθες καταλάβαμε όλοι σε ποιο σταυροδρόμι βρισκόμαστε, αν θα ανοίξουμε τις πύλες του φρενοκομείου και θα πάμε στην πτώχευση και στον Τρίτο Κόσμο ή αν θα βρούμε αντοχές να περάσουμε τον κάβο. Η χώρα χρειάζεται επειγόντως, και θα το ξαναπούμε, έναν Ελευθέριο Βενιζέλο ή έναν Κωνσταντίνο Καραμανλή. Ενα σενάριο είναι οι κρίσιμες αυτές ώρες να μεταλλάξουν τους σημερινούς μας ηγέτες σε Βενιζέλους. Ενα άλλο σενάριο είναι να καούν πολύ γρήγορα και η κοινωνία, αφού παλέψει με το δίλημμα της αυτοκτονίας ή του δύσκολου δρόμου, να βρει νέες ηγεσίες.