Αν θα είναι ο πολυσυλλεκτικός φορέας της Δημοκρατική Παράταξης ή θα γίνει απλώς το «κόμμα του Γιώργου». Και εμμέσως θα επιβεβαιωθεί αν το πολίτευμα της Ελλάδα θα συνεχίσει να είναι Κληρονομική Δημοκρατία, απομακρυνόμενο και σε αυτό το θέμα από τα ευρωπαϊκά δεδομένα.

Σε ένα κανονικό κόμμα όλα θα είχαν λήξει εντός του Δεκεμβρίου. Δηλαδή εφόσον έληξε η θητεία του Γ. Παπανδρέου το Νοέμβριο θα είχαν προκηρυχθεί αμέσως οι εσωκομματικές εκλογές - με τον ίδιο εκ νέου υποψήφιου ή όχι -και με καθαρούς ορούς αναμέτρησης, το ΠΑΣΟΚ θα είχε ήδη πρόεδρο με εσωκομματική εντολή. Τον Παπανδρέου ή άλλον. Καθαρά πράγματα. Για να μπορεί ανεμπόδιστα να πολιτεύεται στις δύσκολες στιγμές που περνάει η χώρα – και εξαιτίας του.

Αντί γι' αυτό βλέπουμε τον Γιώργο να υποδηλώνει ότι όλα υπόκεινται στη διακριτική του ευχέρεια. Το καταστατικό και οι αρχές λειτουργίας ενός σύγχρoνου κόμματος δεν τον δεσμεύουν. Όλα εξαρτώνται από την προσωπική του βούληση. Αν θέλει κάνει αυτό, αν δεν θέλει κάνει το άλλο. Μπορεί να αποφασίσει να μείνει, μπορεί και το αντίθετο. Μιλούν όλοι οι άλλοι εκτός από τον ίδιο. Επί δώδεκα ώρες στη συνεδρίαση της περασμένης Τρίτης, ουδείς του ζήτησε ευθέως να ανοίξει τα χαρτιά του «εδώ και τώρα». Και ουδείς είπε καθαρά ότι η πορεία ενός κόμματος ορίζεται από το καταστατικό του και τις συλλογικές αποφάσεις, όχι από τις διαθέσεις ενός μόνο προσώπου.

Τα πολιτικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ έχουν αποδεχτεί τη λειτουργία του Παπανδρέου. Στην πράξη. Ότι είπαν πέντε κουβέντες παραπάνω σε μια συνεδρίαση ή ότι υπαινίχθησαν ότι πρέπει να φύγει ή «να κινήσει τις διαδικασίες» δεν αλλάζει τίποτε. Γιατί αν θα κινηθούν οι διαδικασίες δεν είναι προσωπική επιλογή κανενός. Ή προβλέπονται ή δεν προβλέπονται. Συνεπώς δεν ζητούν να λειτουργήσει το Κόμμα όπως προβλέπεται. Ζητούν να λειτουργήσει ο Παπανδρέου όπως θα ήθελαν.

Μόνο που ο Παπανδρέου δεν φαίνεται να θέλει αυτό που θέλουν. Ούτε δείχνει διατεθειμένος να δεχθεί ότι κυβερνητική θητεία του απέτυχε -το αντίθετο μάλιστα. Και φυσικά δεν δέχεται ότι τα λάθη θα καταλογιστούν αποκλειστικά στον ίδιο, όταν οι υπόλοιποι τον ακολουθούν χωρίς την παραμικρή διαμαρτυρία ως τώρα. Μπορεί το Καταστατικό του ΠΑΣΟΚ ορίζει ότι «ο πρόεδρος κινείται στα πλαίσια των αποφάσεων των οργάνων» - όχι το αντίθετο. Αλλά: ποιος το βράζει το καταστατικό.

Προφανώς ξέρει τι κάνει. Διακρίνει ότι όλοι τοποθετούν τον εαυτό τους σε κατώτερο επίπεδο απέναντί του. Λειτουργεί πάντα ως κυρίαρχος του παιχνιδιού. Και προφανώς είναι. Όσο τουλάχιστον δεν φαίνεται κανείς από τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ ικανός να σηκωθεί σε ένα όργανο του κόμματος και να ζητήσει το αυτονόητο: να ψηφίσουν. Αφού δεν συμφωνούν, ας πάρουν μια απόφαση δημοκρατικά. Αν δεν το κάνουν όσο είναι καιρός τότε το ΠΑΣΟΚ που ξέραμε απλώς θα υποκύψει στα τραύματά του.