Εχουν τρομάξει με το επίπεδο των πολιτικών μας, την έκταση της διάλυσης του κράτους και της διαφθοράς, αλλά και το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου στη χώρα μας. Εχουν κουραστεί να ακούν υποσχέσεις, να διαπιστώνουν αθετήσεις υπογραφών και συμφωνιών και να συνομιλούν με... άσχετους.

Η κούραση με την Ελλάδα κορυφώθηκε, βεβαίως, με το δημοψήφισμα του κ. Παπανδρέου και περιορίσθηκε σημαντικά με την έλευση του κ. Παπαδήμου στο Μαξίμου. Παραμονεύει, όμως, ο κίνδυνος να αναζωπυρωθεί με τρόπο ανεξέλεγκτο. Μία ακόμη «στραβή» τύπου Καννών να γίνει, θα αρκέσει για να φουντώσει. Οπως έλεγε χαρακτηριστικά φίλος της Ελλάδας στην «καρδιά» της Ε.Ε., «είναι σαν να έχεις ένα προβληματικό παιδί σε ένα δύσκολο σχολείο. Στην αρχή λες «εντάξει, θα προσπαθήσει», μετά λες «άντε να βοηθήσω λίγο» και στο τέλος καταλήγεις πως απλώς δεν μπορεί...».

Υπάρχει όμως και εσωτερική κούραση. Είναι εντυπωσιακό ότι άνθρωποι της αγοράς, στελέχη των κομμάτων κ.ά. αρχίζουν να παραδίδονται στην ιδέα της δραχμής. Είναι ανατριχιαστικό να ακούς ανθρώπους που θα χάσουν το μισό τους εισόδημα με την έξοδο από το ευρώ και, εν πάση περιπτώσει, πολύ περισσότερα απ' ό,τι με όποιες περικοπές και παραμονή στο ευρώ να λένε «παρατήστε μας με τις μεταρρυθμίσεις, δεν καταλαβαίνετε ότι δεν αντέχουμε άλλο;».

Τον μόνο που ακούν, έστω και αν λέει δυσάρεστα πράγματα, είναι τον κ. Παπαδήμο γιατί δεν είναι πολιτικός καριέρας και γιατί έχουν πεισθεί ότι ξέρει για ποιο πράγμα μιλάει.

Αυτό είναι το έγκλημα που έχουν καταφέρει, από κοινού, οι πολιτικοί μας. Εξω από την Ελλάδα δεν τους παίρνουν σοβαρά, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Δεν μπορούν να καταλάβουν ανθρώπους που άλλα λένε δημοσίως, άλλα εννοούν και άλλα εξηγούν πίσω από κλειστές πόρτες. Και βεβαίως, εκπλήσσονται με τον ερασιτεχνισμό υπουργών και κυβερνητικών στελεχών, με αρκετές εξαιρέσεις.

Από την άλλη, το πολιτικο-κομματικό σύστημα έχει καταφέρει να χάσει την εμπιστοσύνη της κοινής γνώμης. «Με ποιους θέλετε να κάνουμε τις μεταρρυθμίσεις, με αυτούς που μας έφεραν εδώ;», είναι το μονότονο σχόλιο οργισμένων φίλων που κινούνται στα όρια της απελπισίας. Εν πάση περιπτώσει, εδώ είμαστε. Ολοι μας είμαστε κουρασμένοι, η κοινωνία βρίσκεται στα όριά της, αλλά η χώρα πρέπει να μείνει όρθια και να μην υποστεί μια μεγάλη εθνική καταστροφή. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να παλέψουμε και να αντιμετωπίσουμε την... κούραση: πείθοντας τους έξω ότι είμαστε ικανοί και για το καλύτερο και πείθοντας την ελληνική κοινωνία ότι αν μείνουμε τώρα από ανάσα, θα κατρακυλήσουμε ως έθνος πολλές δεκαετίες πίσω.