Τρία εκατομμύρια συμπολίτες μας βρίσκονται στα όρια της εξαθλίωσης και η κυβέρνηση αυτής της χώρας εξακολουθεί να δίνει αναπηρικές συντάξεις σε αρτιμελείς, να μισθοδοτεί άχρηστους δημόσιους υπαλλήλους, να διορίζει κολητούς και φίλους στις διοικήσεις των δημόσιων οργανισμών, να παρακολουθεί σαν χάνος το λαθρεμπόριο καυσίμων και να ανέχεται τον κάθε τσιφλικά να κραδαίνει ένα ντεπόν, μια σύριγγα ή μια μάνικα στο χέρι και να απειλεί θεούς και δαίμονες.

Τρία εκατομμύρια συμπολίτες μας καταπίνουν την κάμηλο του περιθωρίου και οι πάλαι ποτέ κραταιοί πρασινοφρουροί διϋλίζουν τον κώνωπα των διαδικασιών για την αλλαγή της ηγεσίας τους. Τρία εκατομμύρια συμπολίτες μας ακροβατούν στα όρια της επιβίωσης και η αντιπολίτευση τυρβάζει περι ισοδύναμων για να μην ταράξει τους κύκλους του κάθε Αρχι....μίδη. Μοναδική της πρεμούρα το πώς θα ικανοποίησει τους συνταξιούχους βουλευτές και υπουργούς της, βάζοντας τα βλαστάρια τους πρώτη μούρη στα εκλογικά της ψηφοδέλτια. Το δημοκρατικό ισοδύναμο, βλέπεις!

Η είδηση συγκλονίζει. Για λίγα λεπτά, για λίγες ώρες, για λίγες μέρες, δεν έχει σημασία. Έτσι και αλλιώς, ο κόσμος εδώ πέρα έτσι είναι πλασμένος. Να συγκλονίζεται και να διαρρηγνύει τα ιμάτια του, εν μέσω ολοφυρμών, και την αμέσως επόμενη στιγμή να λουφάζει στην μικροαστική του νιρβάνα σα να μην συνέβη το απολύτως τίποτα. Το ίδιο θα γίνει και τώρα. Με την μόνη διαφορά πως, τώρα, το πρόβλημα δεν είναι τόσο μακρινό όσο πριν από λίγα χρόνια. Στα μακρινά, βλέπεις, είμαστε πάντοτε κουβαρντάδες στα λόγια και ανοιχτοχέρηδες στις λύσεις τους. Τα συζητάμε με εκείνο το πρόστυχο ύφος της φενακισμένης θλίψης -»αχ οι καημένοι, μακάρι να μπορούσα να τους βοηθήσω» – αραδιάζουμε τις ενδεδειγμένες λύσεις, ρίχνουμε και ένα ανάθεμα στο ανάπηρο το κράτος και, αφού συγυρίσουμε τη συνείδησή μας και ξαλαφρώσουμε τη ψυχή μας, γυρνάμε την πλάτη και μπαίνουμε στο πρώτο πολυκατάστημα που θα βρεθεί μπροστά μας.

Καταντήσαμε την ανθρωπιά δημόσιο λειτούργημα και το άπλωμα του χεριού στο διπλανό μας δημοσιοϋπαλληλικό οκτάωρο. Αν ο γείτονας λιμοκτονεί στεκόμαστε από πάνω του, βγάζουμε έναν δεκάρικο της πλάκας για τον άχρηστο κρατικό λειτουργό που δεν έσπευσε να λύσει το πρόβλημα, ρίχνουμε και ένα μεταλλικό «δεκάρικο» στο βρωμισμένο τενεκεδάκι της άσπιλης φιλανθρωπίας μας και απομακρύνοντας το τομάρι μας από την εστία μόλυνσης πετάμε το αμίμητο στο διπλανό μας: «Υπό άλλες συνθήκες δεν θα του έδινα μία. Ας όψεται που είναι Χριστούγεννα. Ποιος ξέρει που θα τα πιει πάλι ο μπεκρούλιακας!!» Ακόμα και στο κατάπτυστο γεγονός της επαιτείας εμείς βρήκαμε το άλλοθί μας. Για να το επικαλεστούμε αργότερα μπροστά στις χθόνιες Ερινύες σαν μας στήσουν δίκη για παλιανθρωπιά! Αυτό θα πει πολύτροπος λαός, γνήσιος απόγονος του καταφερτζή Οδυσσέα.

Όταν, φυσικά, οι Ευρωπαίοι αρνούνται να ρίξουν στο δικό μας βρωμισμένο τενεκεδάκι τα δικά τους ευρώ, η ίδια ακριβώς δικαιολογία – υπο άλλες συνθήκες δεν θα τους δίναμε μία. Ας όψεται η Ευρωζώνη. Ποιος ξέρει σε ποιο ρουσφέτι θα τα φάει πάλι ο εθισμένος Έλληνας- εγκαλείται από τους εθνικούς μας καρπαζοεισπράκτορες ως αντιλαϊκή πολιτική και στυγνός εκβιασμός . Τη σχιζοφρένειά μου μέσα!!!!

Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να υπογράψουμε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, με αντισυμβαλλόμενα μέρη την κοινωνία και το πολιτικό σύστημα. Ένα απαράβατο πλαίσιο σκέψης για όσους τουλάχιστον διαθέτουν, ακόμα, στοιχειώδη αίσθηση του καθήκοντος απέναντι στο πολυτάραχο των καιρών μας. Το νέο αυτό συμβόλαιο ξεδιπλώνει αργά και βασανιστικά μπροστά μας τους νέους όρους του.

Όσο θα υπάρχουν σε αυτή τη χώρα εκατομμύρια συμπολίτες μας με το χέρι απλωμένο στη φιλανθρωπία μας και τα όνειρά τους ζαρωμένα σε μια γωνιά, κανένας ούστης (εκ του ουστ που σημαίνει ξεκουμπίσου) συντεχνιαζόμενος δε θα τολμήσει να αρθρώσει λέξη ιδιοτέλειας για τα μικροσυμφέροντά του.

Όσο σε αυτή τη χώρα θα υπάρχει έστω και μια παιδική ψυχή, η οποία θα βιώνει το δράμα της πείνας και της εξαθλίωσης, κανένας πράσινος ή γαλάζιος συντευξιαζόμενος, σε κάποιο τηλεπαράθυρο, δεν θα τολμήσει να ψελίσει λέξη για κόκκινες γραμμές και πράσινα άλογα, αναφερόμενος στα εδραιωμένα συμφέροντα των συντεχνιών.

Η πολυχρωμία της Δημοκρατίας μας μάρανε.

Όσο θα υπάρχουν σε αυτή τη χώρα χιλιάδες άνεργοι επιστήμονες, κανένας πολιτικός ασπάλακας δεν θα τολμήσει να ξεμυτίσει από το λαγούμι του για να μοιράσει νέες υποσχέσεις. Και το σημαντικότερο: Όσο θα υπάρχει σε αυτή τη χώρα έστω και μια ελπίδα να ανακάμψουμε και να ξεπεράσουμε την κρίση, κανένας ντοπαρισμένος ψηφοφόρος δεν θα τολμήσει να πάει στην κάλπη για να ρίξει μέσα της τον σταυρωμένο φάκελο της αγορασμένης ψήφου.

Όσο θα υπάρχει, τέλος, σε αυτή τη χώρα έστω και ένας εξαθλιωμένος συμπολίτης μας, κανένας πολιτευτής στις επόμενες εκλογές δεν θα τολμήσει να νοικιάσει γραφείο και να τυπώσει υλικό με την μουτράκλα του. Πλήν των Λακεδαιμονίων που συνήθεια την έχουν να λείπουν από τις μεγάλες μάχες και σπεύδουν αμέσως στα εγκαίνια των πολιτικών γραφείων για να δώσουν τα διαπιστευτήρια τους στον μελλοντικό αφέντη, δίχως να έχουν ελέγξει καν το τι πρεσβεύει και το τι προτίθεται να κάνει, κανένας ψηφοφόρος- πολίτης δεν θα τολμήσει να νομιμοποιήσει με την παρουσία του το ξόδεμα έστω και ενός ευρώ παραπανίσιου, για ενοίκια και εκλογικό υλικό.

Αν μπορούν -γιατί για τους περισσότερους βάζω το χέρι μου στη φωτιά πως δεν μπορούν- ας διοργανώσουν ανοικτές συζητήσεις με τους ψηφοφόρους τους και ας καταθέσουν σκέψη, λόγο και σχέδιο.

Αν μπορούν, ας υποβάλλουν το κομματικό τους χρίσμα στη βάσανο του διαλόγου και του αντίλογου.

Αν μπορούν, ας μας αποδείξουν πως διαθέτουν θέσεις, επιχειρήματα και όραμα για την περιοχή τους και τη χώρα τους.

Όσοι τουλάχιστον γνωρίζουν τα προβλήματα της περιοχής στην οποία διεκδικούν τη ψήφο γιατί τωρα τελευταία μας προέκυψε καινούριο φρούτο. Οι αλεξιπτωτιστές- πολιτευτές! Με όνομα προέλευσης... από μακρινούς νομούς!Nα 'ναι καλά οι παππούδες και οι πατεράδες τους που τους προικοδότησαν με μόρια εντοπιότητας για να «χτυπάνε» τα αξιώματα στους κομματικούς πλειστηριασμούς. Όσα, τουλάχιστον, δεν τα καπάρωσαν οι βαρώνοι του συστήματος για τα αγαπημένα τους παιδιά. Εδώ ο γιος, εκεί η κόρη πού θα πάει ο μπαμπάς;

Και μια ευχή. Ας ξεχωρίσουν, επιτέλους, τα ΜΜΕ τους νέους και τους διαφορετικής κοπής πολιτευτές των επόμενων εκλογών και ας τους δώσουν βήμα στα κανάλια τους.

Για να δούμε βρε αδερφέ αν οι πρωτοκλασάτοι των κομμάτων- μονότονα βραδύγλωσσοι κατά το πλείστον- που τους τρώμε νυχθημερόν στην μάπα είναι, όντως, ό,τι καλύτερο διαθέτει αυτή η χώρα. Γιατί κάτι μου λέει πως εκεί έξω, χωμένος μέσα στην ανωνυμία του πλήθους, υπάρχει ένας νέος, απόφοιτος του Οικονομικού, με μεταπτυχιακό και διδακτορικό, που μπροστά του οι «τσάροι» της οικονομίας Μηταράκης, υιός Σταικούρας, Βενιζέλος και ανηψιός Παπακωνσταντίνου, φαντάζουν «τρίχες κατσαρές» και αυτός ο δόλιος περιμένει σε μια ουρά το επίδομα ανεργίας του! Μια υποψία μονάχα είναι αυτή. Την καταθέτω.

Η οργή του κόσμου ξεχειλίζει. Τα κατακλυσμιαία γεγονότα της κρίσης αχρηστεύουν τις καλές προθέσεις και τα λόγια λυγίζουν μπροστά στο απεγνωσμένο βλέμμα της πεινασμένης σάρκας. Κανένας δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Κανένας δεν τολμά να ρηγματώσει το παρόν και τις παραδοχές του και να απελευθερώσει την ενέργεια και τη δημιουργικότητα που ακόμα μπορούμε και κρύβουμε μέσα μας. Όποιος μπορεί ας το τολμήσει. Το «δυσκολοβάσταχτο μερτικό του καθενός» είναι άδικο να σπαταλιέται στις χαρές και τα γλέντια του ιδιώτη βίου και να αφήνεται ο δημόσιος χώρος βορά στις διαθέσεις της πολιτικής ιδιωτείας- κοινώς σαχλαμάρας. Όποιος μπορεί ας κάνει το βήμα εμπρός. Μήπως και να το βουλώσουν οι σημερινοί οι φαφλατάδες και να αρχίσουν να μιλάνε αυτοί που πρέπει και σήμερα σιωπούν. Μήπως...