Τον καταλαβαίνω τον θυμό του Κουλούρη και θέλω να μπείτε στην θέση του. Για δεκαετίες ολόκληρες ήταν η φωνή του (πράσινου) λαού. Αυτός και μόνο αυτός είχε το προνόμιο να προσφωνεί τον μεγάλο αρχηγό στις επικές συγκεντρώσεις της πλατείας Συντάγματος και του Πεδίου του Άρεως. Τραγούδια, συνθήματα, ηθοποιοί, βεγγαλικά, όλα ήταν για προθέρμανση. Κάποια στιγμή τα μεγάφωνα σταματούσαν, πολλές φορές μικροφώνιζαν κιόλας για να δείξουν ότι κάτι αυθεντικό θα συμβεί και τότε ήταν η στιγμή του Κίμωνα – έτσι τον ήξεραν και οι πέτρες τότε. «Λαέ της Αθήνας – λαέ της Ελλάδας – ήρθε η στιγμή να υποδεχθούμε...». Αυτή η «στιγμή» κρατούσε μιαν αιωνιότητα γιατί ο Κουλούρης, είχε σπουδάσει την ψυχολογία του πλήθους. Και δεν του έδινε αμέσως αυτό που ζητούσε. Το γυρόφερνε όσο μπορούσε και όταν η πλατεία δεν άντεχε άλλο, ανέβαζε ένα ακόμη τόνο την φωνή του και το φώναζε: «Να υποδεχθούμε τον Ανδρέα Παπανδρέου». Τις επόμενες ώρες, τις επόμενες μέρες για χρόνια ολόκληρα ο Κουλούρης δεν πατούσε στη γη. Γιατί η εξουσία μπορεί να μην είναι παντοτινή, αφήνει όμως παντοτινά κουσούρια. Του φιλούσαν τα χέρια, του άνοιγαν τις πόρτες, σταματούσαν την κυκλοφορία στην υποψία έστω ότι είναι το αμάξι του και ξαφνικά βρέθηκαν τέσσερα μπατσάκια να του πουν «συγνώμη κύριε ποιος είστε». Αυτό μέχρι τότε είχε τολμήσει να του το ρωτήσει μόνο η Στανίση (στις επικές επίσης βραδιές των επινικίων). Το μυστικό πάντως βρίσκεται στην ηλικία των «συνωμοτών» μπάτσων. Πληροφορούμαι ότι και οι τέσσερις άνδρες της ομάδας Δίας έχουν γεννηθεί στα τέλη της δεκαετίας του 80. Δεν γνωρίζουν δηλαδή κανένα Κίμωνα και κανένα Ανδρέα (οι πενηντάρηδες προϊστάμενοι τους, που τους γνωρίζουν, προσπάθησαν να κουκουλώσουν την υπόθεση). Και τώρα που το σκέφτομαι αυτή μπορεί να είναι και η ελπίδα μας. Οι 20αρηδες όπου κι αν βρίσκονται. Αυτοί που δεν θα σεβαστούν κανένα από τα ιερά και τα όσια της (χρεωκοπημένης) χώρας. Και πού ξέρετε; υπάρχει η πιθανότητα να μην έχουν μπολιαστεί με τα ελαττώματα της φυλής. Δεν είναι μεγάλη η πιθανότητα, αλλά υπάρχει.

ΥΓ: Πώς θα αντιδρούσε η αστυνομία αν στην θέση του Κουλούρη ήταν ένας άλλος πολίτης; Ξέρω ότι θα τεθεί από τους σχολιαστές, οπότε σπεύδω να το απαντήσω: «Θα πήγαινε μέσα τσουβαλιαστός». Αυτή ήταν και η απάντηση που μου έδωσε ανώτερος δικαστικός. Και μου είπε να πω στον Χρήστο Παπουτσή ότι ψεύδεται λέγοντας ότι «έγινε ό,τι γίνεται πάντα». Η παραβίαση του κόκκινου είναι όντως πταίσμα, η αντίσταση κατά της αρχής όμως, δεν είναι. Όπως δεν είναι και οι επικίνδυνες σωματικές βλάβες. Ο νόμος προβλέπει για τα δύο αυτά αδικήματα σύλληψη και αυτόφωρο. Και παρέα με τον Εφραίμ, θα συμπλήρωνε κάποιος ευφάνταστος - αλλά είπαμε να μην το παρακάνουμε.