καλύτερες και ποιοτικότερες δημόσιες υπηρεσίες. Ετσι, στο όνομα της δημόσιας υγείας διαμορφώσαμε ένα ιδιαίτερα «ιδιωτικοποιηµένο» σύστημα υγείας, µε ιδιωτικές δαπάνες που απορροφούν περίπου το 40% της συνολικής δαπάνης υγείας.

Και αυτό ενώ έχουμε τους περισσότερους γιατρούς/οδοντίατρους και φαρμακοποιούς ανά κάτοικο στον κόσμο. Εχουμε μια από τις καλύτερες αναλογίες καθηγητών - μαθητών, ένας καθηγητής για κάθε 8,4 μαθητές, αλλά οι οικογένειες χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος δαπανούν το 10,3% του εισοδήματός τους για την ιδιωτική εκπαίδευση.
Ακολουθήσαμε μήπως αριστερή πολιτική στη φορολογία; Αντί να διευρύνουμε τη φορολογική βάση της άμεσης φορολογίας, ρίξαμε το βάρος στην έμμεση. Τα έσοδα από την άμεση φορολογία διαμορφώνονται στο 7,7% του ΑΕΠ, ενώ για την ευρωζώνη προσεγγίζουν το 12,5%. Αν τα έσοδα από τη φορολογία έφθαναν τουλάχιστον στο 11%, τα οφέλη για τη μείωση του ελλείμματος θα ήταν πολλαπλάσια της μείωσης που πετύχαμε με τις οριζόντιες περικοπές των μισθών.
Ηταν καλύτερα τα πράγματα με τις συντάξεις; Είναι κοινωνικά δίκαιο να επιδοτούνται ορισμένα ασφαλιστικά ταμεία από «κοινωνικούς» πόρους/φόρους που επιβάλλονται σε συγκεκριμένες συναλλαγές; Πόσο δίκαιο είναι κάποιοι να λαμβάνουν σύνταξη στα 50 ή στα 55 και κάποιοι άλλοι, οι οποίοι εργάζονται σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες, να πρέπει να εξαντλήσουν τα ηλικιακά όρια; 
πατήστε εδώ για να διαβάσετε το ενδιαφέρον αρθρο του Η. Μόσιαλου