Όπως κι αν έχει το πράγμα, απέχω, μετά από απόφαση των συλλογικών οργάνων του σώματος, διαμαρτυρόμενη για τη δυνατότητα που εισάγεται με το πολυνομοσχέδιο, να μπορούν οι δικηγόροι διαφόρων πρωτοδικείων, να συνάπτουν εταιρείες, για την καλύτερη άσκηση της δικηγορίας τους. Πέρυσι τέτοιον καιρό, επί τρεις μήνες, απείχα, διαμαρτυρόμενη για το γκρέμισμα των τειχών ανάμεσα στους νομούς της χώρας για τους δικηγόρους και ξορκίζοντας τις κακές εταιρείες. Η λεγόμενη «κοινή» λογική, θα σημείωνε, ότι η φετινή μεταρρύθμιση όφειλε να είναι το φυσιολογικό επακόλουθο της περσινής. Όμως δεν ήταν. Το επάγγελμα – λειτούργημα μισάνοιξε. Και χρειάζεται περαιτέρω άνοιγμα. Δυστυχώς, επειδή το λέει η τρόικα και όχι, επειδή το απαιτεί ή το επιβάλλει η πραγματικότητα των Ελλήνων δικηγόρων, προσκολλημένων ακόμη στο πρότυπο της δικηγορίας των αρχών του 20ού αιώνα.

Απέχω λοιπόν. Και έρχομαι με την αποχή αυτή να προστεθώ στην κατηγορία εκείνη των απεργών, που στο όνομα της διατήρησης δομών όχι μόνον παρωχημένων, αλλά και αποτρεπτικών, κινούνται και αποφασίζουν μάλλον με συντηρητικά αντανακλαστικά, παρά με τον νου, υπερασπιζόμενοι τις δομές αυτές, ενώ η χώρα βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση.

Πρόβλημά μου... Γιατί, κατά τα άλλα, είμαι πεπεισμένη, ότι η μεταρρύθμιση στον χώρο της δικηγορίας και αναγκαία είναι και επιβεβλημένη προ πολλού. Ότι θα φέρει «φρέσκο αέρα» και θα δημιουργήσει δυνατότητες. Θα αλλάξει τον τρόπο εργασίας μας και, μπορεί (μπορεί, λέω) και να την κάνει πιο ποιοτική. Κι αυτό, χωρίς να υποτιμώ στο παραμικρό τα υπάρχοντα προβλήματα και την πραγματικότητα.

Έγραφα πέρυσι προεκλογικά: «Είναι κοινός τόπος, ότι το νομοθετικό πλαίσιο άσκησης της ελληνικής δικηγορίας έχει ξεπεραστεί. Θεσμοθετημένο μόλις το 1954, έλκει την νομιμοποίησή του στην προ του έτους αυτού εποχή». Είναι προφανές, ότι η άποψη αυτή είναι μειοψηφική. Η πλειοψηφική φαίνεται να θεωρεί, ότι το πλαίσιο του Κώδικα περί Δικηγόρων είναι επαρκές και προωθητικό, για την άσκηση της δικηγορίας του 21ου αιώνα. Κατά συνέπεια το υπερασπίζεται. Μόνον που ο Κώδικας περί Δικηγόρων τροποποιείται κι αυτός. Κι εκεί πρέπει να πούμε πράγματα. Όχι διά της αποχής...

ΥΓ. Το 2011 μετράω τρεις μήνες αποχής. Εάν σ' αυτούς προστεθούν τα χρονικά διαστήματα των δικαστικών διακοπών, μένουν έξι μήνες εργασίας, με ό,τι σημαίνει αυτό. Αυτή τη μείωση εισοδήματος δεν θα μπορούσε καμμία "κακιά", ανταγωνιστική εταιρεία να μου την επιφέρει.

απο το ιστολόγιο της Ντ. Τσικαρδάνη