Απόλυτη ελευθερία λόγου, απόλυτη ελευθερία παντού, συνθήματα τύπου "Τσοβόλα δώστα όλα" και παρακμή για να φτάσουμε με συνοπτικές διαδικασίες στη δική μου γενιά, τη γενιά του Γιωργάκη και στην απόλυτη εξαθλίωση αυτής της κάποιας ιδεολογίας που ηχεί ακόμα βαθιά μέσα μας. Και με πιάνει μια στενοχώρια, μια μελαγχολία, ένα σφίξιμο στο στομάχι και δεν λυπάμαι τον Γιωργάκη αλλά εμένα. Γιατί ο Πασόκος λυπάται περισσότερο για όλα αυτά που έγιναν στην παράταξη του και γιατί αποδείχθηκε τελικά πως ο Γιωργάκης δεν ήταν ποτέ οπαδός αυτής. Γιατί ο Πασόκος έμεινε ξεκρέμαστος εντελώς. Που δεν υπάρχει πια ΠΑΣΟΚ, το πάτησε το τρένο! Που υποψιάζεται πως το ΠΑΣΟΚ που πίστευε, δεν υπήρξε ποτέ. Που έμεινε χωρίς κόμμα, χωρίς αρχηγό, χωρίς τίποτα, βλέποντας τα ποσοστά του να γίνονται μονοψήφια. Ζω λοιπόν το δράμα του άστεγου Πασόκου. Αλλά είπα πως πρέπει να το ξεπεράσω κι αυτό γιατί σε λίγο, θα ζω το δράμα του άστεγου γενικώς!

Αλλά δεν ζει μόνο ο Πασόκος το δράμα του...

Το δικό του δράμα περνάει και ο νεοδημοκράτης ψηφοφόρος, διότι κι αυτός αισθάνθηκε στο πετσί του την προδοσία και την αγανάκτηση. Κι αυτός προδόθηκε από τον πρωθυπουργό του game boy και του play station, από τον πρωθυπουργό της χασαποταβέρνας. Τώρα βέβαια πέρασαν κι αυτοί στην εποχή του συμφοιτητή του τέως, στην εποχή της πάλαι ποτέ "πολιτικής άνοιξης", που όπως αποδείχθηκε ήταν βαρυχειμωνιά. Και δεν τα λέω εγώ, που στις φλέβες μου μέχρι πρότινος κυλούσε πράσινο αίμα, τα λένε οι φίλοι μου οι νεολαίοι, οι νεοδημοκράτες της επίσης τρίτης γενιάς! Που κι αυτοί είχαν οράματα και πίστευαν πως η δική τους παράταξη μπορούσε να κάνει θαύματα. Αλλά δυστυχώς, θαύματα κάνει μόνον ο Θεός κι αυτός τελευταία, έχει θέσει υποψηφιότητα oscar για αδιαφορία και επιπολαιότητα!

Και έτσι θα περάσω στην τρίτη γενιά της αριστεράς. Πόσο πολύ μου αρέσει να τους ακούω να αναπτύσσουν θεωρίες, να μιλούν για το δίκιο του εργαζομένου. Τους θαυμάζω πραγματικά αλλά τελευταία -και μπορεί να φταίει ο ανάδρομος, δεν είμαι σίγουρη, με νευριάζουν κι αυτοί. Πότε επιτέλους θα λάβουν δράση και θα περάσουν από την θεωρία στην πράξη; Γιατί όλα καλά είναι στα λόγια αλλά όταν έρθει η ώρα να παραχθεί έργο, τι γίνεται; Δεν κάνουν τίποτα... Και δεν είναι μόνο αυτό, υπάρχουν και πολλές αριστερές, πολλές συνιστώσες. Ποια να διαλέξω; Την παλιά αριστερά, την πιο μοντέρνα, την μηχανόβια ή την ενδιάμεση; Όταν δεν μπορούν να ξεδιαλύνουν από μόνοι τους ποια αριστερά είναι πραγματική αριστερά, εγώ πώς να το κάνω; Είναι και το ντεκαπάζ βλέπετε που δεν μου αφήνει και πολλά περιθώρια εξυπνάδας. Για μαζευτείτε όλοι μαζί να γίνετε δύναμη, να έχετε κοινούς στόχους να σας εμπιστευτεί ο λαός. Και μια που είπα λαός, σκέφτηκα και το ΛΑΟΣ αλλά θα κάνω γιόγκα και θα μου περάσει. Όχι. Δεν θα γράψω τίποτα γιατί απλά για μένα δεν υπάρχει αυτός ο χώρος τέρμα δεξιά. Τώρα βέβαια αν είναι να μιλήσουμε για γυμναστικές επιδείξεις, να πω την άποψή μου αλλά αν είναι να μιλήσουμε για κόμματα, όχι.

Έτσι λοιπόν, έγινε ο ψηφοφόρος της τρίτης γενιάς πολύπλοκος, μπερδεμένος και άστεγος. Γιατί μπορεί να μην ξέρουμε τι θα ψηφίσουμε στις εκλογές, όποτε κι αν γίνουν αυτές αλλά μία άποψη και έναν προβληματισμό τον διαθέτουμε.