τα απογεύματα ή τα Σάββατα χωρίς να έχει δερβέναγα τους μεγαλοφαρμακοποιούς της πόλης του.

Η αντίσταση δηλαδή των πατέρων του έθνους (υπάρχει ένα σχετικό σύνθημα των αναρχικών, που εξηγεί τον ορισμό, αλλά δεν γράφεται) στο Μνημόνιο εξαντλήθηκε στην υπεράσπιση κάποιων λίγων σε βάρος όχι μόνο των φαρμακοποιών, αλλά και της συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών που ψάχνουν φαρμακείο και εφημερεύον δεν βρίσκουν.
Οπως μάς ενημερώνει αναγνώστης «στην Αγ. Παρασκευή, ένα προάστιο της Αθήνας με πληθυσμό 60-80.000 και έκταση 5-6 χιλιομέτρων διαμετρικά, λειτουργούν περί τα 60 φαρμακεία. Πόσα από αυτά νομίζετε διανυκτερεύουν μια δεδομένη μέρα; ΕΝΑ! Αυτό το ένα, που δεν είναι κάθε μέρα σε κεντρικό σημείο, καλείται να εξυπηρετήσει τον κόσμο Σάββατο, Κυριακή και τα απογεύματα (πλην δύο) καθημερινά. Αν λοιπόν ήσασταν άρρωστος, ηλικιωμένος, με μέτριο εισόδημα και σε απόσταση π.χ. δύο χλμ. από το διανυκτερεύον φαρμακείο, τι θα κάνατε;».

Αυτή λοιπόν την κατάσταση υπερασπίστηκαν διά της ψήφου κάποιοι από τους πατέρες του έθνους για να δικαιώσουν πλήρως τον ορισμό των αναρχικών. Το θέμα όμως είναι ότι αν για να μπορούν να ανοίγουν κάποιοι φαρμακοποιοί το Σάββατο και δύο απογεύματα τα δικά τους μαγαζιά (αυτά δηλαδή που έχουν πληρώσει από την τσέπη τους) γίνεται αυτός ο κακός χαμός στη Βουλή μπορούμε να φανταστούμε τι γινόταν ή τι γίνεται με σοβαρότερα θέματα, όπως π.χ. να μπορεί ελεύθερα κάθε νέος άνθρωπος, αν έχει τα προσόντα, να κάνει τη δουλειά που θέλει· να γίνει φαρμακοποιός, ταξιτζής ή ό,τι άλλο ονειρεύεται. Πάντα θα έχουμε από πάνω μας κάποιους από τους τριακόσιους της Βουλής που θα θέλουν -τρομάρα τους!- να «προστατεύσουν την κοινωνία» από τα «δεινά» των νέων που πιθανώς να θέλουν να επιχειρήσουν διαφορετικά.

Δυστυχώς, ο μεγαλύτερος αριθμός των βουλευτών μας δεν καταλαβαίνουν το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας. Ομνύουν στον κρατικό πατερναλισμό και στην κρατικοδίαιτη «ανάπτυξη», αυτή που διόγκωσε την κατανάλωση και έπνιξε την παραγωγή. Αυτό ήξεραν μέχρι σήμερα κι αυτό συνεχίζουν να υπηρετούν. Σε βάρος όλων μας.