Ήπιαμε κόκκινο κρασί , μεθύσαμε και τραγουδήσαμε. Όταν μια μέρα σηκώθηκε στην παραγγελιά σου , να χορέψει, ταράχθηκα. Όλα για πάρτη της. Έλεγα πως δεν θα το άντεχες. Έλεγα πως, όπως το λένε οι παλιοί, την παραγγελιά του ο καθένας, την χωρεύει μοναχός του, εκείνος και κανένας άλλος. Έτσι το φχαριστιέται , έτσι χορταίνει το μεράκι του και γλυκαίνει την αντάρα του. Κι όμως σηκώθηκε αυτή και χόρεψε. Στημμένη στα τακούνια της, ψηλή , θεόρατη με το μακρύ λαιμό της . Μπροστά στα μάτια σου λιγιότανε . Να κλέψει το φιλί σου ζήταγε.Ήταν ο κόσμος ανέτοιμος να την δει και να την διώξει . Και όσο περισσότερο ήταν ανέτοιμος ο κόσμος , τόσο αυτή περισσότερο κουνιότανε. Μέχρι που απόκανε και μ΄'ενα αχ σταμάτησε και κάθησε δίπλα σου πάλι. Ξεδιάντροπη, πιο όμορφη από ποτέ. Μια μέρα φοβήθηκες πως την έχανες. Και έτσι ήταν, την έχανες. Σκέφθηκες την μοναξιά σου. Που ξαναακούστηκε , εσύ χωρίς αυτήν! Λίγο λίγο έφευγε. Γλυστρούσε και ξαμάκραινε. Πρώτα βαρύνανε τα βήματα σου, μετά έγειρε το κορμί σου , καμπούριασες . Γλυστρίσανε τα βλέφαρα , να κλείσουνε θέλανε τα μάτια σου , στην μέρα που ξημέρωνε χωρίς αυτήν. Την έφερες απο την μέση του δρόμου πίσω. Και αυτή ακόμα , και έτσι που ήταν , σου έκλεινε μια τρύπα. Το άδειο της ύπαρξης σου , θαρρείς πως τούτη η κόρη κλείνει.
Φύγε , αλήθεια σου λέω. Σήκω και φύγε και άστην μοναχή της. Τέλειωνε μαζί της γιατί είναι άπληστη και αχόρταγη. Κρατήσου μακριά της. Είναι νωρίς ακόμα για τον κόσμο , να αναγνωρίσει.Δεν θα καταλάβει. Θα φοβηθεί να δει τους δρόμους που ανοίγονται και θα την φωνάξει πίσω. Γυμνός σαν μείνεις , θα δυναμώσεις, θα δεις. Πονάς , πόνους ανώφελους. Κράτα τον πόνο σου , για άλλες στιγμές. Σήκω και φύγε, άκου με. Η ενοχή ποτέ δεν θα μεριάσει , να περάσεις, εσύ θα παραγγέλνεις και αυτή θα χορεύει στους ρυθμούς σου. Κοίτα , το όμορφο σου πρόσωπο , πως καθρεφτίζεται στην λίμνη και πάρε τα πάνω σου. Ξέχνα την . Και αν ακόμα δεν μπορέσεις , να την ξεχάσεις, βάλτην σε μπουκάλι μικρό και ρίξτην στην θάλασσα. Η ενοχή και εκεί , θα επιζήσει και στην κούνια ενός νέου μωρού θα πάει να ψιθυρίσει. Μα έσυ θα είσαι πια πολύ μακριά. Και μαζί με σένα και άλλοι, έτοιμοι και όμορφοι πολύ να σε καλωσορίσουν και σαν την αρχή να σ' αγαπήσουν. Αστην καρδιά μου , την ενοχή σου πίσω.

Zωγραφική : Γιάννης Μόραλης
http://www.google.com/search?client=safari&rls=en&q=MORALIS&ie=UTF-8&oe=UTF-8