Οσοι βέβαια σιτίζονται από αυτά τα προνόμια έχουν δύο επιχειρήματα. Το πρώτο είναι ότι σιτίζονται για το καλό του λαού. Ενδεικτική είναι η ρητορική του συντεχνιακού μετώπου που σύμπτυξαν γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί, οι οποίοι επιχειρηματολογούν ότι αν καταργηθούν τα προνόμιά τους κινδυνεύει η υγεία η δικαιοσύνη, η πατρίς και πιθανώς η υφήλιος ολόκληρη.

Το δεύτερο επιχείρημα είναι το γνωστό νεοελληνικό: «Αυτό είναι το πρόβλημα τώρα; Δεν κοιτάτε τι γίνεται παραδίπλα;» Είναι αστείο, αλλά στην κοινή ανακοίνωση των Δικηγορικών Συλλόγων, του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών και του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος, εκτός από το μποϊκοτάζ των γερμανικών προϊόντων, εξαγγέλθηκε και η «διενέργεια ελέγχων σε κτίρια πραγματικά κλειστών αγορών (τραπεζικά καταστήματα, σούπερ μάρκετ κ.λπ. για θέματα υγιεινής και ασφάλειας πολιτών και εργαζομένων και χωροταξικών και πολεοδομικών παραβάσεων)». Να μας συγχωρεί η μεγαλειότης των «κοινωνικών φορέων», αλλά μηχανικοί δεν σχεδίασαν και τα πιστοποίησαν αυτά τα κτίρια; Επρεπε να έρθει το Μνημόνιο και η κατάργηση των κατώτατων αμοιβών για να διενεργηθούν οι έλεγχοι; Αν και δεν καταλαβαίνουμε τι ακριβώς εννοούν με τον όρο «κτίρια πραγματικά κλειστών αγορών» (ακούγεται σαν τους εκβιασμούς της εφορίας: ή μου δίνεις τόσα ή ερχόμαστε για έλεγχο) αφού θα το κάνουν τσάμπα τότε πρέπει να ευχαριστήσουμε την κρίση που οι επαγγελματικοί φορείς αποκτούν κοινωνική ευθύνη και θα κάνουν τους ελέγχους που ήταν η δουλειά των μελών τους. Αν τους κάνουν...

Πιο τραγελαφική είναι η περίπτωση των «φορέων της αγοράς», οι οποίοι είναι υπερφιλελεύθεροι σε όλα, εκτός από τα δικά τους. Ετσι τα επιμελητήρια που σκούζουν διαρκώς για τις επιβαρύνσεις της επιχειρηματικότητας δίνουν μάχες για να διατηρηθεί το χαράτσι της υποχρεωτικής συνδρομής μικρών και μεγάλων επιχειρήσεων για την επιβίωση της γραφειοκρατίας των. Το ΕΒΕΑ απομυζά 50-450 ευρώ από κάθε μικρή, μεσαία και μεγάλη επιχείρηση για να χρηματοδοτεί σε καιρό κρίσης «700.000 ευρώ για αποζημιώσεις των μελών που συμμετείχαν σε διάφορες επιτροπές, 600.000 ευρώ σε εκδόσεις, 300.000 για αποζημίωση της εφορευτικής επιτροπής κ.ά.» («Καθημερινή» 8/2/2012)

Σημείωση που έχει σημασία: ο τελευταίος νόμος που υποχρεώνει όλους τους επιχειρηματίες (ακόμη και τα φυσικά πρόσωπα) να είναι «υποχρεωτικώς» μέλη των επιμελητηρίων είναι του 1992. Πέρασε, δηλαδή, από την πιο φιλελεύθερη κυβέρνηση που είχε ποτέ ο τόπος δηλαδή του Κ. Μητσοτάκη. Κι αυτή η λεπτομέρεια έχει σημασία για να δούμε την επιρροή των πελατειακών δικτύων στη χάραξη της πολιτικής.

Επομένως, δεν πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη που ο κ. Χρυσοχοΐδης, παλεύει για να διατηρήσει το χαράτσι. Τώρα που πιθανότατα διάβασε το Μνημόνιο αποφάσισε ότι πρέπει «για πρώτη φορά να γίνει διαπραγμάτευση». Και προς αγαλλίαση αυτής της γραφειοκρατίας, μάλλον τα κατάφερε.