που μας οδήγησαν στην χρεωκοπία και κυρίως για το κράτος των πελατών που διαμόρφωσαν και το οποίο τώρα τελειώνει, τόσο μοιάζει να ξεχνάμε ένα πράγμα: τους ψηφίζαμε. Αρα; Κάτι είχαν που μας έμοιαζε και κάτι είχαμε που τους έμοιαζε. Ότι είμαστε περισσότερο πελάτες και λιγότερο πολίτες, ότι μπερδεύουμε την πολιτική εντολή με την συναλλαγή.

 

Για αυτό ίσως να θεωρώ βαθειά υποκριτικές τις φωνές ενάντια στην προσπάθεια να ρυθμιστούν τα χρέη των «δεινοσαύρων». «Τι να πει ο επαγγελματίας που δεν μπορεί να ρυθμίσει;», ρώτησε χθες κάποια σχολιάστρια σε έναν τηλεοπτικό σταθμό. Υπάρχει τέτοιος; Που να θέλει και να μπορεί να ρυθμίσει και να μην το κάνει; Η συζήτηση αυτή είναι αντίστοιχη με τις κραυγές για την ανάγκη ακόμα μεγαλύτερων περικοπών στις βουλευτικές αποζημιώσεις. Διότι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι «κόψε-κόψε» θα επανέλθουμε στην εποχή της εξαγοράς των βουλευτών έναντι πινακίου φακής (όχι πώς σήμερα δεν συμβαίνει, ιδιαίτερα σε κόμματα με πολλούς «εθελοντές» που πληρώνονται από ιδιωτικές εταιρείες).

Πιστεύω στο «πριμάτο», το προνόμιο της πολιτικής, στην ανάγκη να επιβεβαιώνει κάθε μέρα τη θέση της έναντι της οικονομίας. Η χρηματοδότηση του προσωπικού πρέπει να είναι επαρκής. Φυσικά θα πρέπει για αυτό να βοηθήσουν τα κόμματα, ιδιαίτερα οι «δεινόσαυροι», κόβοντας υπαλλήλους, νοίκια, αυτοκίνητα και ο,τι άλλο περιττό μπορούν και εδώ θα μπορούσε να είναι ένα πραγματικό εποικοδομητικό στοιχείο της κριτικής: Πόσο κράτος έκοψαν τα κόμματα μέσα τους τα 2 τελευταία χρόνια την ώρα που διακηρύσσουν ότι θα κόψουν τις γενικότερες δαπάνες του δημοσίου; Μία τέτοια αποτίμηση λίγο πριν εκείνη ή την άλλη ρύθμιση θα μπορούσε να δικαιολογήσει στην κοινωνία γιατί θα πρέπει να συνεχισθεί η χρηματοδότησή τους.

πηγή: protagon.gr