Μέχρι να περάσουν και οι τελευταίοι εφαρμοστικοί νόμοι και μέχρι να τους χωνέψουμε ,τα παραμύθια και η οικονομική τρομοκρατία που θα ζούμε δε θα έχουν προηγούμενο.
Πείτε μου, υπάρχει ένας που να πιστεύει ότι με το Μνημόνιο 2 θα μπορέσει η χώρα μας ν' αναπνεύσει τελικά; Υπάρχει κάποιος που να υποστηρίζει ότι, αυτή η βίαιη ακραία οικονομική πολιτική που συντελείται στη χώρα μας, θα έχει αποτέλεσμα; Βρείτε μου κάποιον που να πιστεύει ότι, η μείωση του κατώτατου μισθού δεν ήταν ''έγκλημα εκ προμελέτης'' προς τη νεολαία του τόπου μας; Μία νεολαία των 435 ευρώ καθαρά, που αντί να πάρει την Ελλάδα στους ώμους της για τα επόμενα 30 χρόνια, αυτή τελικά θα πάρει τις αποσκευές της και θα στρίψει προς τα ξένα.

Όλα αυτά όμως, είναι αποτέλεσμα της στείρας και ίσως εκδικητικής πολιτικής της κ. Μέρκελ, όπου πληρώνουμε το φοβικό της σύνδρομο για τη δύση, που αντλείται μάλλον, από την ανατολική της καταγωγή, της πάλαι ποτέ Ανατολικής Γερμανίας.

Δεν εξηγείται διαφορετικά ''γιατί οι γερμανοί να παίρνουν ασπιρίνες όταν κρυώνουν, ενώ όταν αρρωσταίνει η Ελλάδα να προτείνουν χημειοθεραπεία''. Γιατί στην ουσία αυτό γίνεται. Βρέθηκε όμως κάποιος ν' απαντήσει σ' αυτούς τους συνεχόμενους εξευτελιστικούς οικονομικούς εκβιασμούς; Κανένας. Γιατί όμως;
Γιατί βρήκανε μία χώρα ''εύκολη'' με αδιάφορο Λαό και με ''κουρασμένους'' πολιτικούς. Μία χώρα, όπου η κυβέρνηση της δεν κυβερνά, αλλά υπογράφει μόνο μέτρα της τρόικας. Γιατί, σε ποιά άλλη χώρα του κόσμου θα γινότανε τόσες καταστροφές και θα καιγότανε τόσα κτίρια στα πρόσφατα επεισόδια της Αθήνας και ο Υπουργός θα παραιτούνταν, όχι για λόγους ευθιξίας, αλλά για τη διαδοχή!!!Σε ποιά άλλη χώρα του κόσμου θα είχαν διαρρήξει την Εθνική Πινακοθήκη, θα μας είχαν κλέψει τον έναν και μοναδικό Πικάσο που είχαμε, θα έκλεβαν το μουσείο της αρχαίας Ολυμπίας και δε θα παραιτούνταν κάποιος. Σε ποιά άλλη χώρα θ' αφήνανε αιχμές ξένοι παράγοντες, για το τι πρέπει να ψηφίσουμε και δε θα μιλούσαμε για ωμή παρέμβαση στα εσωτερικά μας και σε ποιά άλλη χώρα τέλος, θα είχανε ''δώσει τα κλειδιά'' σε γερμανούς εφοριακούς, σε γάλλους γενικούς διευθυντές και θα ζητούσαν επίτροπο ευρωπαϊκό για την ανάπτυξη; Θέλετε και άλλο παράδειγμα; Σε ποιά άλλη χώρα μπορούν με τόση ευκολία και πολιτική ελαφρότητα να γελοιοποιούνται οι Θεσμοί; Ακούγαμε για 10 μέρες για την περίφημη Βουλευτή με το ένα εκατομμύριο και τελικά μας προέκυψε σύζυγος που ασχολείται με τις επιχειρήσεις του. Στο ενδιάμεσο όμως, έπεσαν στον ''ανεμιστήρα'' ένα κάρο ονόματα. Η κατάσταση δηλαδή δεν πάει άλλο. Η χώρα που κάποιοι την ονόμασαν ''τιτανικό'', είναι έτοιμη να βυθιστεί.

Γι' αυτό και οι εκλογές επείγουν περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Ποιές εκλογές όμως και με ποιά κόμματα και ποιές ιδεολογίες;
Ήδη οι ''πρόθυμοι της ενημέρωσης ''διαμορφώνουν κλίμα κυβερνήσεων συνεργασίας!!Ξεχνούνε όμως όλοι αυτοί ότι, οι πολιτικές συνεργασίες και οι πολιτικές συμμαχίες οικοδομούνται στην κοινωνία και ότι αυτή είναι η μόνη που θ' αποφασίσει πως θέλει και από ποιούς να κυβερνηθεί. Άρα όλες αυτές οι δήθεν πολιτικές αναλύσεις και οι τοποθετήσεις εκ του πονηρού, είναι προσωρινές και άκαιρες, μέχρις ότου, τοποθετηθεί ο ίδιος ο λαός δια της νόμιμης εκλογικής διαδικασίας.

Οι κυβερνήσεις συνεργασίας όμως, οδηγούν πολλές φορές σε άλλα αποτελέσματα. Η έλλειψη σοβαρής αντιπολιτευτικής φωνής θα είναι το σοβαρότερο μειονέκτημα, όταν και οι δύο ισχυροί κομματικοί μηχανισμοί θα βρίσκονται στην εξουσία. Και όλοι καταλαβαίνετε τι εννοώ.

Αν διαβάσουμε την παγκόσμια ιστορία, θα παρατηρήσουμε ότι οι σημαντικότερες ιστορικές αποφάσεις πάρθηκαν από αυτοδύναμες κυβερνήσεις. Όπως είπε και πρόσφατα σε συνέντευξη της η μεγάλη καλλιτέχνης Χ. Αλεξίου: ΄΄ Οι συμμαχίες στην πολιτική είναι σαν να φτιάχνεις φαγητό με απομεινάρια που έμειναν στο ψυγείο ΄΄
Το δίλημμα ''Μνημόνιο ή χρεοκοπία και έξοδος από το ευρώ'' δεν υφίσταται πλέον και είναι ψευδεπίγραφο. Από τη στιγμή που πήραμε το πράσινο φως από την Ευρώπη για εκλογές, τέτοια τρομοκρατικά διλήμματα δε θα μας απασχολήσουν ξανά στο μέλλον, εκτός και αν τα ποσοστά της Αριστεράς συνεχίζουν να είναι ανοδικά, άρα και επικίνδυνα για το πολιτικό σύστημα.

Ποιό πολιτικό σύστημα όμως; Αυτό που εκφράστηκε μέσω της Μεταπολίτευσης;

Τώρα τελευταία πολύς λόγος γίνεται για το λεγόμενο δικομματισμό .Ότι ήρθε τάχα το τέλος του και ότι μέσα από αυτόν θα πρέπει να γεννηθούνε καινούργια κόμματα που θα σηματοδοτήσουν κάτι το νέο, που τόσο πολύ έχει ανάγκη ο κόσμος, και κάτι τέτοια χαριτωμένα. Λοιπόν, να μην κρυβόμαστε πια πίσω από το δάχτυλο μας. Φτάσαμε στο 2012,οι συνθήκες έχουν αλλάξει, οι ιδεολογίες αρχίζουν και ξεφτίζουν, οπότε ας πούμε κάποια πράγματα με το όνομά τους. Ο δικομματισμός υπήρχε και θα υπάρχει γιατί τον συντηρεί η Αριστερά. Και εξηγούμαι. Αν ήθελε η Αριστερά να κυβερνήσει, έτσι όπως την ευνοούν σήμερα οι συνθήκες, αύριο κιόλας θα σχημάτιζε κυβέρνηση και θα μοίραζε υπουργεία. Δε θέλει όμως. Της αρκεί αυτός ο ρόλος. Έχει τη μορφή ενός απορροφητήρα στρώματος και καλείται ν' απορροφά τη δυσαρέσκεια των πολιτών αλλά μέχρις ενός σημείου, ώστε να μην κινδυνεύσει το εγκατεστημένο πολιτικό σύστημα εξουσίας που ''δρα'' ανενόχλητα όλα αυτά τα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Όταν η Αριστερά ανεβαίνει ''δημοσκοπικά'', ως δια μαγείας κατακερματίζεται. Ξεφυτρώνουν μικρότερα κόμματα από τα σπλάχνα της. Έτσι αφήνει όλο το ιδεολογικό γήπεδο στο Πασόκ που όλα αυτά τα χρόνια με τη σειρά του έχει καπηλευτεί και οικειοποιηθεί την ιδεολογική ταυτότητα όλων των αριστερών κομμάτων. Σ' ένα ιδεολογικό γήπεδο όπου παίζει μόνο του, αφού η αιώνια loozer κεντροδεξιά παράταξη δεν μπόρεσε ποτέ ιδεολογικά να δώσει μία σοβαρή απάντηση. Ένα Πασόκ που τη δεκαετία του 80, πότε με τις φιλίες με τον Καντάφι, πότε με τον Ορτέγκα και την ''πρωτοβουλία των 6'' και πότε με τον σκληρό αντιαμερικανισμό που ''πουλούσε'' στο εσωτερικό της χώρας, απορροφούσε στους κόλπους του ότι αριστερό υπήρχε στον τόπο. Άσχετα αν τη δεκαετία του 90,άρχισε να κλείνει το μάτι πονηρά προς την Ευρώπη. Με όλα αυτά κατάντησε να είναι η κυρίαρχη πολιτική δύναμη τα τελευταία 30 χρόνια. Φυσικά το βοήθησε και η παντελώς ανύπαρκτη φωνή, όπως προείπα, της κεντροδεξιάς παράταξης.

Μίας κεντροδεξιάς που είναι-δυστυχώς-να τη ''λυπάσαι''. Και να αναρωτιέσαι, πότε αυτή η μεγάλη παράταξη θα κάνει την ιστορική της υπέρβαση και θα ξεπεράσει επιτέλους τον κακό της εαυτό. Αντί να κάνει αυτό, αυτήν αντίθετα, κυνηγά φαντάσματα του παρελθόντος και ανακαλύπτει σήμερα ανύπαρκτους ''εχθρούς'' στο πρόσωπο της Αριστεράς!!Αδυνατεί όμως να κοιτάξει στον καθρέφτη και να καταλάβει ότι οι εχθροί που ψάχνει βρίσκονται στο εσωτερικό της και στους κακούς συμβούλους της. Σαν αυτούς που τη συμβούλεψαν το Νοέμβριο να συμμετάσχει στην κυβέρνηση συνεργασίας και να φαίνεται τώρα συνένοχη σε κάτι, που καμία ευθύνη δεν είχε μέχρι τότε. Έτσι έχασε το ραντεβού και με την ιστορία της αλλά και με την αυτοδυναμία της. Μια κεντροδεξιά που όλα αυτά τα χρόνια, άλλοτε πρασίνιζε, άλλοτε κοκκίνιζε και άλλοτε αλληθώριζε προς το κέντρο, πνιγμένη ίσως από το φοβικό σύνδρομο που είχε ανέκαθεν προς τ' αριστερά κόμματα. Ποτέ δε μπόρεσε να γίνει η πολιτική κυρίαρχη δύναμη. Μπορεί αλαζονικά να περηφανευότανε ότι είναι το κόμμα των νοικοκυραίων, λες και οι άλλοι ήταν αποπαίδια αλλά το ίδιο θα με πείτε, δε συνέβηκε και με τα κόμματα της Αριστεράς που υιοθέτησαν κατ' αποκλειστικότητα τη λέξη ''Δημοκράτες'' λες και οι απέναντι τους ήταν κάτι το διαφορετικό; Χαζομαρίτσες της τότε θολής εποχής. Λοιπόν στο θέμα μας. Μια κεντροδεξιά που μπορεί να περηφανευότανε γι' αυτό το πράγμα αλλά πότε δεν κατάφερε ν' αγκαλιάσει τη νεολαία, ποτέ δε μπόρεσε να κερδίσει τους ανθρώπους των τεχνών, ποτέ δεν μπόρεσε να κερδίσει τα πανεπιστήμια (γι' αυτό και το θέμα του ασύλου ήταν ταμπού όταν ήταν στην κυβέρνηση),ποτέ δεν μπόρεσε να κερδίσει τα αριστερά καλοταϊσμένα κρατικοδίαιτα ΜΜΕ. Ποτέ δεν μπόρεσε να βγει μπροστά από τις εξελίξεις. Γι' αυτό και μια ζωή ήταν η παρένθεση στο πολιτικό σκηνικό, άσχετα αν οι θέσεις της δικαιωνότανε πάντα με το πέρασμα των χρόνων. Αυτή η παράταξη ανέκαθεν είχε πολλούς στρατηγούς. Είναι το μοναδικό κόμμα με τόσους επίτιμούς. Το πρόβλημα της τελικά, είναι η ίδια η φύση της. Είναι ένας συνδυασμός πολλών διαφορετικών πολιτικών τζακιών. Αυτό από μόνο του δημιουργεί έναν τροχοπέδη. Σήμερα πανηγυρίζει-κατ' εμέ λάθος-γιατί το Πασόκ γίνεται χίλια κομμάτια και έτσι της δημιουργείται η πεποίθηση ότι οι εκλογές θα είναι εύκολη υπόθεση και ότι ο επόμενος Πρωθυπουργός θα είναι ο κ. Σαμαράς. Που θα είναι.

Τους ρωτάω όμως, πόσοι αγανακτισμένοι ψηφοφόροι του Πασόκ γοητεύονται από τη σημερινή ΝΔ, αφού και αυτήν κατάφερε να μπει στο κάδρο του Μνημονίου; Πόσοι δυσαρεστημένοι νεοδημοκράτες θα απέχουν από τις εκλογές ως ένδειξη διαμαρτυρίας; Άρα μία τραυματισμένη δεξιά(που όσο αργούν οι εκλογές, τόσο θα χάνει σε ποσοστά) που με τα 4-5 συγγενικά της κόμματα, να είναι υποψήφια για είσοδο στη Βουλή, πως μπορεί να είναι σίγουρη ότι θα μπορέσει να κυβερνήσει ανενόχλητη; Ότι θα είναι κυβέρνηση θα είναι, αλλά πως θα μπορέσει να κυβερνήσει είναι το ερώτημα.

Γιατί κακά τα ψέμματα, αν τα βάλουμε κάτω και μετρήσουμε δυνάμεις θα δούμε ότι η Ελλάδα είναι μία κεντροαριστερή χώρα. Όλα μαζί τα κεντροαριστερά κόμματα(Πασόκ, Σύριζα και οι συνιστώσες της Δημάρ του ΚΚΕ, κτλ ) φτάνουν περίπου στο 60%,ενώ τα κόμματα της κεντροδεξιάς μαζί με τα συγγενικά της, δηλαδή (ΝΔ, Λάος, Ντόρα, Καμμένος,) μετά βίας ξεπερνούν με τα σημερινά δεδομένα το 35%.Άρα αν δεν υπάρξει αυτοδυναμία-που μετά την λανθασμένη είσοδο στην κυβέρνηση το Νοέμβριο, φαντάζει ακατόρθωτο-οδηγούμαστε σε ένα σχήμα συνεργασίας που κινδυνεύει η σύνθεση της να έχει δεξιό Πρωθυπουργό με αριστερή κυβέρνηση!!
Το συμπέρασμα είναι ότι, όλες αυτές οι πολιτικές δυνάμεις με τις ιδεολογίες τους που βρίσκονται στο προσκήνιο πολλές δεκαετίες τώρα, κινδυνεύουν με κατάρρευση. Ήδη μέσα από το Πασόκ θα γεννηθούν 1-2,ποιός ξέρει, κομματικοί σχηματισμοί. Το ίδιο έπαθε η Αριστερά, το ίδιο παθαίνει και η ΝΔ. Μέσα από τους κόλπους αυτών των κομμάτων ξεπηδούνε καινούργια κόμματα.
Είναι όμως τραγικό να βλέπεις ή ν' ακούς υποψήφιους προέδρους των νέων αυτών σχηματισμών, να βγαίνουν στα φιλικά τους ΜΜΕ και να μιλάνε με θράσος και ανευθυνότητα για το καινούργιο(;) που γεννιέται!!!!Ποιοί; Αυτοί που όλα αυτά τα χρόνια ήταν μέρος του πολιτικού συστήματος. Αυτοί που ψήφισαν Μνημόνια και μεσοπρόθεσμα και όλους τους εφαρμοστικούς νόμους, έρχονται τώρα να πηδήξουν από το καράβι και να υποστηρίζουν ότι μπορούν να μας ''σώσουν''!! Η απόλυτη γελοιοποίηση της πολιτικής κατάστασης.

Με αυτά και με αυτά, κάποιοι μιλάνε για την κατάρρευση της Μεταπολίτευσης και ονειρεύονται την αρχή μιας νέας, όπου αυτή θα έρθει μόνο με την κατάρρευση του σημερινού πολιτικού συστήματος. Όλα αυτά τα νέα κόμματα όμως που πρόθυμα μας επιβάλλουν να τα δεχτούμε ως καινούργια και άφθαρτα, είναι στην ουσία μία ανακύκλωση του ίδιου πολιτικού συστήματος που κυβερνά τα τελευταία 30 χρόνια.

Οι πολιτικοί αυτοί, οι παλαιάς κοπής, διαπράττουν ένα σοβαρό λάθος. Δε νιώθουν πλέον τα σημάδια των καιρών. Λόγω της έπαρσης τους, της καθεστωτικής τους νοοτροπίας και της ιδιότυπης πολιτικής ασυλίας που απολαμβάνανε όλα αυτά τα χρόνια, δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι τα κόμματα και οι ιδεολογίες με τη μορφή που τις ξέραμε όλα αυτά τα χρόνια, έχουν πεθάνει. Δεν έχουν καταλάβει ότι οι ξεπερασμένες πολιτικές του χτες μπαίνουνε με γοργούς ρυθμούς στο χρονοντούλαπο της ιδεολογικής ιστορίας.

Γιατί κακά τα ψέματα, στις εκλογές που έρχονται, η Ελληνίδα και ο Έλληνας δε θα ψηφίσει κόμμα και ιδεολογία, αλλά θα ψηφίσει βάσει της τσέπης του. Θα ψηφίσει βάσει της πραγματικότητας που ζει καθημερινά. Γι' αυτό το λόγο και οι καλοθελητές του συστήματος μέσω των καθεστωτικών ΜΜΕ καλλιεργούνε σενάρια συγκυβέρνησης για να μπορέσουν να διατηρήσουν έτσι το υπάρχον πολιτικό σύστημα, να δώσουν το φιλί της ζωής στο δικομματισμό με την ανοχή και της Αριστεράς αλλά και να συνεχίζουν να υπάρχουν οι ίδιες πολιτικές φυσιογνωμίες στο προσκήνιο. Όσα κόμματα και αν υπάρξουν, όσα ονόματα και αν αλλάξουν, τα πρόσωπα τα πολιτικά θα είναι τα ίδια. Δυστυχώς αυτή είναι η σκληρή πολιτική πραγματικότητα της Ελλάδας. Μένει να αποδειχτεί αυτό και την κρίσιμη Κυριακή που πιστεύω δε θ' αργήσει να έρθει.....

http://ikatanas.blogspot.com