Ίσως λόγω του χαρακτήρα μου, με ταιριάζει πιο πολύ ο Τζίμης ο Πανούσης. Τον σέβομαι σαν άνθρωπο και σαν καλλιτέχνη όπως έγραψα πιο πάνω, αλλά αντιπαθώ ότι αντιπροσωπεύει η δική του η γενιά. Αυτή η γενιά που εκφράστηκε μέσω της γνωστής σε όλους μας Μεταπολίτευσης. Που ''μεγαλούργησε'' με λάθος τρόπο εξαιτίας της. Από αυτήν ''φτιάχτηκαν'' πολιτικά τζάκια, δημιουργήθηκαν καλλιτεχνικά είδωλα, καθιερώθηκαν δημοσιογράφοι, πλούτισαν μεγαλοεργολάβοι.

Αυτή η Ελλάδα του σήμερα, που μεγάλωσε, λάτρεψε, αλλά και πίστεψε σ' αυτή τη γενιά, αυτή η Ελλάδα πλέον, δεν αντέχει άλλο την υποκρισία, τη ''δηθενιά'', την ιδεολογική κωλοτούμπα.

Βλέπουμε το δέντρο (Νταλάρας) και χάνουμε το δάσος. Σε όλη την επικράτεια της χώρας δημιουργούνται τέτοια επεισόδια. Χτες στη Ρόδο, αύριο ποιός ξέρει που αλλού και πλησιάζει και η 25η Μαρτίου και ο Θεός να βάλει το χέρι του. Για πρώτη φορά βλέπουμε ''γιαούρτια'' να εκσφενδονίζονται εκτός των πολιτικών και σε διάσημους που μέχρι σήμερα ασχολούνταν μ' αυτό που έκαναν πετυχημένα. Το σύστημα που όλοι μας αρέσει να κράζουμε αλλά με την πρώτη ευκαιρία το προστατεύουμε και το γλύφουμε, γίνετε ο δέκτης όλων αυτών των τραμπουκισμών.

Στο πρόσωπο του Νταλάρα δηλαδή, αδίκως ή δικαίως, ''τιμωρήθηκε'' η ελιτίστικη ζωή όλου του Μεταπολιτευτικού συστήματος με όλα τα παρελκόμενα του. Είναι σα να βιώνουμε τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας. Ζούμε στην αποκαθήλωση των ειδώλων, από όπου και αν προέρχονται αυτά. Είτε είναι πολιτικά είτε είναι καλλιτεχνικά. Στην αποκαθήλωση όλου του Μεταπολιτευτικού life style που ήταν γεμάτο ''Γαβαλάδες'' και Κωστόπουλους''. Είναι οι ίδιοι αυτοί που ''πουλούσαν'' αριστερίστικες φιλοσοφίες ,παρκάροντας τα καγιέν στο κολωνάκι, τρώγοντας αστακομακαρονάδες στο sea satin της Μυκόνου και αφήνοντας εκατοντάδες οικογένειες στο δρόμο από τις ''πτωχευμένες'' επιχειρήσεις τους.

Η κατάσταση στη χώρα μας πλέον αλλάζει. Δεν αλλάζει όμως η υπερβολή η ''επιλεκτική'' ευαισθησία και η υποκρισία ορισμένων.

Εδώ και δύο μέρες σε όλα τα κανάλια της χώρας το τι υπερβολές ακούστηκαν δε λέγεται. Άλλοι μας θύμισαν το Βολταίρο, άλλοι εκφράστηκαν για το δικαίωμα της άλλης γνώμης, μερικοί ''τρόμαξαν'' ότι καταλύθηκε η Δημοκρατία(!!) και χίλιες άλλες δύο αρλούμπες. Αυτά σε μία χώρα όπως είναι η Σουηδία θα ήταν σωστά, όπως επίσης και οι τραμπούκοι τέτοιων επιθέσεων θα πήγαιναν ήδη στον εισαγγελέα. Αλλά στη χώρα του δήθεν και των ''ειδικών δικαστηρίων'' από τους πάντες και προπάντων με ΜΜΕ που δείχνουν την ευαισθησία τους όπου θέλουν αυτοί και όταν θέλουν αυτοί, αυτό δείχνει τουλάχιστον φαιδρότητα.

Αν τους θυμίσεις για παράδειγμα τα γεγονότα της marfin, ή τον προπηλακισμό με γροθιές του Χατζηγάκη και τους ρωτήσεις όλους αυτούς, που ήταν τότε, θα σφυρίξουν όλοι αδιάφορα. Παρελάσανε από χθες στα τηλεπαράθυρα πολιτικοί, ηθοποιοί, τραγουδιστές, άνθρωποι των τεχνών. Όλοι είπαν, αυτό που όλοι συμφωνούμε, ότι είμαστε όλοι κατά της βίας. Συμφωνώ, που ήταν όλοι αυτοί όμως πριν;

Αν είχα μπροστά μου-για παράδειγμα-τους ανθρώπους των τεχνών θα τους ρωτούσα το απλό: Καλά κάνατε και πέσατε όλοι να προστατέψετε τον κ. Νταλάρα. Kαι εγώ μαζί σας είμαι, αλλά τόσον καιρό, γιατί δεν έχετε δείξει και τα ίδια αντανακλαστικά και την ίδια ευαισθησία προς τον Ελληνικό λαό που ζει πρωτόγνωρες καταστάσεις; Που ζει στα όρια της φτώχειας. Που τον υβρίζει και τον προσβάλει ο κάθε ξένος παράγοντας. Σ' αυτό το λαό-θα τους έλεγα-,πότε θα βάλετε επιτέλους πλάτη;

Θα τους ρωτούσα επίσης αν έχουν ακούσει για το κίνημα ''we are all Greeks'' και αν αισθάνονται όμορφα, που απλοί ξένοι άνθρωποι αλλά και καλλιτέχνες φιλέλληνες παίρνουν θέση ενώ αυτοί έχουν εξαφανιστεί. Είναι άξιον απορίας πραγματικά, που είναι όλοι αυτοί οι διανοούμενοι, όλοι αυτοί οι πανεπιστημιακοί, όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες να τοποθετηθούν για την κατάσταση στη χώρα μας; Παλιά θυμάμαι καλλιτέχνες που κάνανε κάτι απίθανες συναυλίες για ''το μυρμηγκάκι που δεν μπορεί να περάσει απέναντι'' για τον ταλαιπωρημένο λαό των νήσσων Παπούα κτλ. Για τον ελληνικό λαό που τόσα χρόνια γέμιζε με το υστέρημα του στάδια, αμφιθέατρα, σιγοτραγουδούσε τα τραγούδια τους, τους είχε είδωλα αντίστασης γιατί δεν κάνουν τίποτα; Σήμερα όμως, αυτά πληρώνουν και τέτοιες -δυστυχώς- βίαιες συμπεριφορές τις βρίσκουν μπροστά τους. Σήμερα πληρώνουν την αλαζονεία τους, τον καθωσπρεπισμό τους, την καθεστωτική τους νοοτροπία, την ελιτίστικη προκλητική τους συμπεριφορά. Όσο για τους άλλους, τους ''ευαίσθητους'' και αυτόκλητους δικαστές των πάντων, όταν θα δείξουν την ίδια ευαισθησία και την ίδια ισονομία, σε ότι κακώς κείμενο υπάρχει στη χώρα μας, μόνο τότε θα γίνουν πιστευτοί στην κοινωνία και θα ταιριάξουν οι απόψεις μας.

Και για να τελειώσω όπως ξεκίνησα, όλη αυτή η οργή τελικά, συμπαρασύρει και πρόσωπα που, ίσως ΑΞΙΖΑΝ Ή ΔΕΝ ΑΞΙΖΑΝ τόση χλεύη. Υπάρχει στην κοινωνία οργή επί δικαίους και αδίκους. Ποιοί όμως είναι οι ''δίκαιοι'' και ποιοί οι ''άδικοι''. Αυτό είναι το ερώτημα που πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις και όλα τ' άλλα είναι ''παραπονεμένα λόγια'' όπως χιλιοτραγούδησε ο κατά τ' άλλα πετυχημένος τραγουδοποιός.