H Ελλάδα παρακατιανή, ντεκλασέ και δευτεροκλασάτη, στα όρια του φολκλόρ, του γραφικού και του γκροτέσκου, να επαιτεί την συγκατάβαση των ξένων. «Τράτζικ», αναφώνησαν μόλις μας είδαν. Και είχαν όλα τα δίκια με το μέρος τους.

Και εμείς; Επικαλεστήκαμε τα δικομματικά μας application για μια ακόμα φορά, τον πράσινο ήλιο και τη σβησμένη δάδα , και λίγο πρίν τον ηδονικό τερματισμό στο κάρο, μες στα στάχυα να χαϊδολογιόμαστε με την Τασούλα , ξυπνήσαμε και καταλάβαμε πως όνειρο ήτανε και πάει. Το χαϊδολόγημα. Όχι το τραγικό συναπάντημα με την Ευρώπη!

Γιατί είναι τραγικό όλο αυτό που ζούμε σήμερα. Και αν κάποτε πιστεύαμε στην μπόρα που όπως και να χει θα περάσει και αποκοιμιόμασταν όλοι μαζί αντάμα με τη ψευδαίσθηση πως αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες, σήμερα ξέρουμε. Και η γνώση αυτή κάνει ακόμα πιο τραγική την κατάστασή μας.

Γιατί είναι τραγικό να επενδύουμε σήμερα τις ελπίδες και τα όνειρα των παιδιών μας στην αλλαγή της εκάστοτε κομματικής ηγεσίας, όταν είναι πλέον γνωστό σε όλους πως ο νέος ηγέτης, όσο ικανός και όσο τίμιος και αν είναι, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα από τη στιγμή που το στελεχικό δυναμικό του παραμένει το ίδιο. Γιατί αυτοί που πραγματικά ασκούν διοίκηση, αυτοί που βάζουν τη σφραγίδα της αποτελεσματικότητας και της ποιότητας στη διακυβέρνηση μιας χώρας είναι αυτές οι, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, μερικές χιλιάδες στελεχών των δυο μεγάλων κομμάτων, που παραμονεύουν κάθε τέσσερα χρόνια στον προθάλαμο της εξουσίας για να παραλάβουν τα κλειδιά και να αλώσουν το κράτος και τα ταμεία του.

Είναι αυτοί που με όχημα τα πρόθυμα παπαγαλάκια τους χτυπάνε τις θέσεις στον μετεκλογικό πλειστηριασμό και κατοχυρώνουν για μια τετραετία το τρυφηλό του βίου τους. Ένα «δημοκρατικό» μπούγιο από τρακαδόρους, κομπιναδόρους, μιζαδόρους και ευέλικτους σαλταδόρους, διασκορπισμένο στα Πανεπιστήμια, τα υπουργεία, την Αυτοδιοίκηση, τις ΔΕΚΟ, τις συνδικαλιστικές ηγεσίες και όπου αλλού ρέει άφθονο το δημόσιο χρήμα.

Αν δεν αλλάξουν οι άνθρωποι αυτοί δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Όσες άγνωστες λέξεις και όσες κενές ρητορείες και αν εκστομίσει ο Βαγγέλης και όσoυς πατριωτικούς δεκάρικους και αν εγχειρίσει ο Αντώνης στις ψυχές μας δεν πρόκειται να εκσυγχρονιστεί αυτό το κράτος και να ορθοποδήσει αυτή η χώρα ενόσω οι άνθρωποι αυτοί παραμένουν ακλόνητοι στον προθάλαμο της εξουσίας. Αλλάξτε πρώτα αυτούς και μετά το συζητάμε.

Είναι τραγικό να υπάρχει σήμερα ρουσφέτι, παιδί για τα θελήματα, αφισοκολλητής, παρατρεχάμενος, κολλημένος με την κομματική μπάλα – η δουλειά δεν είναι ντροπή- που να έχει το θράσος να επιβραβεύσει με την ψήφο του το δικομματισμό, όταν δίπλα του στέκεται ένας άνεργος επιστήμονας με μεταπτυχιακό και διδακτορικό, ένας άνεργος πατέρας με 4 παιδιά, ένας προδομένος επαγγελματίας που πίστεψε στην μεταπολιτευτική φούσκα και επένδυσε τη ζωή του σε αυτήν, ένας επαίτης, ένας άστεγος, ένας απεγνωσμένος, ένας οτιδήποτε. Είναι τραγικό να υπάρχει σήμερα Έλληνας, με επιβεβαιωμένο το «σώας τας φρένας του», που να σκέφτεται, έστω την πιθανότητα, να ψηφίσει τα δυο μεγάλα κόμματα εξουσίας. Όχι λόγω της λανθασμένης διαχείρισης της κρίσης του 2009 και των μέτρων που πάρθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια, αλλά λόγω της πορείας ίσαμε το 2009.

Ζούμε σε τόσο παραζαλισμένους καιρούς που φτάσαμε στο σημείο να θεωρούμε δευτερεύουσα την πορεία αυτή και να διαπληκτιζόμαστε νυχθημερόν για τις διαπραγματεύσεις και το τάδε ή το δείνα μέτρο. Οι αφετηρίες και οι διαδρομές χαρακτηρίζουν την προσπάθεια. Οι τερματισμοί απλως κατατάσσουν τους αθλητές στο βάθρο. Τελευταίοι και καταιδρωμένοι λοιπόν ας σταματήσουμε να ψάχνουμε τους φταίχτες στον τερματισμό. Στην αφετηρία ήταν όλο μας το λάθος.

Είναι τραγικό να επιτρέπουμε σήμερα στα ρουσφέτια, στους ημίβλακες και τους πανίβλακες των πελατειακών γραφείων, στους ξεγάνωτους τενεκέδες και τους χρήσιμους γανωτές τους, που τέχνη τους έγινε το να παίρνουν τον μέτριο και να τον κάνουν να λαμπυρίζει και να κορδώνεται σαν γύφτικο σκεπάρνι, να καθορίζουν την ποιότητα της Δημοκρατίας μας. Είναι τραγικό και συνάμα εγκληματικό να απέχουμε από τις εκλογικές διαδικασίες, με το όποιο επιχείρημα κουβαλάει ο καθένας μέσα του, αφήνοντας τους προαναφερόμενους να φτιάχνουν πλασματικές πλειοψηφίες και να νομιμοποιούν παραβατικές συμπεριφορές.

Είναι τραγικό μια ολόκληρη κοινωνία να ανέχεται το «Πας μη μεθ΄ ημών αντιευρωπαίος» που μας πετάνε κατάμουτρα οι γαλαζοπράσινες αρχηγεσίες για να μας εγκλωβίσουν σε νέα διλήμματα. Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι με τους άλλους. Τους αριστερούς. Καταντήσαμε την Ελλάδα τσιφλίκι των μεν και των δε. Και αγνοούμε πως εκεί έξω υπάρχει μια μεγάλη Ελλάδα που είναι ευρωπαϊκή και κοσμοπολίτισσα, που σκέφτεται με όρους του σήμερα, που είναι σπουδαγμένη και ανοιχτόμυαλη και η οποία δεν πιστεύει πως η Ευρώπη, ως όραμα και ως περιεχόμενο, ταυτίζεται, έστω κατ΄ ελάχιστο, με την αισθητική της συγκεκριμένης κομματικής υπαλληλίας. Μια Ελλάδα που μπορεί να ενσωματώσει τις μεταρρυθμιστικές πολιτικές του Μνημονίου ( απελευθέρωση επαγγελμάτων, εκσυγχρονισμός της δημόσιας διοίκησης, διεύρυνση της φορολογικής βάσης και ενίσχυση του φορολογικού ελέγχου των πλουσίων) σε έναν συνολικότερο μεταρρυθμιστικό σχεδιασμό για την ανάκαμψη της οικονομίας και το θεσμικό εκσυγχρονισμό της χώρας. Αρκεί να βρεθούν οι δυνάμεις εκείνες που θα την εκφράσουν.

Είναι τραγικό να μην μπορούμε σήμερα να αφήσουμε το ανυπότακτο εγώ μας στην άκρη και να ενωθούμε σε μια νέα συλλογική προσπάθεια. Μια προσπάθεια η οποία θα απαιτήσει θυσίες, συμβιβασμούς και υποχωρήσεις από όλους μας. Μια προσπάθεια η οποία θα έχει και αλλαγή κατοικίας, και εσωτερική μετανάστευση, και νέα εργασιακά ξεκινήματα, και νέους φίλους, και νέες εικόνες, ενδεχομένως για πολλούς από εμάς. Μια προσπάθεια η οποία θα γυρίσει την πλάτη σε όλους αυτούς τους περιφερόμενους γυρολόγους της αρπακολατζίδικης οικονομικής επιστήμης, οι οποίοι ακόμα και σήμερα μας κλείνουνε το μάτι για επιστροφή στην προτέρα κατάσταση. Αλήθεια, που ήταν όλοι αυτοί οι καθ΄ ύλην αρμόδιοι των ελληνικών Πανεπιστημίων όταν το δημόσιο χρέος κάλπαζε με ρυθμούς Βουκεφάλα και το έλλειμμα στο ισοζύγιο πληρωμών χτυπούσε κόκκινο; Που ήταν όλοι αυτοί οι ειδήμονες, που βγαίνουν σήμερα και μπαρουφολογούν, όταν το οικονομικό μοντέλο που φτιάχναμε σιγοψιθύριζε από μακριά το «τρείς λαλούν και δυο χορεύουν ;» . Μάλλον διάβαζαν και αυτοί τα μαθήματά τους ή διαγκωνίζονταν για τις υψηλόμισθες θέσεις των ειδικών συμβούλων πλάι στους αποτυχημένους, σήμερα, μεταπολιτευτικούς υπουργούς!

Είναι τραγικό, τέλος, να εμπιστευόμαστε το μέλλον της Ελληνικής Δημοκρατίας στα αγανακτισμένα μπουλούκια και την πεζοδρομιακή βία ανθρώπων, οι οποίοι καταχρώμενοι το ατομικό δικαίωμα του συνέρχεσθαι, καταπατούν τα δικαιώματα μιας νωθρής και τρομοκρατημένης πλειοψηφίας. Γιατί η Δημοκρατία μας σήμερα, όπως και τότε, την εποχή του Τσάτσου, «κινδυνεύει από μερικούς ανόητους νοσταλγούς παρωχημένων καθεστώτων που νομίζουν πως με μερικές ερπύστριες μπορούν να γυρίσουν τον ρού του χρόνου προς τα πίσω, και να αποτρέψουν τη βία του κομμουνισμού, κατασκευάζοντας ένα χλωμό αποτύπωμά του».

Η βία των πεζοδρομίων, τα μπούγια, τα ουρλιαχτά και τα πλακάτ δεν φοβερίζουν κανένα σύστημα. Αντιθέτως εκκολάπτουν τα ποικιλόμορφα αυτά χλωμά αποτυπώματα του ολοκληρωτισμού και του ανελεύθερου δογματισμού. Και αυτό είναι που επιδιώκουν ορισμένοι «δημοκράτες» του κώλου.

Το Ρωμαίικο δεν με φοβίζει. Με φοβίζουν οι άνθρωποί του. Αυτοί οι γεροπαράξενοι Βαλκάνιοι, οι περιφερόμενοι γυρολόγοι της ακατάσχετης γκρίνιας, που σαν τα αταξίδευτα σπουργίτια δίνουν συμβουλές για ναυτιλομένους στα κοσμογυρισμένα χελιδόνια του υπόλοιπου κόσμου . Ας είναι. Θα ξαναμάθει ο Έλληνας να ταξιδεύει και να διεκδικεί τη συμμετοχή του στις παγκόσμιες αγορές του πνεύματος. Θα ξαναμάθει ο Έλληνας να στέκεται στα πόδια του και να απαιτεί ποιότητες και αξίες. Δεν μπορεί να έχει μια ζωή τον στρατευμένο πανηλίθιο και τον ξιπασμένο νεόπλουτο για πρότυπά του. Ακόμα και οι νόμοι των πιθανοτήτων δεν μπορούν να ανεχτούν τέτοιες εμμονές με την κραυγαλέα ανοησία!