Η επί δεκαετίες έλλειψη σοβαρής μεταναστευτικής πολιτικής σε συνδυασμό με την εις βάρος των χωρών του Νότου συνθήκη Δουβλίνο II διόγκωσε, κυρίως στην πρωτεύουσα, τον αριθμό των ξεριζωμένων, επέτεινε την περιθωριοποίησή τους, δημιούργησε σοβαρά ζητήματα δημόσιας ασφάλειας και πυροδότησε εθνικιστικά παραληρήματα.
Έτσι, το μεταναστευτικό ζήτημα, στην ιδιαίτερη οικονομικοκοινωνική κατάσταση που βιώνουμε, συνθέτοντας ένα ελκυστικό προεκλογικό πόλο, εξώθησε τον αρμόδιο Υπουργό, κ. Χρισοχοΐδη, στη λήψη βιαστικών αποφάσεων, χωρίς τις κατάλληλες νομοθετικές ρυθμίσεις, χωρίς τη δέουσα συνεργασία με τις τοπικές κοινωνίες.
Εμβρόντητη έμεινε κι η δική μας τοπική κοινωνία, (Δήμος Βοΐου) κι οι αλληλοκατηγορούμενοι κι αλληλοδιαψευδόμενοι πολιτικοί μας άρχοντες έγιναν θύματα της εσπευσμένης αντιμετώπισης ενός χρονίζοντος φαινομένου, άμεσα συνδεόμενου με τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Η πρωτεύουσα αξιώνει τη λύση με την εξαγωγή του προβλήματος, με τη γεωγραφική κατανομή σε κέντρα υποδοχής-στρατόπεδα συγκέντρωσης στην περιφέρεια, επιδιώκει την κάθαρση στις πλάτες των καταραμένων της γης και στον εκβιασμό των τοπικών κοινωνιών με εκ των υστέρων υποσχέσεις απασχόλησης ή με διλήμματα ανθρωπιάς και μ' αργοπορημένες περιφερειακές συναντήσεις.
Φαίνεται όμως πως οι τοπικές κοινωνίες δυναμικά αντιστρατεύονται τις κυβερνητικές επιλογές κι αντιδρούν στο ξέπλυμα κεντρικών αδιεξόδων.
Στην περιοχή μας, ειδικότερα, οι Βοϊάτες που καλλιέργησαν τα καπνοχώραφά τους φιλοξενώντας αλβανούς κυρίως λαθρομετανάστες και που μ' αυτούς ακόμα στηρίζουν την πενιχρή τους κτηνοτροφία,
• δεν αντέχουν προφανώς τις αποθήκες ανθρώπινων ψυχών
• δεν ανέχονται τη στέρηση της ελευθερίας, ως κατ' εξοχήν χώρος της Εθνικής Αντίστασης
• διαμαρτύρονται στην έλλειψη προστασίας της υγείας των έγκλειστων, αφού η κοινωνική πρόνοια καταρρέει για τους γηγενείς
• εξεγείρονται στην ιδέα των πληρωμένων φρουρών
Η Ευρώπη, ο προηγμένος κόσμος, πληρώνει την εκμετάλλευση του λεγόμενου τρίτου κόσμου, τη λεηλασία των πλουτοπαραγωγικών πηγών και την αφαίμαξη των ανθρώπινων πόρων κι η χώρα μας πληρώνει τη δική της πολιτική.
Οι τοπικές κοινωνίες όμως με τις ανανεωτικές τους δυνάμεις αξιώνουν:
• Την άμεση αποσύνδεση του μεταναστευτικού από τους εκλογικούς στόχους
• Τη βαθμιαία κι εξατομικευμένη αντιμετώπιση των λαθρομεταναστών, αφού οι 30 χιλιάδες δεν είναι ένας αριθμός, αλλά 30.000 ανθρώπινες τραγωδίες
• Την επαναπροώθησή τους στη βάση του σεβασμού και της οικονομικής υποστήριξης
Ελπίζω, η απόγνωση στην οποία έχουμε περιέλθει ως λαός να μη μας παγιδέψει στο αγαπημένο παιχνίδι της εξουσίας, το παιχνίδι των αντιθέσεων, τώρα εναντίον των λαθρομεταναστών, αύριο εναντίον των λαθρογηγενών, αφού η στέρηση νομιμοποιητικών εγγράφων δε μπορεί να καταστήσει παράνομη την ανθρώπινη ύπαρξη, μας και η ζωή δεν είναι ποτέ λαθραία...
Στη μνήμη του
Ν. Καλογερόπουλου