«Εχει δίκιο ο κόσμος να θυμώνει, πρέπει όμως να καταλάβει ότι δεν παίρνουμε περισσότερα χρήματα, αλλά τις δόσεις που ορίζει ο νόμος και η καταβολή τους είχε παγώσει». Πάνω κάτω, αυτό λένε· και είναι μεν σωστό, αλλά δεν έχει σχέση με την ουσία του ζητήματος που προκαλεί το κοινό αίσθημα του δικαίου.

Αυτό που σκανδαλίζει στην υπόθεση είναι η προνομιακή διάκριση υπέρ της λειτουργίας των κομμάτων. Αν, δηλαδή, τα κόμματα υπόκεινται ή όχι στους ίδιους κανόνες του νομικού, τραπεζικού, χρηματοπιστωτικού συστήματος, οι οποίοι ισχύουν για κάθε οργανισμό ή φυσικό πρόσωπο σε ένα κράτος δικαίου. Η εύκαιρη απάντηση εκ μέρους όσων ευνοούνται είναι ότι η ρύθμιση αφορά τη λειτουργία της Δημοκρατίας. Ομως το κρίσιμο σημείο είναι αν το πλαίσιο των κανόνων είναι σταθερό και ισχύει για όλους· και βλέπουμε ότι για τα κόμματα δεν είναι, αλλά μπορεί να μεταβάλλεται προς όφελος των συμφερόντων τους και εις βάρος των συμφερόντων ιδιωτικών επιχειρήσεων και ατόμων. Αυτό όμως δεν είναι λειτουργία της Δημοκρατίας - είναι κρατικοποίηση της Δημοκρατίας: Τα κόμματα τυγχάνουν της ίδιας προστασίας που απολαμβάνουν και οι άλλες δημόσιες επιχειρήσεις, ποτέ όμως ο ιδιωτικός τομέας.

Αυτές οι εκλογές θα είναι αποφασιστικές για το μέλλον του δικομματισμού: Από το αποτέλεσμά τους θα εξαρτηθεί αν τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ θα εξακολουθήσουν να αποτελούν τους πόλους της ευρύτερης Κεντροδεξιάς και της ευρύτερης Κεντροαριστεράς αντιστοίχως. Παρ' όλα αυτά όμως, βλέπουμε τα δύο αυτά κόμματα να πορεύονται προς την κάλπη υπονομεύοντας με τη στάση τους την όποια αξιοπιστία τοές έχει απομείνει και αμφισβητώντας εν τέλει τη χρησιμότητά τους έναντι του προβλήματος της χώρας. Ο καθένας δικαιούται να αναρωτιέται αν αυτά τα κόμματα θα κάνουν τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις, αλλά και τις πάρα πολλές μικρές, που είναι απαραίτητες για να απελευθερώσουν την παραγωγικότητα της οικονομίας από τα δεσμά του κρατισμού, όταν ανήκουν στην καρδιά του προβλήματος.

Με τέτοιο παράδειγμα ηγεσίας που προσφέρουν στην κοινωνία, τα άλλοτε «κόμματα εξουσίας» αυτοκτονούν και, σαν τον Σαρδανάπαλο στον γνωστό πίνακα του Ντελακρουά, παίρνουν μαζί τους και τον κόσμο που δημιούργησαν. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι η στάση τους θα αποδειχθεί ευεργετική για όσα από τα μικρά κόμματα πρεσβεύουν τη λογική του ρεαλισμού, όπως η Δημοκρατική Συμμαχία και η Δράση.

Η λογική της Βαϊμάρης

Είναι να απορεί κανείς με την αφέλεια των δημοσιογράφων της ροζ αριστεράς, που συζητούν, κυρίως στο ραδιόφωνο, με εκπροσώπους του ΚΚΕ, επιδιώκοντας να εκμαιεύσουν από τους συνομιλητές τους κάποια ψήγματα σύνεσης. Μα αρκεί να διαβάζει κανείς τον «Ριζοσπάστη», για να καταλάβει ότι οι επιπτώσεις των απεργιών στην οικονομία, όπως της τωρινής που έχει κηρύξει η ΠΝΟ, κάθε άλλο παρά αποθαρρύνουν το ΚΚΕ. Οι ζημίες στην οικονομία είναι, στην πραγματικότητα, ο σκοπός της πολιτικής δράσης του ΚΚΕ. Αυτοί άλλωστε αποβλέπουν στην εγκαθίδρυση κομμουνιστικού συστήματος, το οποίο για να υπάρξει είναι απαραίτητη προηγουμένως η καταστροφή των δομών της ελεύθερης οικονομίας. Είναι ποτέ δυνατόν να συγκινηθούν από την καταστροφή των εξαγωγέων οπωροκηπευτικών ή την ταλαιπωρία των εκδρομέων του Πάσχα;

Η λογική που ορίζει ότι πρέπει κανείς να καταστρέψει αυτό που φτιάχνει ο άλλος προκειμένου να το φτιάξει με τον δικό του τρόπο προκύπτει από την ιδεολογία του ΚΚΕ· και αν μας ξενίζει είναι επειδή -για λόγους ιστορικούς, που επιτέλους πρέπει κάποτε να αναθεωρήσουμε- η αριστερά είναι αγιοποιημένη. Εκείνο που όμως δεν παύει να με εκπλήσσει είναι ότι ο αρνητισμός της αριστεράς έχει μολύνει και τα άλλα, τα υποτιθέμενα αστικά κόμματα. Με το ίδιο πνεύμα του ολοκληρωτικού ανταγωνισμού διεκδικούν «τα πάντα ή τίποτα», κάνοντας τον συμβιβασμό για την εξεύρεση κοινού σκοπού και συμφέροντος σχεδόν αδύνατο. Κατά τούτο, η πολιτική κουλτούρα της καταρρέουσας μεταπολίτευσης μοιάζει με εκείνη της δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Τα γερμανικά κόμματα εκείνης της περιόδου λειτουργούσαν με την κεκτημένη ταχύτητα της αυτοκρατορικής περιόδου, όπου η έλλειψη ορίων στον κοινοβουλευτικό ανταγωνισμό δεν έβλαπτε απαραιτήτως τη διακυβέρνηση της χώρας, διότι το κοινοβούλιο είχε περιορισμένη ισχύ, ενώ την πραγματική εξουσία είχε η κυβέρνηση που διόριζε ο Κάιζερ. Ολοι ξέρουμε πού κατέληξε η Βαϊμάρη. Να δούμε πού θα καταλήξει η ωραία Ελλάς...

Ελληνική πισίνα

Ανάμεσα στα άλλα ωραία που περιέχει το πρόγραμμα Καμμένου είναι και η πρόθεση να υπάρξουν τέτοιες προβλέψεις, ώστε κάθε πλοίο που θα εισέρχεται στην ελληνική ΑΟΖ να μπορεί να προμηθεύεται και ελληνικό φαγητό. Η ΑΟΖ, με άλλα λόγια, είναι στην αντίληψή τους συνυφασμένη με ένα γιγαντιαίων δυνατοτήτων catering. Οσο και αν είναι ανόητη, αυτή η λεπτομέρεια δεν παύει να είναι αποκαλυπτική ως προς τη φύση του οράματος των Καμμένων για το Αιγαίο: Δεν θέλουν απλώς το Αιγαίο ελληνική θάλασσα, αλλά ελληνική πισίνα. Θα σερβίρονται και κοκτέιλ;