Και μπορεί ο δικός μας άνθρωπος ούτως η άλλος να μην μπορούσε να επανέλθει, υπάρχουν όμως τόσοι άλλοι άνθρωποι οι οποίοι χάνουν τη ζωή τους, γιατί τόσα χρόνια πληρώνουν  για τη  δημόσια υγεία και όταν τη χρειαστούν διαπιστώνουν ότι δεν υφίσταται. Ειδικά όταν το περιστατικό βρίσκεται εκτός πόλης, τότε τα πράγματα είναι ιδιαίτερα δύσκολα. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι ο ασθενής δεν θα επιβιώσει. Όπως κι εμείς λοιπόν, έτσι και τόσοι άλλοι θα αναρωτιόμαστε πάντα, αν θα μπορούσε να σωθεί ο άνθρωπος μας στην περίπτωση που υπήρχε απινιδωτης ή οτιδήποτε άλλο χρειαζόταν, όπως για παράδειγμα ειδικός γιατρός στο ασθενοφόρο….Κανείς ποτέ δεν γνωρίζει αν ο άνθρωπος που ελάχιστες φορές βρίσκεται στο ασθενοφόρο είναι καρδιολόγος, ορθοπεδικός ή απλώς τραυματιοφορέας….και βέβαια πολλές φορές οι ζωές των ανθρώπων μας εξαρτώνται από το φιλότιμο αυτού του ανθρώπου, που αν θέλει ή μπορεί, ενδεχομένως και να προσπαθήσει να επαναφέρει τον ασθενή, αν όχι, τότε η ζωές όλων αλλάζουν σε μια στιγμή.

Είναι ντροπή να στέλνουν όλοι αυτοί οι αρμόδιοι, που ούτε και οι ίδιοι γνωρίζουν ότι είναι οι αρμόδιοι, ασθενοφόρα εν έτη 2010, που δεν έχουν καθόλου εξοπλισμό. Τότε γιατί πρέπει να καλούμε ασθενοφόρα σε έκτακτα περιστατικά; Γιατί δεν μας λέει κάποιος να μεταφέρουμε τους ασθενείς με τα ιδιωτικά μας αυτοκίνητα για να κερδίζουμε και χρόνο;. Έτσι κι αλλιώς τα ασθενοφόρα δεν έχουν κάτι περισσότερο από τα Ι.Χ.  Σε όλα αυτά τα ερωτήματα δυστυχώς οι απαντήσεις των αρμοδίων είναι ότι όλα θα εξοπλιστούν στο μέλλον και ότι δεν γίνονται όλα από τη μια μέρα στην άλλη. Αυτή λοιπόν την απάντηση δίνουν σε ένα παιδί που χάνει τον πατερά του ή σε μια μάνα που χάνει το παιδί της. Αυτή είναι δυστυχώς η Ελλάδα του 2010 στην οποία βέβαια κανείς δεν είναι υπεύθυνος για τίποτε. Ούτε το Υπουργείο, ούτε η Διοίκηση του Μαμάτσειου ή οποιουδήποτε άλλου νοσοκομείου, αλλά ούτε και κανένας γιατρός. Και βέβαια κανείς δεν θα είναι υπεύθυνος ποτέ για τις ζωές που χάνονται καθημερινά από τέτοιες ελλείψεις.