Αναμφισβήτητα Παιδαγωγικά! και το αίτημα; από τον Διευθυντή Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης! Κάποιοι βλέποντας την αδράνεια που επικρατεί στην παιδεία και το πάγωμα κάθε μεταρρύθμισης, αποφάσισαν ερήμην όλων να πάρουν μέτρα περιορισμού δαπανών, χρησιμοποιώντας την αντιπαροχή εξουσίας που τους έδωσε το Υπουργείο Παιδείας.
Κάτω από τον εύηχο τίτλο «Αναβάθμιση της διοίκησης της εκπαίδευσης» το Υπουργείο Παιδείας Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων δημοσιοποίησε Σχέδιο Νόμου για την "Αναδιάρθρωση των περιφερειακών υπηρεσιών διοίκησης της εκπαίδευσης" στο πλαίσιο της προσαρμογής της σχολικής εκπαίδευσης στη νέα «καλλικρατική» δομή της δημόσιας διοίκησης. Δύο χρόνια μετά τις διακηρύξεις, ακόμα είμαστε στην αρχή...αναμένουμε την ψήφιση! Μέχρι τότε όμως μήπως θα πρέπει κάποιοι να υπερασπιστούν δημόσια τις αποφάσεις τους και να πείσουν με τεκμηριωμένο λόγο τις θέσεις τους αναφορικά με τις προτάσεις τους για το «Νέο Σχολείο»; Άλλο οι γενικόλογες διακηρύξεις και άλλο η πρόταση υλοποίησής τους στη σκληρή κοινωνική πραγματικότητα του σήμερα.

Τα ΚΕ.ΣΥ.Π & τα ΓΡΑ.ΣΕΠ ιδρύθηκαν στα πλαίσια του ΕΠΕΑΚ και κανείς δεν αρνήθηκε ποτέ πως η ίδρυση και λειτουργία αυτών ανταποκρίνεται σε διαπιστωμένες ανάγκες αφού οι καταστάσεις, που αφορούν τον προσανατολισμό πολλαπλασιάζονται και επεκτείνονται πλέον έως το τέλος του ενεργού βίου, όπως :επαγγελματική ένταξη, επιθυμία αλλαγής της επαγγελματικής ζωής, εξέλιξη των προσόντων και των επαγγελμάτων, επαγγελματική κινητικότητα και αναπροσαρμογή, αβεβαιότητα, αστάθεια της απασχόλησης, ανεργία.

Στο ωρολόγιο πρόγραμμα του «Νέου Σχολείου» εξακολουθεί να υποστηρίζεται ο επιστημονικός - συμβουλευτικός και όχι διοικητικός ρόλος του θεσμού. Η «Εξατομικευμένη υποστήριξη μαθητών στο σχολείο» καθιστά απαραίτητη την παραμονή του σε ανεξάρτητο και αυτόνομο χώρο. Κάτω λοιπόν από τη σπουδαιότητα του ρόλου των ΚΕ.ΣΥ.Π στην «υψηλής ποιότητας δημόσια εκπαίδευση για όλους» πώς είναι δυνατόν να αποφασίζει κανείς στρατηγική ανάπτυξης ενός θεσμού , χωρίς μελέτη, χωρίς σχέδιο και χωρίς αιτία. Και πως είναι δυνατόν να αλλάξει τα πάντα και το μόνο που πιθανόν εννοεί να είναι ότι, αφού διαλύσει τα πάντα μέσα από την αδράνεια και τη σήψη, μετά να γίνει προσπάθεια αλλαγής προς καινούρια κατεύθυνση! Λες και έχει βγει ποτέ ζωή από τις στάχτες...

Σύμφωνα πάντα με το Σχέδιο Νόμου - και όχι Νόμο του κράτους - για την ίδρυση της νέας δομής στήριξης και καθοδήγησης, όπου εντάσσεται και ο Επαγγελματικός Προσανατολισμός, αναφέρεται ότι «Η σύσταση των δομών στήριξης και καθοδήγησης δεν επιφέρει νέες δαπάνες γιατί οι σχολικοί σύμβουλοι και οι υπεύθυνοι δράσεων ήδη έχουν γραφεία» Αναρωτιέμαι λοιπόν από πού προκύπτει η μεταφορά του ΚΕ.ΣΥ.Π και σε ποιο νομικό πλαίσιο στηρίζεται!

Το δε σχέδιο ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ (συνένωση Δήμων) παρουσιάσθηκε ως μία προσπάθεια εκσυγχρονισμού της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και εμείς πρέπει να τον υπηρετούμε με φωνή και λόγο που θα εξυπηρετεί όχι παράγοντες και σκοπιμότητες αλλά το Δημόσιο συμφέρον και το συμφέρον των πολλών και όχι των ολίγων.
Ο απλός πολίτης, αυτός που πληρώνει μια περιουσία στα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα, αυτός που συνεχίζει να πληρώνει κι όταν μπαίνει το παιδί του στο Πανεπιστήμιο, αυτός που το βλέπει να μαραζώνει από την ανεργία ή την υποαπασχόληση ή τη μετανάστευση μετά το πτυχίο, αυτός που θα επιβαρυνθεί επιπλέον για κάποιο τεστ δεξιοτήτων, για συμβουλευτική στήριξη και συμπλήρωση μηχανογραφικού εάν υποβαθμιστεί το ΚΕΣΥΠ τι λέει; Έ, τι να λέει ο απλός πολίτης;

Ότι η μεταρρύθμιση για το «Νέο Σχολείο»είναι «κομμένη και ραμμένη» στα μέτρα του μνημονίου , καθώς η χρηματοδότησή της εξαρτάται αποκλειστικά από αυτό.

Δεν χρειάζεται, βέβαια, να ξοδέψει μελάνι κάποιος για να αποδείξει ότι η λογική των παραπάνω δεν πατάει σε κανένα παιδαγωγικό κριτήριο, αντίθετα πριμοδοτείται από την απαίτηση να στοιβαχτούν δομές όπως και οι μαθητές στις αίθουσες προκειμένου το «Νέο Σχολείο» να κοστίζει φτηνότερα. Αλλά για να τελειώνουμε, σε πτώχευση βρισκόμαστε ως χώρα, όχι μόνο οικονομική αλλά δεοντολογική, ηθική και ιδεολογική. Σημασία έχει να μην υπονομεύεται η λειτουργία της δημόσιας εκπαίδευσης η οποία σύμφωνα με την κεντρική προγραμματική δέσμευση της κυβέρνησης που συνέταξε το Σχέδιο Νόμου «παραμένει προτεραιότητα στον προϋπολογισμό, παρά την εξαιρετικά αρνητική και δύσκολη δημοσιονομική συγκυρία. Η επιλογή αυτή αντανακλά τη βαθιά μας πεποίθηση πως το κλειδί, για την αναπτυξιακή προοπτική, την συνολική και ατομική πρόοδο είναι η παιδεία».

Φαίνεται τελικά ότι η Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης ενδιαφέρεται πάρα πολύ για τους μαθητές μας και στο χορό αυτού του ενδιαφέροντος ενέπλεξε και τον αντιπεριφερειάρχη όντα εκπαιδευτικό. Τόσο πολύ που πραγματικά το σύνθημα «Πρώτα ο μαθητής» βρίσκει ουσιαστικό νόημα καθώς σήμερα αποφασίζει να γίνει η μετακόμιση του ΚΕ.ΣΥ.Π σε χώρο ακατάλληλο για τη λειτουργία του. Η μέχρι σήμερα συντήρηση του ΚΕ.ΣΥ.Π ανήκε στην πρώην Νομαρχία και νυν Περιφέρεια με κωδικό εξόδων που κάλυπτε το Υπουργείο Παιδείας. Πριν αρχίσει η κατάθεση των μηχανογραφικών δελτίων των υποψηφίων μαθητών , πράγμα το οποίο στην πράξη σημαίνει ,για τη δομή, μεγάλη επισκεψιμότητα στο χώρο μέχρι αργά το βράδυ από γονείς και μαθητές, η Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας ζητά τη διακοπή μισθώματος. Η μέσα σ' αυτό το χρονικό πλαίσιο μετακίνηση της δομής θα προκαλέσει σύγχυση, αναστάτωση και ταλαιπωρία στο ενδιαφερόμενο κοινό, καθώς και ένα νέο κτύπημα στο «Νέο Σχολείο», πράγμα το οποίο δεν επιθυμεί κανείς, δεδομένου ότι οι υπάρχουσες δομές ΣΕΠ διατηρούνε ακόμη τον υποστηρικτικό- συμβουλευτικό ρόλο τους. Οι μαθητές δεν φταίνε σε τίποτα να πληρώνουν λάθη ορισμένων «βασιλικότερων του βασιλέως» που καταλήγουν να είναι ανεύθυνοι "υπεύθυνοι".

Δεν θα μπορούσα να απαλλάξω τον εαυτό μου από το χρέος να υπερασπίζομαι, τα μέγιστα, έναν θεσμό που υπηρετώ 24 χρόνια, στην τάξη ή σαν Σύμβουλος ΣΕΠ, γιατί σήμερα δεν υπάρχουν τρόποι και πρακτικές να αντιδράσει πλέον ο πολίτης, αφού έχει εξασφαλιστεί μεθοδικά η αδράνεια της μάζας.

Έχουμε ευθύνη ενώπιον των συμπολιτών μας όλοι οι άμεσα ή έμμεσα εμπλεκόμενοι με τον θεσμό. Τίποτε δεν είναι αποτέλεσμα των δράσεων της απρόσωπης υπηρεσίας ή των συνθηκών γενικά, αλλά σε μεγάλο βαθμό των επιλογών, των αντιλήψεων, των αποφάσεων και των προθέσεων συγκεκριμένων προσώπων, όταν μάλιστα αυτοί ανήκουν στον εκπαιδευτικό κόσμο και ως εκ τούτου θα έπρεπε να είναι περισσότερο ευαισθητοποιημένοι και καθοδηγούμενοι από παιδαγωγικές αρχές και όχι διοικητικές πράξεις που «εδραιώνουν» την καρέκλα τους.