Δημοκρατικής Αριστεράς του Φώτη Κουβέλη για να συμμετάσχω ως υποψήφιος βουλευτής στο νομό Κοζάνης μαζί με τους ευπρεπείς συνυποψηφίους μου στον κοινό αγώνα για ΑΛΛΑΓΗ.

Γιατί η ιστορία;

Ο Πολύβιος, ο αρχαίος ιστορικός που πρωτοδιατύπωσε την έννοια της ισορρόπησης των εξουσιών, η οποία χρησιμοποιήθηκε για τη σύνταξη του Αμερικανικού Συντάγματος, έλεγε πως «Από την ιστορία μαθαίνουμε πως τίποτε δεν έγινε τυχαία, αλλά όλα έχουν τις αιτίες τους». Τα σύγχρονα κράτη, έτσι όπως τα γνωρίζουμε σήμερα έχουν τις ρίζες τους στο τέλος της Αναγέννησης. Τότε έγιναν όλα. Τότε ήταν και η εποχή όπου άλλαξε το σύστημα του δανεισμού. Στο μεσαίωνα η Εκκλησία, ερμηνεύοντας μόνο τη βίβλο, απαγόρευε την επιβολή τόκου κατά το δανεισμό για κάθε περίπτωση. Αντίθετα στο Ταλμούδ, την ιουδαϊκής μορφής συλλογή εβραϊκών κειμένων (μωσαϊκός νόμος κτλ.) επιτρεπόταν η επένδυση των δανείων, επομένως μπορούσε να υπάρχει και ένα κάποιο επιτόκιο. Ωστόσο η αγορά, όπως την ξέρουμε σήμερα διαμορφώθηκε αφότου το φεουδαρχικό κράτος έδωσε τη θέση του στο απολυταρχικό κατά το 16ο αιώνα και εκείνο στη συνέχεια έπειτα από τις θεωρίες της κυριαρχίας στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής τον 18ο αιώνα. Εμείς λοιπόν είμαστε το ιστορικό, οικονομικό και κοινωνικό προϊόν όλων των διαδικασιών που συντελέστηκαν εκείνη την περίοδο.

Τότε ήταν λοιπόν που ο Ρουσώ διατύπωσε τη θεωρία περί κοινωνικού συμβολαίου απορρίπτοντας την κληρονομική διαδοχή στην ανάδειξη πολιτικής ηγεσίας υποστηρίζοντας πως το θεμέλιο της πολιτικής κοινωνίας πρέπει να είναι ένα κοινωνικό συμβόλαιο σύμφωνα με το οποίο καθένα από τα μέλη της υποτάσσεται στη γενική θέληση, αναγορεύοντας παράλληλα σε απόλυτο κυρίαρχο ένα συλλογικό όν, το Λαό. Ωστόσο η εφαρμογή της ιδέας του αυτής σε μια ανταγωνιστική κοινωνία στο μέγεθος του κράτους είχε ως αναγκαία προϋπόθεση την ύπαρξη ενδιάμεσων συλλογικών φορέων, όπως τα κόμματα. Διότι πως αλλιώς το ατομικό συμφέρον, έστω του μεγέθους μιας αμεσοδημοκρατίας ιδιοκτητών θα μπορούσε να εκφραστεί σε γενικό σε μεγέθη του σύγχρονου Κράτους;

Έπειτα από τις μεγάλες Επαναστάσεις σε ευρωπαϊκό και αμερικανικό επίπεδο τέθησαν και οι βάσεις για το Συνταγματικό Κράτος. Έτσι όπως το βιώνουμε σήμερα. Στην πάροδο των χρόνων το Σύνταγμα ταυτίστηκε με το Κράτος. Ο κυρίαρχος, που διατυπώθηκε στο Σύνταγμα ήταν ο Λαός. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από αυτόν και ασκούνται υπέρ αυτού (άρθρο 1, παρ. 3 του Συντάγματος). Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία. Ανώτατο λοιπόν στοιχείο του Κράτους ο Λαός. Εκείνος με τη μορφή του εκλογικού σώματος, εκλέγει βουλευτές. Και εκείνοι με την εντολή του εκλογικού σώματος ασκούν τις εξουσίες που τους ορίζει το Σύνταγμα και οι νόμοι (κεφάλαιο Τρίτο του Συντάγματος).

Στις ΗΠΑ, κατεξοχήν δημοκρατική χώρα τη δεκαετία του μεσοπολέμου, όπου ο καπιταλιστικός τρόπος κερδοφορίας άνθιζε, επιτρεπόταν μεταξύ άλλων η ταυτόχρονη επενδυτική και χρηματιστηριακή (κερδοσκοπική- σπεκουλαδόρικη) δραστηριότητα των τραπεζών. Μεγάλα τραπεζικά ιδρύματα όπως της οικογένειας Ροθτσαιλντ, της εβραϊκής δυναστείας που κατά τα σκοτεινά χρόνια επιτρεπόταν να εισπράττει επιτόκια από το δανεισμό όπως ανέφερα παραπάνω, χρησιμοποιούσαν εκτεταμένα πρακτικές μόχλευσης χρημάτων (ουσιαστικά χρησιμοποίηση δανεικών για την επίτευξη κέρδους) πρακτικές που οδήγησαν στην κρίση του 1929. Το νομοθετικό πλαίσιο της προηγούμενης εποχής ήταν λοιπόν εκείνο που δεν ρύθμιζε τις χρηματοοικονομικές αυτές δραστηριότητες και που οδήγησε στα «Σταφύλια της Οργής» του Τζ. Στάινμπεκ. Ωστόσο Δημοκρατικοί βουλευτές ήταν εκείνοι (ο C. Glass και ο H.B. Steagall) που διαχώρισαν το 1933 νομοθετικά την επενδυτική από την κερδοσκοπική (σπεκουλαδόρικη) δραστηριότητα των τραπεζών και έθεσαν έναν φραγμό στον ύπουλο καταλύτη των χρηματοπιστωτικών καταστροφών του καπιταλισμού.

Όμως η Αμερική παρόλα αυτά, ακόμη και μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, έκτισε ένα σύστημα συναλλαγματικών ισοτιμιών που σύντομα κατέρρευσε. Γιατί; Γιατί οι ΗΠΑ στην ηγεμονική τους προσπάθεια να επιβληθούν οικονομικά, έστησαν έναν μηχανισμό ανακύκλωσης πλεονασμάτων. Δηλαδή μεταφερόταν πλεονάσματα σε ελλειμματικές περιοχές του πλανήτη (π.χ. σχέδιο Marshall). Αν και ακούγεται «φιλανθρωπικό» αντίθετα τα πλεονάσματα των ΗΠΑ που (επαν)επενδύονταν στις ελλειμματικές περιοχές, όπως τη Γερμανία, χρησιμοποιούνταν για την αγορά αμερικανικών προϊόντων (από τους τελευταίους) και ου το καθεξής. Μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ οι ΗΠΑ δεν έχουν πλεονάσματα και κατά συνέπεια παύουν να τα ανακυκλώνουν. Το σύστημα Bretton Woods καταρρέει. Ωστόσο για να αποφευχθεί ένα νέο 1929 ξεκινά η διαδικασία ανακύκλωσης αντίστροφα. Στηρίζεται ο ελλειμματικός ηγεμόνας. Μεταξύ 1980 και 2008 εισρέουν στις ΗΠΑ καθημερινά 2-5 δις δολάρια από τους άλλους καπιταλιστές (Ιάπωνες, πετρελαιάδες) στις ΗΠΑ. Έτσι χρηματοδοτούνται με τα ίδια χρήματα τα ελλείμματα. Με τα ίδια χρήματα χρηματοδοτείται όμως και ο πυρετός δανειοδότησης, που αναλύω αμέσως παρακάτω. Στην πλάτη αυτών των μεταβιβάσεων χρήματος, οι τραπεζίτες και νομικοί σκαρφίστηκαν, και οι βουλευτές νομοθέτησαν, την τιτλοποίηση, αφού τα χρήματα μέχρι την χρηματοδότηση της κυβέρνησης παρέμεναν στους τραπεζίτες. Τι κάνει ένας τραπεζίτης αν έχει χρήματα για λίγες μέρες;

Η κρίση

Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, και το «τέλος της Ιστορίας» του Φ. Φουκουγιάμα για τη νίκη του φιλελευθερισμού, η κυβέρνηση Κλίντον στην προσπάθειά της να δημιουργήσει «ανάπτυξη με δανεικά» εκσυγχρόνισε το χρηματοπιστωτικό σύστημα των ΗΠΑ, αφενός μέσω της άρσης της απαγόρευσης του διαπολιτειακού διαδανεισμού των τραπεζών της, αφετέρου μέσω του νόμου των Ρεπουμπλικανών P. Gramm, J.Leach και Τ. Bliley το 1998 όπου και η άρση της απαγόρευσης μεταξύ επενδυτικών και σπεκουλαδόρικων δραστηριοτήτων των τραπεζών γίνεται ο καταλύτης της σημερινής ύφεσης. Ο Κλίντον πίεσε τις τράπεζες, στην προσπάθειά του να αποσπάσει ψήφους από τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα, να δανείζουν ανεξέλεγκτα χαμηλόμισθους για την αγορά κατοικιών. Τα λεφτά όμως περιορισμένα. Επομένως με μια νομική καινοτομία της εποχής, την τιτλοποίηση ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων, μπορούσαν να δημιουργηθούν δεξαμενές περιουσιακών στοιχείων οι οποίες θα χρησιμοποιούνταν ως εγγύηση σε χαρτιά που θα πουλούσαν οι τράπεζες και θα αγόραζαν επενδυτές. Με τα χρήματα που θα εισέρρεαν στις τράπεζες θα χρηματοδοτούνταν νέα δάνεια και θα αγοραζόταν νέα σπίτια. Τα σπίτια θα υποθηκεύονταν ξανά μέσω της τιτλοποίησης θα γινόταν χαρτιά, θα πωλούνταν σε επενδυτές και ου το καθεξής.

Ο πυρετός αυτός τιτλοποίησης υποστηρίχθηκε αφενός από την Fannie Mae και Freddie Mac (δύο νομικά πρόσωπα κυβερνητικής υποστήριξης που ιδρύθηκαν στη δεκαετία του '30 στα πλαίσια του New Deal) που αγόραζαν στεγαστικά δάνεια από τους πρώτους δανειστές (δηλαδή τις τράπεζες, οι οποίες στη συνέχεια πουλούσαν τις απαιτήσεις τους και επαναδάνειζαν βρίσκοντας χρήματα από τις επενδυτικές τράπεζες και αυτές από τις χρηματαγορές), αφετέρου από τους Οίκους Πιστοληπτικής Αξιολόγησης οι οποίοι βαθμολογούσαν υψηλά τα χρηματιστηριακά αυτά προϊόντα μιας και όσα περισσότερα προϊόντα, τόσες περισσότερες συναλλαγές και κέρδη γι' αυτούς.

Στο μεταξύ η φούσκα διογκώθηκε με την κατακόρυφη αύξηση της τιμής των κατοικιών και την κατακόρυφη πτώση των επιτοκίων. Π.χ. όταν κορέστηκε η αγορά από χορηγούμενα δάνεια αρχικά ύψους 70% της τιμής του ακινήτου και σε λόγο δόσεων 30% σε σχέση με το εισόδημα φτάσαμε σε 100% χρηματοδότηση αλλά και δόσεις στο ύψος του 70% του εισοδήματος (το πώς θα αποπληρωνόταν οι υποχρεώσεις δεν απασχολούσε τις εμπορικές τράπεζες αφού τιτλοποιούσαν δάνεια συνεχώς).

Όπως έλεγε ο Mark Twain, «ο τραπεζίτης είναι ένας φίλος που σου δίνει την ομπρέλα του όταν έχει λιακάδα και σου τη ζητά πίσω αμέσως μόλις αρχίσει να βρέχει». Με την έναρξη της πτώση της τιμής των ακινήτων κάπου στα μέσα του 2006 και την αύξηση της τιμής του πετρελαίου, η φούσκα σπάει. Από κει και πέρα τα πράγματα είναι λίγο πολύ γνωστά. Οι επενδυτικές τράπεζες (όπως η Lehman Brothers, που χρηματοδοτούσε τους Ναπολεόντιους πολέμους) καταρρέουν πρώτες ενώ η αμερικανική κυβέρνηση σπεύδει να τις στηρίξει. Λόγω της έκθεσης πολλών άλλων τραπεζών σε τέτοια τοξικά χαρτιά η κρίση διεθνοποιείται, ιδιαίτερα ευρωπαϊκοποιείται. Οι κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν υψηλά ελλείμματα και συνεπώς υψηλότερο κόστος δανεισμού για να ανακάμψουν. Οι Οίκοι Πιστοληπτικής Αξιολόγησης υποβαθμίζουν κράτη και όχι τα σπεκουλαδόρικα χαρτιά που οδήγησαν στην χρηματοπιστωτική κρίση. Το αποτέλεσμα η παγκόσμια οικονομία να περιέλθει σε δεύτερη ύφεση δημοσιονομικής φύσης αυτή τη φορά, διότι λογικό ήταν να επηρεαστεί και η αγορά κρατικών ομολόγων αφού τα κράτη χάνουν την αξιοπιστία τους αδυνατώντας να τα αποπληρώσουν, κατά συνέπεια οι αγορές δεν δανείζουν κράτη.

Καταλύτης λόγω ανεύθυνων πολιτικών η Ελλάδα, και γι' αυτό το λόγο και θύμα. Στο ευρωπαϊκό λοιπόν επίπεδο, η ευάλωτη θέση των ευρωπαϊκών τραπεζών του πυρήνα είχε να κάνει με τη συσσώρευση χρεών των κρατών της περιφέρειας αλλά πολύ περισσότερο με την έκθεσή τους στα αμερικανικά τοξικά ομόλογα. Η κατάσταση αυτή επιδεινώθηκε περαιτέρω και από τον ασταμάτητο δανεισμό κυβερνήσεων από τις τράπεζες ακόμη και αφότου ξέσπασε η χρηματοπιστωτική κρίση από το 2008. Η πολιτική αυτή υποστηρίχθηκε συνειδητά και από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία στο πλαίσιο διεθνούς συντονισμού, και αφού προηγουμένως οι Fannie Mae και Freddie Mac τέθηκαν υπό επιτροπεία (μιας και αδυνατούσαν να αγοράσουν δάνεια από τις εμπορικές τράπεζες- αφού δεν τους πλήρωναν οι δανειολήπτες τις προηγούμενες απαιτήσεις), χαμήλωνε τα επιτόκια. Το τραγικό ήταν πως οι ευρωπαϊκές τράπεζες δανειζόταν από την ΕΚΤ σε ευρώ και μέσω βραχυχρόνιων χρεογράφων ανταλλαγής συναλλάγματος πλήρωναν σε δολάρια τις αμερικανικές τράπεζες. Το ευρώ υποχωρούσε και έτσι έχαναν ακόμη περισσότερο. Η ισοτιμία έπρεπε να παραμείνει όμως ως έχει μιας και το αδύναμο δολάριο θα ήταν εκείνο που μέσω της ισχνής ανάκαμψης των ΗΠΑ (λόγω εξαγωγών) θα έβγαζε την παγκόσμια οικονομία από την ύφεση.

Όσον αφορά την Ελλάδα, τα πράγματα από εκεί και έπειτα είναι γνωστά. Αποκοπή από τις αγορές τον Απρίλιο του 2010, στήριξη των ελληνικών τραπεζών από την κυβέρνηση και από την ΕΚΤ (μέσω της αγοράς κατά παράβαση των κανονισμών χρεογράφων στη δευτερογενή αγορά) και επιβολή μέτρων λιτότητας για να σωθεί το τραπεζικό κατεστημένο των ισχυρών της Ευρωζώνης. Το Μνημόνιο του 2010 ήταν επιβαλλόμενο από κάθε άποψη. Η προσαρμογή μας στο πρόγραμμά του εκτός του ότι δεν ήταν αρκετή, δεν ήταν ικανή να διασώσει τη χώρα αφού στο μεταξύ κατέρρευσαν και άλλες δύο οικονομίες της ευρωζώνης. Έτσι τον Μάρτιο του 2011 αποφασίζεται η θεσμοποίηση ενός ευρωπαϊκού μηχανισμού σταθερότητας, ο οποίος ουσιαστικά θα αποτρέψει την κατάρρευση των τραπεζών. Τον Οκτώβριο του περασμένου έτους γίνεται κατανοητό πως η αποτυχία σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο δημιουργούν πιστωτικό γεγονός και η Ελλάδα συμφωνεί ένα δεύτερο πακέτο βοήθειας καθώς και μια κάποιου τύπου αναδιάρθρωση του χρέους της («εθελοντικής»).

Τι γίνεται τώρα;

Τώρα η κρίση έχει περάσει από τρία σε δύο επίπεδα (μόνο ευρωπαϊκό και εθνικό) ωστόσο σε διεθνές επίπεδο εάν δεν υπάρξει μια συνολική αντιμετώπιση με συμβατικό τρόπο (διεθνείς συνθήκες) για την ρύθμιση, όχι τον περιορισμό, των χρηματοοικονομικών συναλλαγών, τίποτα δεν αποκλείει πολύ σύντομα να ξαναβυθιστούμε σε υπερβολικά χειρότερη κατάσταση. Πολύ σύντομα, δύο πράγματα συμβαίνουν σήμερα σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Το ένα είναι μια γενική πολιτική κατάσταση που έχει αγκυλώσει την πολιτική σε όφελος μερικών ιδιωτών, συγκεκριμένα τραπεζιτών και μεγαλοεπενδυτών. Πολιτικά αυτό χαρακτηρίζεται από μια μετακίνηση από το σημείο ισορροπίας μεταξύ ισότητας και ελευθερίας του πολιτικού χάρτη σε εκείνο της εκτεταμένης οικονομικής ελευθερίας μερικών και καλπάζουσας ανελευθερίας και ανισότητας των πολλών. Το άλλο, η ΕΕ δεν πρόκειται ποτέ, έτσι όπως έχει οικοδομήσει το νομισματικό της σύστημα, να σταθεροποιήσει μακροπρόθεσμα την οικονομία της.

Τι μπορεί να σημαίνει αυτό πρακτικά; Αυτό σημαίνει πως οι νομοθετικές πολιτικές που ακολουθούνται στα πλαίσια μιας συντεταγμένης πολιτείας και έχουν χρώμα νεοσυντηρητρισμού ή νέο (νέο)φιλελευθερισμού, έχουν ως αποτέλεσμα (ίσως και στόχο- δεν ξέρω) την περιστολή της ισότητας και κατά συνέπεια της ίδιας της ελευθερίας. Αυτό σημαίνει πως βραχυπρόθεσμα η κρίση στην κοινωνία, εξαιτίας και της απώλειας της εμπιστοσύνης μεταξύ πολιτών και πολιτικών οδηγεί σε βαθύτερη κρίση. Για παράδειγμα, εντελώς ενδεικτικά, το νέο Δημοσιονομικό Σύμφωνο που ψηφίζεται από τα κράτη-μέλη του Ευρώ και που θα ισχύσει από το 2013, εφόσον ψηφιστεί από όλα, είναι εξαιρετικά πιο αυστηρό από το υφιστάμενο, το οποίο μάλιστα θα έπρεπε να χαλαρώσει για μέλη που βρίσκονται σε κρίση. Ακόμη και ένα κράτος (εταίρος) θα μπορεί να σύρει ένα άλλο στο Δικαστήριο της ΕΕ για παραβίαση των όρων του Συμφώνου (εάν δηλαδή δεν κατορθώσει να συμμορφωθεί με τα προβλεπόμενα δημοσιονομικά μεγέθη). Μέχρι και η Ολλανδία, ιδρυτικό μέλος της ΕΕ, δίχως δημοσιονομικά προβλήματα αναρωτιέται αν θα πρέπει να συνεχίσει να υποστηρίζει την πολιτική αυτή που προωθείται από τη Γερμανική και Γαλλική ελίτ. Στις ΗΠΑ μόλις πέρυσι ψηφίστηκε νόμος όπου δεν θα επιτρέπεται στην κυβέρνηση να ψηφίζει θετικά σε διεθνείς οργανισμούς που είναι μέλος, για τη διάσωση χωρών που αδυνατούν να αποπληρώσουν τα δανεικά τους.

Ο «Αλαίν» (Emile-Auguste Chartier), ένας από τους φιλοσόφους της εποχής μας, παρατηρούσε πως «όταν με ρωτούν αν ο διαχωρισμός μεταξύ αριστεράς και δεξιάς έχει νόημα, η πρώτη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό είναι πως ο άνθρωπος που με ρωτά δεν ανήκει στην αριστερά». Ο Ιταλός πολιτειολόγος N. Μπόμπιο, στο βιβλίο του για την αριστερά και τη δεξιά, επιμένει λοιπόν στη διαρκή σπουδαιότητα της διάκρισης αυτής. Η επιδίωξη της ισότητας, υποστηρίζει, είναι ο θεμελιακός λόγος ύπαρξης των κινημάτων της Αριστεράς, ενώ η Δεξιά δεν θεωρεί την κοινωνική ανισότητα ως αρνητική αξία.

Τι θα γίνει αν δεν αλλάξουμε;

Αν δεν αλλάξει το ισοζύγιο των πολιτικών δυνάμεων στο εθνικό μας κοινοβούλιο, κάτι που θα αποτελέσει και εφαλτήριο για αλλαγές στον ευρωπαϊκό συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων στα όργανα της ΕΕ, τότε αναπόφευκτα θα επέλθει περαιτέρω κρίση που θα επιφέρει αθλιότητα. Ο Β. Ουγκώ ήταν εκείνος που έλεγε πως η αθλιότητα φέρνει την επανάσταση.

Εάν δεν κατορθώσουμε να αλλάξουμε εκείνο το κομμάτι από το νομοθετικό πλαίσιο που έχουν με συνέπεια χτίσει οι προηγούμενες κυβερνήσεις (π.χ. Ν. 3156/2003 του ΠΑΣΟΚ για την τιτλοποίηση, διαδικασία που οδήγησε το χρηματοπιστωτικό σύστημα των ΗΠΑ σε κατάρρευση όπως ανέφερα, αναδιαπραγμάτευση σοβαρών όρων των Δανειακών Συμβάσεων), όπως και να αναγεννήσουμε νομοθετικά ένα αποτελεσματικό κοινωνικό κράτος, το λίκνο του ευρωπαϊκού πολιτειακού φαινομένου, πράγμα που αποσυντίθεται συνειδητά από τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις και τη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, και χτίζεται συνειδητά από την κυβέρνηση Obama (ποιος θα το πίστευε πως η Αμερική θα «έβγαινε» από τα Αριστερά την Ευρώπη!!!), τότε θα οδηγηθούμε σε εξαθλίωση. Τι σημαίνει αυτό στην παγκοσμιοποίηση;

Το διακύβευμα

Στην εποχή που ζούμε τα αξιακά προτάγματα σε σχέση με την οργάνωση της παραγωγικής διαδικασίας, τη διαμόρφωση των οικονομικών σχέσεων, τα επιχειρηματικά πλεονεκτήματα, τις εργασιακές σχέσεις, την εκπαίδευση και την ποιότητα ζωής, αλλάζουν με ρυθμούς που μεταδίδονται διεθνώς με ιλιγγιώδεις ταχύτητες μη συγκρίσιμες με τις ταχύτητες καμίας άλλης εποχής. Επομένως αν θέλουμε να επιβιώσουμε σαν Κράτος, τότε το δίλλημα είναι το εξής: Θα πρέπει να αναγεννήσουμε μια κοινωνία που θα διαπνέεται από οικονομική δικαιοσύνη. Από κοινωνική ευαισθησία και αλληλεγγύη. Από ισότητα και ελευθερία. Και κοινωνοί της θα είναι η κάθε γενιά, δίχως ηλικιακά στεγανά. Εάν οι νέοι της εποχής μας μείνουν αποκλεισμένοι από τη γνώση τότε το Ελληνικό Κράτος, έτσι όπως το γνωρίσαμε τα τελευταία 200 περίπου χρόνια θα πεθάνει. Δεν θα διαφέρουμε σε τίποτα από τις αφρικανικές χώρες όπου μια ελίτ μόνο σπουδάζει και κατέχει τον πλούτο και αφήνει ανάλγητα να λιμοκτονεί το σύνολο του πληθυσμού. Δεν υπάρχει μέλλον με τη συντήρηση. Η αλλαγή επέρχεται μόνο από την Αριστερά. Μια αριστερά όμως όχι των δογμάτων ή της αγκύλωσης και στείρας ρητορικής. Μιας αριστεράς της προόδου. Της ανανέωσης. Της Δημοκρατίας.

Κλείνοντας, και αφήνοντας υπερβολικά ζητήματα έξω από αυτή την περιγραφή, θέλω να επισημάνω το εξής. Αν είναι κάτι για το οποίο διακρίνεται ο δυτικός κόσμος, παρόλη την κριτική που μπορεί να του ασκηθεί σε οτιδήποτε, είναι η θέση των γυναικών. Η μάλλον η ισχνή ανοδική πορεία προς την ισότητα που κατέγραψε το κίνημα των γυναικών και η κατοχύρωση των δικαιωμάτων τους. Εάν οι γυναίκες εξακολουθήσουν να πέφτουν θύματα των καταστροφικών οικονομικών πολιτικών σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο, τότε αναπόφευκτα η θέση τους θα εξομοιωθεί με εκείνη των γυναικών του Τρίτου Κόσμου. Αποκλεισμένες οικονομικά οι γυναίκες όχι μόνο θα αδυνατούν να σπουδάσουν αλλά και θα αποτελέσουν τα μοναδικά θύματα αυτής της πολιτικής που ακολουθείται. Η κοινωνία θα μεταστοιχειωθεί. Ότι έχει επιτευχθεί από αυτή την ισότητα των δύο φύλων (η οποία ακόμη δεν έχει επιτευχθεί) θα εξανεμιστεί. Ακόμη και αν υποθέσουμε πως θα διατηρηθεί ο πυρήνας του Συντάγματος που αφορά τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, τίποτα δεν αποκλείει την δημιουργία γυναικών δύο ταχυτήτων. Των προνομιούχων και των μη. Γυναικών δύο ταχυτήτων, με ότι αυτό κι αν συνεπάγεται για την αξιοπρέπειά τους και τα δικαιώματα που αυτή υποβαστάζει. Ο σεβασμός λοιπόν και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας (άρθρο 2, παρ. 1 του Συντάγματος).

Ήρθε η ώρα να πάρουμε την αξιοπρέπειά μας πίσω. Ήρθε η ώρα της ΑΛΛΑΓΗΣ.

Ο Γιάννης Τζιουράς είναι
Υποψήφιος Βουλευτής της Δημοκρατικής Αριστεράς, ΠΕ Κοζάνης
Διεθνολόγος-Πολιτικός Επιστήμων,
Υπ. Διδάκτωρ Διεθνούς Δικαίου, Νομική ΑΠΘ