Η ελληνική κοινωνία πληρώνει τώρα το τίμημα, κατά ένα ποσοστό των λανθασμένων επιλογών της, πολύ περισσότερο της λανθασμένης πολιτικής των κομμάτων και ως εκ τούτου των πολιτικών που εμπλέχθηκαν στην διακυβέρνηση της χώρας. Πληρώνει το τίμημα των μέτρων του μνημονίου και του ΔΝΤ που ήρθε (ή το φέρανε) ως υποτιθέμενο «Εθνοσωτήρα».

Ως εδώ όλα είναι «λογικά» επακόλουθα. Άλλωστε, η κάθε επιλογή έχει και τις συνέπειές της και η κάθε θέση - ρόλος έχει και τις ευθύνες - υποχρεώσεις της.
Όμως, η ελληνική κοινωνία πληρώνει και το τίμημα της (δικαιολογημένης κατά τα άλλα) δυσπιστίας της στο κοινωνικο-πολιτικό σύστημα που χαρακτηρίζει εύλογα ως ένοχο.
Το τίμημα αυτό είναι το γεγονός ότι λόγω δυσπιστίας δημιουργείται η ανάγκη της εσωστρεφούς άμυνας και ασφάλειας που με την σειρά τους οδηγούν τους πολίτες σε στάση καθολικής άρνησης. Αυτό είναι το μεγάλο λάθος και η παγίδα στην οποία έχει υποπέσει κατά ένα μεγάλο ποσοστό η σοκαρισμένη και αιφνιδιασμένη ελληνική κοινωνία, χάνοντας τελικά μεγάλες ευκαιρίες που πραγματικά υπάρχουν, ειδικά μέσα στην κρίση και κυρίως στους τομείς της ενέργειας, της τεχνολογίας και γενικότερα της επένδυσης σε οικιακό, ιδιωτικό και επιχειρηματικό επίπεδο.

Η κρίση είναι σίγουρα η καλύτερη περίοδος για έναν τεμπέλη. Όμως είναι και η καλύτερη περίοδος για κάποιον που θέλει να αρπάξει ευκαιρίες, να επενδύσει και να βγει πολλαπλά κερδισμένος με ελάχιστο ή και καθόλου ρίσκο, πράγμα αδιανόητο σε περιόδους ακμής και υψηλής ανταγωνιστικότητας.

Αυτή τη στιγμή, «τρέχουν» (όπως συνηθίσαμε να λέμε) ιδιαίτερα ελκυστικά προγράμματα με σκοπό την βελτίωση του περιβάλλοντος διαβίωσής μας, την βελτίωση των συνθηκών ζωής μας και ταυτόχρονα την δραστική μείωση του κόστους ζωής μας. Μάλιστα τα περισσότερα από αυτά τα προγράμματα παρέχουν επιπλέον ισχυρότατα κίνητρα για όσους συμμετέχουν. 'Όπως, φοροαπαλλαγές, υγιή δάνεια, διαφανείς διαδικασίες, μικρή έως ανύπαρκτη γραφειοκρατία και κάλυψη μεγάλων εξόδων για πολλές από τις ενέργειες που απαιτούνται.

Δυστυχώς, οι πολίτες, εάν δεν είναι απληροφόρητοι, είναι σίγουρα δύσπιστοι και καχύποπτοι, φοβούμενοι να «ρισκάρουν» σε περίοδο κρίσης και έχοντας ενοχική διάθεση θεωρώντας όλα τα παραπάνω πολυτέλεια. Αυτή τη λανθασμένη εντύπωση του «ρίσκου» από τη μία και της πολυτέλειας από την άλλη, μας την μετέδωσε ο μηχανισμός που μας οδήγησε σ' αυτό το τέλμα.

Όμως, ο Έλληνας θα πρέπει να διευρύνει το πνεύμα του προς όφελός του. Πρέπει να ξεπεράσει το σοκ που υπέστη και να «ανοίξει τα μάτια του». Η λύση δεν είναι ούτε η απόλυτη και καθολική άρνηση, ούτε ο φόβος, ούτε ακόμη περισσότερο η φυγή του τεχνικού και επιστημονικού προσωπικού της χώρας στο εξωτερικό. Υπάρχουν ευκαιρίες στην κρίση... Αρκεί να βγούμε από το καβούκι μας και να θέσουμε τις προϋποθέσεις που επιθυμούμε εμείς για τη ζωή μας.