Ξεκινώντας από το τέλος η Ελληνική Κρίση είναι κύρια κρίση πολιτική. Στην Ελλάδα έχουμε το χειρότερο πολιτικό προσωπικό της ιστορίας, που κατάφερε να διαλύσει τη χώρα σε ιδιαίτερα ευνοικό περιβάλλον γεωοικονομίας και γεωπολιτικής. Μιλάμε για μαριονέττες της οικονομικής ολιγαρχίας που το μόνο που έκαναν, σε συνδιασμό με τα ελεγχόμενα μέσα, ήταν να διασφαλίζουν τα υπερκέρδη μιας απολίτιστης κάστας με σαφή εγκληματικά χαρακτηριστικά.

Στη συνέχεια η Ευρωπαϊκή Κρίση είναι κρίση παραγωγικότητας. Έλεγε ένας φίλος "Η Αμερική είναι το μέρος για να είσαι νέος και η Ευρώπη για να είσαι γέρος". Γιατί άραγε; Για έναν πολύ απλό λόγο: Στην Ευρώπη δεν δουλεύουμε πολύ. Λουφάρουμε. Αυτή είναι η "ποιότητα ζωής" την οποία τόσο πολύ ζηλεύει όλος το Πλανήτης. Δουλεύουμε (σχετικά) λίγο και έχουμε (αναλογικά) πολύ καλό εισόδημα. Μια βόλτα σε κάποια εκ των Ευρωπαϊκών μητροπόλεων θα σας πείσει. Πολύ δυνατοί οι Ευρωπαίοι στο "creative accounting", για δεκαετίες έκρυβαν το πρόβλημα κάτω απ'το χαλί. Τώρα πια όμως δεν κρύβεται άλλο.

Πάνω απ'όλα όμως υπάρχει η Παγκόσμια Κρίση η οποία είναι η δυσκολότερη όλων - Προσωπικά δηλώνω αδυναμία έστω και να φανταστώ μια ρεαλιστική λύση της. Ποια είναι αυτή; Η Νομισματική Κρίση. Τι ακριβώς σημαίνει ένα δολλάριο; Τι ακριβώς σημαίνει ένα ευρώ; Τι είναι αυτά τα πετσετάκια για τα οποία εργαζόμαστε, σκεφτόμαστε, ιδρώνουμε, χάνουμε τον ύπνο μας ενίοτε και τη ζωή μας; Τι ακριβώς εννοεί η FED όταν λέει πως έκανε ένα "liquidity injection"; Αυτή η εγγραφή σε μια βάση δεδομένων υποτιθέμενου "πλούτου" σε τι αντιστοιχεί;

Η Αμερικάνικη ελίτ αποφάσισε το 2008 να αντιμετωπίσει το πρόβλημα με τον κλασικό της τρόπο: Να αντιμετωπίσει το σύμπτωμα. Πονάτε; Θα σας δώσουμε παυσίπονο. Πονάτε πολύ; Θα βάλουμε μορφίνη. Συνεχίζετε να πονάτε; Κι άλλη μορφίνη! Νομίζω είναι ατελείωτα στα μηδενικά των δολλαρίων που "διοχετεύχθηκαν ως ενέσεις ρευστότητας" (νομίζω μιλάμε για αρκετά τρισεκατομμύρια δολλάρια) ώστε να αντιμετωπιστεί η κρίση. Ακόμα και έτσι όμως, η βελτίωση είναι μικρή. Γιατί; Διότι απλά η προσέγγιση αυτή αντιμετωπίζει το σύμπτωμα και όχι τη ίδιο το πρόβλημα.

Όταν λίγο αργότερα η κρίση άρχισε να εμφανίζεται στην Ευρώπη, η Υπερδύναμη πολύ ήθελε οι πρώην υποτακτικοί της να ακολουθήσουν ακριβώς τον ίδιο δρόμο. Ποιον; Εκείνο της μορφίνης. Έχετε μεγάλο χρέος; Έλα μωρέ τωρα, πως κάνετε έτσι! Ένα enter θα πατήσει ο Jean Claude, θα κάνουμε ένα μικρό liquidity injection μερικών εκατοντάδων δισεκατομμυρίων και θα συνεχίσετε να διορίζετε ανενόχλητοι, θα συνεχίσετε να παίρνετε υποβρύχια που γέρνουν δίχως κανένα δισταγμό, όλα θα συνεχίσουν ως έχουν.

Πολύ περιέργως η Γερμανία αντιστάθηκε. Είπε πως το παυσίπονο δεν λύνει την ουσία του προβλήματος. Είπε πως πρέπει να δούμε που δημιουργούνται τα ελλείμματα και να διορθώσουμε το πρόβλημα, όχι το σύμπτωμά του.

Η πολιτική αυτή των Γερμανών, πέρα από ορθολογική ήταν πάνω απ'όλα βαθιά ευρωπαϊκή. Η καταρρέουσα υπερδύναμη θέλει να μας πάρει μαζί της στον πάτο. Θέλει να έχει τα 500 εκατομμύρια Ευρωπαίων στα ίδια χάλια με εκείνη ώστε να προκαλέσει μια παγκόσμια σύγκρουση, όχι στρατιωτική ευελπιστώ - μα πολιτική & οικονομική, με τις αναδυόμενες χώρες και οικονομίες της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής.

Η Ευρώπη δεν έχει κανένα μα κανένα λόγο να ακολουθήσει αυτόν τον ολισθηρό δρόμο. Πολιτικά, πολιτιστικά, κοινωνικά έχει όλες τις δυνατότητες αγαστής και αμοιβαία ωφέλιμης συνεργασίας με τον αναδυόμενο κόσμο. Πρέπει απλά να λύσει το εσωτερικό της πρόβλημα ανταγωνιστικότητας, το οποίο δεν είναι και τόσο τρομερό.

Το ποιος ήταν εκείνος ο Ευρωπαίος πολιτικός που πρωταγωνίστησε στην προώθηση της Αμερικανικής ατζέντας εντός των Ευρωπαϊκών θεμάτων το αφήνω στην κρίση του αναγνώστη.

Όλα καλά τα έκαναν οι Γερμανοί; Όχι βέβαια. Είχαν δίκιο απόλυτο πως πρέπει να επικεντρώσουμε στην αιτία και όχι στα συμπτώματα του προβλήματος, όμως ξέχασαν πως αν τα συμπτώματα υπερβούν το σημείο της κοινωνικής ανοχής, τότε το παιχνίδι χάνεται. Κάπως σαν την επέμβαση by pass: Η ουσία είναι να παρακαμφθεί η αποφραχθείσα αρτηρία, όμως ο ασθενής δέχεται απίστευτη ποσότητα παυσιπόνων για να αντέξει την επέμβαση.

Αυτό τελικά νομίζω πως το έχουν καταλάβει όλοι στην Ευρώπη και σιγά σιγά θα το υλοποιήσουν με εντυπωσιακά θετικά αποτελέσματα!

Η λύση της Ελληνικής Κρίσης βρίσκεται μόνο στην Ευρώπη. Πρέπει να επιλέξουμε αν θα γίνουμε δούρειος ίππος των Αμερικανικών συμφερόντων ή αν θα έχουμε μια αυτόχθονη, εθνική και Ευρωπαϊκή πολιτική. Μια Ευρωπαϊκή πολιτική την οποία ισότιμα θα συνδιαμορφώσουμε. Μια ανοιχτή, δημοκρατική Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία του αγώνα για την οποία θα γίνουμε πρωταγωνιστές.

Η Ευρώπη έχει όλες τις προϋποθέσεις να πρωταγωνιστήσει. Έχει το μέγεθος, το συμβολικό, ανθρώπιμο και οικονομικό κεφάλαιο, την ιστορία, τον πολιτισμό, το ανοιχτό μυαλό. Μπορεί να γίνει μια υπερδύναμη ειρήνης, ισότητας, δημοκρατίας και πολιτισμού. Είναι στο χέρι μας. Αρκεί να ενωθεί πραγματικά και δημοκρατικά και να κυβερνηθεί με μια αληθινά ευρωπαϊκή ατζέντα.

Στην πορεία αυτή οι εξελίξεις στην Ελλάδα θα παίξουν έναν απρόσμενα καθοριστικό ρόλο. Μια ιστορική ευκαιρία που έχουμε καθήκον να αξιοποιήσουμε και θα τον κάνουμε.