''Η στιγμή είμαι μεγάλη. Και είναι συγκλονιστική. Δεν είναι μόνο τα πλήθη μέσα κι έξω από το Καλλιμάρμαρο, οι χιλιάδες σ’ όλη την Ελλάδα, σε πλατείες και σπίτια, σε οθόνες μικρές και μεγάλες. Είναι και τα λόγια και τα τραγούδια των καλλιτεχνών, τα απέριττα λόγια της Καρυστιανού, η συγκίνηση που διαπερνάει σαν ηλεκτρικό ρεύμα τις καρδιές, στο Καλλιμάρμαρο και παντού. Δεν είναι απλό άθροισμα: όλα αυτά μαζί, φτιάχνουν κάτι ποιοτικά νέο, ένα Γεγονός. Είναι όλα αυτά, και είναι όλα μαζί. Η στιγμή είναι μοναδική. Μου έρχονται αμέσως στο μυαλό, τεθλασμένα κάπως, οι μεγάλες συναυλίες της μεταπολίτευσης, τα Τραγούδια της Φωτιάς. Κι ας είναι εντελώς άλλη η περίσταση, κι ας μην υπάρχει τίποτα το πανηγυρικό απόψε. Και όμως θα βρούμε, πιστεύω, κάτι υπόγειο που τις συνδέει: το πάθος για το δίκιο και την αλήθεια, τον αγώνα ενάντια στη λήθη, την υπεράσπιση της μνήμης. Τον πόνο για τα χαμένα παιδιά, αλλά και για την αδικία.

Ένα πάθος και ένας πόνος που καταφέρνει και ξεπερνάει τον θρήνο, μεταμορφώνοντας τον ίδιο τον πόνο της απώλειας. Τον μεταμορφώνει, κάνοντάς τον όχι συντριβή, αλλά λύτρωση, ανάταση και δύναμη.''

Αυτό που ζήσαμε χθες, αυτό που η Tania έγραψε αργά τη νύχτα ''Να ανασαίνουμε μαζί, να είμαστε εκεί και τίποτα δεν θα μπορεί να μας νικήσει.'', αυτό δεν πρέπει να χάσουμε από δω και μπρος.

Αυτό φοβούνται και αυτό πολεμάνε με κάθε τρόπο αυτοί που έχουν τη δύναμη και την εξουσία.