H Θεοπίστη (Πέτη) Πέρκα τοποθετήθηκε στην Ολομέλεια της Βουλής, 15.10.2020, επί του νομοσχεδίου του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας «Ενσωμάτωση της Οδηγίας ΕΕ σχετικά με τη μείωση των επιπτώσεων ορισμένων πλαστικών προϊόντων στο Περιβάλλον»  και αναφέρθηκε εκτός από το νομοσχέδιο και τις τροπολογίες, στο master plan της μετάβασης των λιγνιτικών περιοχών. 

«Ας μη γελιόμαστε – δε θα πω άλλα για το νομοσχέδιο - όσο κι αν θέλετε να περάσετε το προφίλ της ‘πράσινης Κυβέρνησης’, με την πολιτική σας για τις NATURA, την κατάργηση των δασικών χαρτών, την προώθηση της καύσης των απορριμμάτων και με το σημερινό ‘κενό’ νομοσχέδιο, μόνο ‘πράσινοι’ δεν είστε. 

Και βέβαια δε θα χάσω την ευκαιρία να μιλήσω και για την απολιγνιτοποίηση και τη δίκαιη μετάβαση που πάλι εκεί με ένα περιτύλιγμα ‘πράσινο’ εμφανίζεται. Συνήθως και σ’ αυτό το νομοσχέδιο καμαρώνετε γιατί έρχεται λέει πρώτα στην Ελλάδα κάτι νωρίτερα απ’ όσο χρειάζεται να έρθει. Πράγματι, τόσο νωρίς, που εξαγγείλατε την απολιγνιτοποίηση χωρίς καμία προετοιμασία. Τόσο πράσινοι που αν ρίξει κανείς μια πρόχειρη ματιά στο master plan που επιτέλους μετά από ενάμιση χρόνο μας παρουσιάσατε, θα δει ότι ρισκάρετε την ενεργειακή δέσμευση της περιοχής στο φυσικό αέριο χωρίς ξεκάθαρη εναλλακτική και χρονοδιάγραμμα αποδέσμευσης.  Παρόλο που στο σχέδιο υπάρχει παραδοχή για μακρόπνοο σχεδιασμό λαμβάνοντας υπόψη και τις τάσεις της Ε.Ε., βασικό τμήμα του σχεδιασμού σας βασίζεται στο φυσικό αέριο που τελειώνει το 2050 ως ορυκτό καύσιμο! 

Καμία συμμετοχή των κοινωνιών, ακόμα και το μοντέλο διακυβέρνησης πάει εκτός διαβούλευσης, μετά τη διαβούλευση, έπεται, σε δεύτερο χρόνο. Δηλαδή ο τεράστιος αυτός ενεργειακός μετασχηματισμός γίνεται ερήμην της κοινωνίας, η συμμετοχή της οποίας θα εξασφάλιζε μια δίκαιη μετάβαση και άμβλυνση των ανισοτήτων.

Αυτό που είναι εντυπωσιακό βέβαια είναι ότι δίνεται μια έμφαση στις ‘γρήγορες νίκες’ (quick wins) ενώ δεν υπάρχουν τα βασικά προαπαιτούμενα που το ίδιο το σχέδιο ομολογεί. Δηλαδή χωρίς χωρικό σχεδιασμό, χωρίς αποκατάσταση των εδαφών, ούτε καν μελέτες, τίποτα. Πού θα μπουν όλα αυτά τα μεγάλα φωτοβολταϊκά πάρκα, τι γη, τι χώρος θα μείνει για τους αγρότες ή για άλλες δραστηριότητες των κατοίκων; Αυτά δε φαίνονται πουθενά, οι χάρτες δεν έχουν συντεταγμένες.

Γιατί βεβαίως ελλοχεύει ο κίνδυνος, η γη που θα αποκατασταθεί με κονδύλια του Μηχανισμού Ανάκαμψης, να παραχωρηθεί σε μεγάλους επενδυτές, αφήνοντας ελάχιστη γη στους κατοίκους. 

Να μη μιλήσω για τις θέσεις εργασίας που υποτίθεται ότι θα φέρουν οι υποτιθέμενες επενδύσεις. Γίνεται ένας πρόχειρος υπολογισμός και πάλι υπολείπονται των θέσεων που χάνονται. Τελικά το ερώτημα για την περιοχή και το θέτω καθαρά είναι: Τι όραμα έχουμε; Θέλουμε μια περιοχή στο μοντέλο Σαχάρας/Ασίας, με τεράστια έργα δισεκατομμυρίων από μεγάλους επενδυτές, επιχορηγούμενους από δημόσια ταμεία, σε Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, χωρίς εργασιακά ή περιβαλλοντικά δικαιώματα ή μια πιο ευρωπαϊκή προσέγγιση που εστιάζει στα έργα υποδομών και φτιάχνει εργαλεία συμμετοχής, χρηματοδότησης, υποδομές και ψηφιοποιεί τις υπηρεσίες του, αφήνοντας τις τοπικές κοινωνίες, μαζί με επενδυτές να χτίσουν πάνω σ’ αυτά;»