☑ Η απόφαση ελήφθη σε ένδειξη τιμής στη μνήμη της αείμνηστης Άννας Σπύρτου για την διαχρονική κοινωνική προσφορά στην αγαπημένη της Φλώρινα και την Πανεπιστημιακή κοινότητα αυτής και αφορούσε την ονομασία του πεζόδρομου νοτιοανατολικά της πλατείας Μεγάλου Αλεξάνδρου και συγκεκριμένα από την συμβολή του με την οδό Ι. Άρτη έως την συμβολή του με την οδό 7ης Νοεμβρίου, σε οδό «Άννας Σπύρτου».

☑ Η Άννα Σπύρτου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 28 Οκτωβρίου 1966. Το 1990 αποφοίτησε από το Τμήμα Φυσικής του ΑΠΘ και στη συνέχεια εκπόνησε τη διδακτορική της διατριβή στο ΠΤΔΕ του ΑΠΘ, στη θεματική της εκπαίδευσης εκπαιδευτικών που αφορά τη διδασκαλία της Φυσικής. Το 2004 εκλέχτηκε ως Λέκτορας με γνωστικό αντικείμενο «Φυσική και η Διδακτική της» στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης της Σχολής Κοινωνικών και Ανθρωπιστικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, που εδρεύει στη Φλώρινα. Σε διάστημα 19 ετών (2004-2023) –και υπηρετώντας στο ίδιο Τμήμα– εξελίχτηκε σε όλες τις ακαδημαϊκές βαθμίδες, ενώ τον Αύγουστο του 2019 εκλέχτηκε Αντιπρύτανης Διοικητικών Υποθέσεων και Ολιστικής Μέριμνας του Ιδρύματος, ένα αξίωμα που υπηρέτησε με ιδιαίτερη προσήλωση και ευαισθησία ως την τελευταία στιγμή της ζωής της (3.12.2023).
Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι η Άννα Σπύρτου επέλεξε να ζει μόνιμα στη Φλώρινα, ενθαρρύνοντας μάλιστα τους κατοίκους στην ανάληψη συμμετοχικών δράσεων για ζητήματα της τοπικής κοινωνίας. Παράδειγμα αποτελούν οι πρωτοβουλίες και οι αγώνες της για τη διατήρηση της σιδηροδρομικής γραμμής στη Φλώρινα, καθώς και για θέματα που αφορούσαν τον ρόλο του Πανεπιστημίου, τη σύνδεσή του με την τοπική κοινωνία, την ανάδειξή του ως πόλου προόδου και ευημερίας σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, την ανάπτυξη του ΠΔΜ σε 7 Σχολές και 22 Τμήματα, τη διεύρυνση της Παιδαγωγικής Σχολής της Φλώρινας, αλλά και την άρση της απομόνωσης της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας που είχε επιβάλει εν γένει η γεωγραφική της θέση.
Αποκορύφωμα της προσφοράς της στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας –για τους φοιτητές, τους διδάσκοντες και τους εργαζόμενους– είναι το έργο που άφησε πίσω της ως Αντιπρυτάνισσα: Αποβλέποντας στην ολιστική υποστήριξη των φοιτητών και φοιτητριών, των διοικητικών υπαλλήλων και των διδασκόντων, η Άννα Σπύρτου οργάνωσε και συντόνισε ένα σύνολο βιο-ψυχοκοινωνικών υπηρεσιών και δράσεων, όπως υπηρεσίες πρόληψης και προαγωγής της υγείας, συμβουλευτικής και ψυχολογικής υποστήριξης, αλλά και αθλητικές και πολιτιστικές δραστηριότητες. Με δική της πρωτοβουλία αναβαθμίστηκε ο εξοπλισμός στις Φοιτητικές Εστίες και στα υπάρχοντα γυμναστήρια, ενώ δημιουργήθηκαν κέντρα αθλητικών και πολιτιστικών προγραμμάτων για την υποστήριξη της υγείας και της κοινωνικής ευεξίας του ανθρώπινου δυναμικού του Ιδρύματος. Ιδιαίτερα εμβληματική είναι η δημιουργία της Μονάδας Υποστήριξης Φοιτητών Ευπαθών Ομάδων (ΜΥΦΕΟ), με στόχο την ισότιμη πρόσβαση σε ακαδημαϊκές σπουδές των φοιτητών με διαφορετικές ικανότητες, απαιτήσεις, και ανάγκες.
Η οδυνηρή απώλεια της Άννας Σπύρτου άφησε ένα τεράστιο κενό στην ακαδημαϊκή κοινότητα της Δυτικής Μακεδονίας, την κοινωνία της Φλώρινας και όσους την αγαπήσαν. Υπήρξε χαρισματική και ευαίσθητη πανεπιστημιακή δασκάλα, ενώ άνοιξε δρόμους ως πρωτοπόρα ερευνήτρια. Έχτισε μια ερευνητική κοινότητα προπτυχιακών, μεταπτυχιακών και διδακτόρων με δεσμούς επιστημονικούς και δεσμούς φιλίας. Το πάθος της για την επιστήμη, για το δημοκρατικό δημόσιο πανεπιστήμιο και για κάθε όνειρο που δίνει νόημα στη ζωή μας το μαρτυρούν τα μηνύματα που της έστειλαν τα «παιδιά» της και οι συνεργάτες της, όταν ανακοινώθηκε η αναχώρησή της για το μεγάλο ταξίδι:
«Η Άννα αγάπησε τη Φλώρινα ως δεύτερη πατρίδα της. Αγωνίστηκε με πάθος για έναν καλύτερο, πιο δίκαιο κόσμο, κυρίως για τους αδύνατους…. Για την ισονομία και τον ανθρωπισμό. Είχε πίστη στη δύναμη της εκπαίδευσης να συνδέει και να ενδυναμώνει τους ανθρώπους… Είχε ήθος, ενσυναίσθηση, χιούμορ… Αγωνίστηκε σθεναρά και υποστήριξε τη διατήρηση και τη διεύρυνση του Πανεπιστημίου μας… Ήταν υπέρμαχη των συγκλίσεων έναντι των διαφορών… Πάντοτε εκδήλωνε αγάπη… Ήταν ο πιο καθαρός και έντιμος άνθρωπος που γνώρισα, χωρίς ιδιοτέλειες, εμμονές και αγκυλώσεις… Δεν ξέρω εάν έχει υπάρξει άλλος που να κατάφερε να ενδυναμώσει τόσο πολύ τη «φωνή» των φοιτητών και φοιτητριών και να υπερασπιστεί με τόση ζωντάνια και σθένος το συμφέρον του τόπου της Φλώρινας, το καλό του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας».