συγκλόνισε το πανελλήνιο, όταν στη διάρκεια αστυνομικής επιχείρησης στα Ζωνιανά της Κρήτης τον Νοέμβριο του 2007 δέχθηκε σφαίρα από καλάσνικοφ στο κεφάλι και εκεί «σταμάτησε» η ζωή του...
Υποβλήθηκε σε δεκάδες χειρουργικές επεμβάσεις, σχεδόν τέσσερις φορές διάβηκε την πόρτα του θανάτου, ταξίδεψε στο Ισραήλ για αποκατάσταση που δεν ήρθε ποτέ κι, όμως, παλεύει ακόμη καθημερινά, σε ένα κατάλευκο κι αποστειρωμένο δωμάτιο κλινικής με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό.

Ακούραστοι συνοδοιπόροι στον άνισο αγώνα που δίνει είναι οι ήρωες-γονείς του, που εναλλάσσονται σε βάρδιες ανά 15 μέρες, για να είναι πλάι στο παιδί τους.

«Πιστεύουμε στο θαύμα»
Ταξιδεύουν χιλιόμετρα από το Τσοτύλι Κοζάνης όπου μένουν, ένα δεκαπενθήμερο ο πατέρας και το άλλο η μάνα, για να μη μείνει μόνος ούτε λεπτό ο γιος τους.
Ο Στάθης Λαζαρίδης με τη σύζυγό του Μαρία πριν η σφαίρα σταματήσει τα πάντα.

Ο Στάθης Λαζαρίδης με τη σύζυγό του Μαρία πριν η σφαίρα σταματήσει τα πάντα.

Το δράμα τους ξεπερνά και το πιο ευφάνταστο σενάριο ταινίας:

«Οι γιατροί δύσκολα μας δίνουν ελπίδες, αλλά εγώ πιστεύω στο θαύμα. Συνεχίζω να πιστεύω και να προσεύχομαι κάθε εβδομάδα, από μοναστήρι σε μοναστήρι», λέει ο κ. Γιάννης Λαζαρίδης.

«Ερχόμαστε πότε εγώ και πότε η μητέρα του εναλλάξ από το χωριό και μένουμε μαζί του. Από τότε που συνέβη το κακό σταματήσαμε τα πάντα κι είμαστε κοντά του.

Μένουμε σε ένα ξενοδοχείο κοντά στο 401 στρατιωτικό νοσοκομείο και είμαστε όλη την ημέρα μαζί του.
«Ο γιος μου παλεύει να ζήσει, ξεχασμένος και αδικαίωτος»

Του μιλάμε και δάκρυα τρέχουν από τα μάτια του... είμαι σίγουρος ότι μας ακούει».

«Να μεταφερθεί στο 424 στη Θεσσαλονίκη»

Εναν χρόνο πριν από τον «μαύρο Νοέμβρη» του '07 τίποτα δεν προμήνυε την καταιγίδα που θα ερχόταν στη ζωή του Στάθη. Μόλις είχε παντρευτεί τη Μαρία του, που ήταν έγκυος στο πρώτο τους παιδί. Η σφαίρα όμως, που ποτέ δεν καταλογίστηκε δικαστικώς σε κάποιον, αφήνοντας χωρίς δικαίωση τον ειδικό φρουρό των ΤΑΕ (Τμήματα Αστυνομικών Επιχειρήσεων) Κρήτης, σταμάτησε τα πάντα.

Ο Στάθης καθηλώθηκε σε μια μη αναστρέψιμη κατάσταση, η Μαρία ζει στα Χανιά και αραίωσε τις επισκέψεις της, η κόρη του είναι 5 ετών και δεν έχει γνωρίσει ακόμη τον πατέρα της και οι ελπίδες πια έχουν... αφεθεί στον Θεό και μόνο.

«Του δείχνω φωτογραφίες παλιές από την κόρη του και του βάζω το κλάμα της που είχα μαγνητοφωνήσει για να το ακούει. Δεν φαντάζεστε τι ζούμε. Είμαστε ολομόναχοι. Κανείς δεν έρχεται να τον δει. Του βάζω στο τηλέφωνο να ακούει και τη γιαγιά του, που τον λατρεύει και είναι 81 χρόνων σήμερα. Πού και πού τη φέρνουμε και τον βλέπει», λέει με απόγνωση ο τραγικός πατέρας, ο οποίος παλεύει χρόνια τώρα να μεταφέρει τον γιο του στο 424 Στρατιωτικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, από όπου το σπίτι τους απέχει μόνο μία ώρα.

«Αυτήν τη στιγμή νομικώς την επιμέλεια του Στάθη την έχει η νύφη μου. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μην μπορώ να πάρω το παιδί μου να το φροντίζω κοντά μας, κοντά στους μοναδικούς ανθρώπους που το νοιάζονται και που του έχουν απομείνει. Δηλαδή τους γονείς του, τη γιαγιά του , τα αδέρφια του Σόνια και Κοσμά και τα ανίψια του. Εγώ θέλω το παιδί μου να μεταφερθεί κοντά στο σπίτι του στη Θεσσαλονίκη. Θέλω να βρεθούν οι ένοχοι, αυτοί που έφεραν τον Στάθη σε αυτήν την κατάσταση. Κάποτε πρέπει τα δικαστήρια να τελειώσουν, να υπάρξει δικαίωση. Είναι απάνθρωπο αυτό που γίνεται. Ζούμε πέντε χρόνια στα ξενοδοχεία – στην Αθήνα δεν έχουμε κανένα συγγενή. Παρακαλούμε απεγνωσμένα την πολιτεία τουλάχιστον να μετα-φερθεί το παιδί μας στη Θεσσα-λονίκη, όπου οι συνθήκες νοση-λείας είναι πολύ καλύτερες».

Τις ατέλειωτες ώρες που τον παρακολουθείτε, πιστεύετε ότι βασανίζεται στην κατάσταση που βρίσκεται;

«Τον βλέπω να υποφέρει. Σίγουρα βασανίζεται. Πολλές φορές κοιτάζοντάς τον, βγαίνω από το δωμάτιο, κλαίω και λέω: «Πάρ" τον καλύτερα, Θεέ μου...».

Οι γονείς του Στάθη, η Ευθυμία και ο Γιάννης, με δύναμη που συγκλονίζει, ετοιμάζονται για τα Χριστούγεννα που έρχονται, αφού τα περνούν όλοι μαζί στο δωμάτιο του 401. «Στολίζουμε δεντράκι και του φέρνουμε βασιλόπιτα που φτιάχνουμε στο ζαχαροπλαστείο μας στο χωριό. Δεν τον έχουμε αφήσει ποτέ μόνο του τις γιορτές», συμπληρώνει με δάκρυα ο πατέρας του. Στο πλευρό του βρίσκονται πάντα και τα δύο αδέλφια του Στάθη, η 29χρονη Σόνια που υπηρετεί ΕΠΟΠ στον στρατό και ο 28χρονος Κοσμάς, που κρατάει το οικογενειακό τους ζαχαροπλαστείο.

Αναδημοσίευση απο την εφημεριδα ΕΘΝΟΣ