Ποιμαντορικη Εγκυκλιος

Επι τη Εορτη
της του Χριστου Γεννησεως

«Σήμερον ο Χριστός, εν Βηθλεέμ γεννάται εκ Παρθένου. Σήμερον ο άναρχος άρχεται και ο Λόγος σαρκούται. Αι δυνάμεις των ουρανών αγάλλονται και η γη συν τοις ανθρώποις ευφραίνεται. Οι Μάγοι τα δώρα προσφέρουσιν• ημείς δε ακαταπαύστως βοώμεν•Δόξα εν υψίστοις Θεώ, και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία».
(Και νυν. Ήχος β , τέλος Όρθρου)

Με αυτούς τους λόγους, αγαπητά μου παιδιά, ο πνευματοφόρος υμνογράφος της Εκκλησίας μας Ιωάννης ο Μοναχός σαλπίζει και διαλαλεί, κηρύσσει και διεγείρει όλες τις φυλές και τις γλώσσες της Γης, όλους τους ανθρώπους, τους «εν σκια και σκότει καθημένους» κατά τον λόγον της Αγίας Γραφής, ότι ο Σωτήρας του κόσμου «εν Βηθλεέμ γεννάται εκ Παρθένου», ότι «οι δυνάμεις των ουρανών αγάλλονται και η γη συν τοις ανθρώποις ευφραίνεται ...».
Και τίθεται το ερώτημα, αδελφοί μου: ευφραίνεται η γη; Αγάλλονται οι άνθρωποι στις μέρες μας; Αφού και πάλι σκοτάδι στην πολυστένακτη ανθρωπότητα επικρατεί. Αφού εμφύλιοι πόλεμοι μένονται και ποταμοί αιμάτων ρέουν και σαρκοβόρα όρνεα και θηρία του δρυμού κατασπαράσουν την εικόνα του Θεού, την οποία η θηριωδία και η απανθρωπιά του ανθρώπου σκοτώνει!
Μήπως, λοιπόν, δεν γεννήθηκε ο Χριστός; Μήπως δεν ήλθε η σωτηρία; Μήπως οι μάγοι εξ' ανατολών, οι αγνοί ποιμένες και το άστρο οδηγός είναι μύθος; Και, άρα, αδίκως κτυπούν πανηγυρικώς οι καμπάνες των Ιερών Ναών απανταχού της οικουμένης και οι επί είκοσι και πλέον αιώνες, γεννεές των ανθρώπων αγάλλουν, υμνούν και πανηγυρίζουν γεγονός ανύπαρκτο και της φαντασίας υπερφάνταστης μυθοπλασία;
Η Γέννησις του Χριστού, αδελφοί μου, είναι γεγονός μεμαρτυρυμένο «πάσι τοις ανθρώποις»! Είναι γεγονός μοναδικό, ανεπανάληπτο και αξεπέραστο! Γι' αυτό και διεγείρει τόσο έντονη εορταστική διάθεση. Η Γέννησις του Χριστού μας είναι γεγονός ιστορικώς αποδεδειγμένο! Αλλά και ο τόπος και ο χρόνος πιστοποιημένος! «Εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας» και επί αυτοκράτορος, της κοσμοκρατήρος Ρώμης, «Αυγούστου μοναρχήσαντος», σημειώνουν οι ιστορικοί, οι Άγιες Γραφές και εμφαντικώτατα οι ιεροί υμνωδοί!
Και ένα δεύτερο ερώτημα, πλέον και πλέον επιτακτικό και αγωνιώδες, ερώτημα απελπισίας και αγωνίας: και, αφού ο Χριστός είναι ο αδιαμφισβήτητος άρχων της Ειρήνης, γιατί δεν υπάρχει ειρήνη, γιατί δεν επικρατεί αδελφοσύνη, θυσιαστική αγάπη, φιλανθρωπία και αλληλοσυμπαράσταση; Αφού ο Χριστός είναι ο ένας και μόνος Σωτήρας του κόσμου, η ελπίδα και η απολύτρωση, γιατί κυριαρχούν μίση και φθόνοι, ακαταστασίες και υποδουλώσεις, εξορίες και ξεριζωμός, προσφυγιά και πόνος, πείνα και δυστυχία, κατατρεγμός και αλληλοσπαραγμός; Γιατί; Γιατί;
Και η α π α ν τ η σ ι ς είναι απλή: Διότι, δεν υπάρχει Χριστός! Κι όπου δεν υπάρχει Χριστός, αδελφοί μου, εκεί βασιλεύει ο εγωϊσμός, ο εγωκεντρισμός, η φιλαυτία, η φιλαρχία, το δίκαιο του ισχυροτέρου! Όταν εξωρισθή ο Θεός από την καρδιά του ανθρώπου, ο άνθρωπος αυτοανακηρύσεται Θεός, αυτόκλητος σωτήρας και ειρηνοποιός˙ σημειώνει εν προκειμένω και απαντά ο Άγιος Ιάκωβος ο αδελφόθεος στην επιστολή του: «όταν η σοφία είναι επίγειος, δεν έχει δηλαδή την πνοή του Θεού, αυτή η σοφία είναι πλήρης ακαταστασίας και παντός φαύλου πράγματος και συμπεριφοράς» και συνεχίζει «ενώ η σοφία, η πλήρης πνεύματος αγίου είναι αγνή, ειρηνική, επιεικής, ευπειθής, γεμάτη ευσπλαχνία και καρπούς καλούς, αμερόληπτη και ειλικρινής» (Ιακ. Επιστ. 3, 15-17).
Είναι διαχρονική, καθαρή και κρυστάλινη η απάντησις! Πονάμε για την απαξιωμένη Πατρίδα μας και ελάχιστοι αγωνίζονται να μην κατακριμνηθή και θερμά προσεύχονται στον γεννηθέντα Σωτήρα Ιησού για μια ακόμη φορά να την σκεπάση και να την συγκρατήση με την Αγίαν Δεξιάν Του, αλλά και να φωτίση τους άρχοντες να βρουν και πάλι το Άγιον Βάπτισμά τους και να επαναπροσδιορίσουν τις σκέψεις τους και τα διανοήματά τους, την αγωνία τους και τις διαθέσεις τους με «άρτυμα» τα χαρίσματα του Παναγίου Πνεύματος, το οποίον συγκρατεί τον κόσμο εν ειρήνη και ομονοία και συγκροτεί όλον τον θεσμόν της Εκκλησίας. Αυτό το Άγιον Πνεύμα οδηγεί τον άνθρωπο στη μετάνοια και την ταπείνωση και έτσι η καρδιά του γίνεται μία καρδιά, για να χωρέσει όλους τους ανθρώπους αδιακρίτως χρώματος, φυλής, γλώσσας και θρησκεύματος. «Η χαρίεν έστ' άνθρωπος, αν άνθρωπος η» («Πράγματι, είναι πολύ χαριτωμένο πράγμα ο άνθρωπος, όταν είναι άνθρωπος», Μένανδρος παρά Στοβαίω 5,11).
Αδελφοί μου, ο λαός μας ο ευγενής και φιλότιμος διέπρεψε, φώτισε και έλαμψε στα πέρατα του κόσμου με τον Χριστό, με τον Σταυρό, με την Γέννησή Του και την Ανάστασή Του. Ας κάνουμε, λοιπόν, και πάλι σπήλαιο και φάτνη την καρδιά μας, γιατί μόνον έτσι θα αναστηθή και πάλι η χώρα μας και θα έρθη το χαμόγελο, η αγάπη, η φιλανθρωπία, η ειρήνη.
Ευλογημένα Χριστούγεννα, με Χριστό και ελπίδα.

Μετ' ευχών και της εν Κυρίω αγάπης
Ο Επίσκοπος και Μητροπολίτης σας
† Ο ΣΕΡΒΙΩΝ & ΚΟΖΑΝΗΣ ΠΑΥΛΟΣ