καταργήσουν. Δηλαδή απελευθέρωση απολύσεων από το 5% στο 10% στις ιδ. επιχειρήσεις και για το δημόσιο εφαρμογή του ν. Βερναρδάκη(4369/16) για απολύσεις, όσοι δεν αξιολογούνται από 0-24. Συλλογικές συμβάσεις εργασίας στο Δημόσιο με παραπέρα μισθολογική καθήλωση, πάγωμα μισθολογικών κλιμακίων, κατάργηση εφάπαξ, κατάργηση όσων επιδομάτων έχουν απομείνει, σφαγή στα προνοιακά επιδόματα! Παραπέρα επέκταση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης δηλαδή της δουλειάς λάστιχο με 300 – 400 ευρώ μισθό!
Νέα μείωση των σημερινών συντάξεων και των κοινωνικών παροχών, δηλαδή νέα μείωση του λεγόμενου μη μισθολογικού κόστους που έχει παραγγείλει στην κυβέρνηση ο ΣΕΒ!
Νέα μεγάλη μείωση του αφορολόγητου ορίου για μισθωτούς και συνταξιούχους στα 5.000 από τα 8.600 €!
«Δικαίωμα» στους εργοδότες να απαντούν με λοκ άουτ στους αγώνες των εργαζομένων.
Νέος συνδικαλιστικός νόμος για τον περιορισμό και την απαγόρευση της συνδικαλιστικής δράσης.
Στον αντίποδα αυτών και σε συνέχεια προηγούμενων αγωνιστικών κινητοποιήσεων πχ για το ασφαλιστικό και άλλους αντεργατικούς αντιλαϊκούς νόμους, υπήρξε νέα πρωτοβουλία του ταξικού κινήματος (ομοσπονδίες , συνδικάτα, Εργατικά Κέντρα, επιτροπές αγώνα) που συσπειρώνονται στο μέτωπο του ΠΑΜΕ και παλεύουν συντονισμένα με βάση πλαίσιο στόχων πάλης που ανταποκρίνεται στις ανάγκες της εργατικής τάξης, με γραμμή σύγκρουσης με την μεγαλοεργοδοσία, τις κυβερνήσεις, τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες. Μέσα από αγωνιστικές κινητοποιήσεις και συλλογικές διαδικασίες (συνελεύσεις –συσκέψεις-συνεδριάσεις) συμφώνησαν ότι είναι περισσότερο από άλλοτε ορατό η ανάγκη να δυναμώσει η ενότητα των εργαζομένων κατά σωματείο και κλάδο δουλειάς για να αντιμετωπίσουν την ενιαία οργανωμένη επίθεση κυβέρνησης και εργοδοσίας. Πάνω από 530 συνδικαλιστικές οργανώσεις, σωματεία, ομοσπονδίες εργατικά κέντρα βγήκαν μπροστά στις 17 Οκτώβρη και απαίτησαν: κατάργηση των αντεργατικών νόμων, κάλυψη των απωλειών στην περίοδο της κρίσης, κανένας κάτω από 751 ευρώ κατώτατο μισθό, σταθερή δουλειά με δικαιώματα. Αυτά τα αιτήματα με μορφή σχεδίου Νόμου το κατέθεσαν στα κόμματα της βουλής (πλην ΧΑ).
Η ΔΑΣ κατέθεσε έγκαιρα αίτημα, με τις σχετικές εισηγήσεις, για συζήτηση στο ΔΣ του παραπάνω πλαισίου, καθώς και για τη συμμετοχή του Συλλόγου μας στην 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ, στην οποία θα πάρουν μέρος 100δες σωματεία του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. Επίσης μπήκε το θέμα οργάνωσης για την επιτυχία της απεργίας στις 24 Νοέμβρη. Για τα δύο πρώτα θέματα, αρχικά φάνηκε ότι αντιμετώπισαν το ζήτημα με καχυποψία και προκατάληψη. Η ουσία όμως είναι ότι μετά και από την επιμονή συζήτησης του πλαισίου των αιτημάτων, οι απόψεις που ακούστηκαν δεν βοηθούν την αγωνιστική συσπείρωση των εργαζομένων. Είναι πχ «αναχρονιστικό – μη ρεαλιστικό» το αίτημα για επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού, όταν σαν ΔΣ, πριν ένα μήνα καταθέσαμε αίτημα, για το επίδομα παραμεθορίων περιοχών να επεκταθεί σε όλους τους υπαλλήλους της περιφέρειας και επιπλέον να αυξηθεί. Ότι πχ «στη φοροδιαφυγή και στη μη πληρωμή των ασφαλιστικών εισφορών από τον καθένα μας και τον κάθε μικροεπαγγελματία οφείλονται για τα άδεια ταμεία του κράτους και των ασφαλιστικών ταμείων», όταν γνωρίζουμε όλοι για τα κουρέματα των αποθεματικών από το κράτος, PSI,τα ομόλογα , τις φοροαπαλλαγές στο μεγάλο κεφάλαιο κλπ. Τα αιτήματα αυτά, λένε, δεν θέτουν «ρεαλιστικό στόχο για το κράτος» και «εμείς πρέπει να βοηθήσουμε να ξεπεράσει η χώρα τα προβλήματα», όταν ο στόχος του κράτους δηλ. του συστήματος και της κυβέρνησης, είναι να μπούμε στις αγορές δηλ. να γίνουμε ανταγωνιστικοί, δηλ. να γίνουν φθηνότεροι οι εργαζόμενοι, να υπάρξουν και άλλες φοροαπαλλαγές, να γίνουν ιδιωτικοποιήσεις δηλ. να δοθεί χώρος στο μεγάλο ιδιωτικό κεφάλαιο (ξένο και ντόπιο) για νέες επενδύσεις κλπ. Στα πλαίσια αυτών των αναδιαρθρώσεων σχεδιάζουν τον νέο Καλλικράτη , κάνουν τους νέους οργανισμούς Περιφερειών. Αρνητικό είναι το ζήτημα σχετικά με το ζήτημα της απεργίας, το δεν έγινε ουσιαστική συζήτηση για το πλαίσιο πάλης και την οργάνωση για την επιτυχίας της, παρά μόνο το ότι συμμετέχουμε.
Συνάδελφοι -συναδέρφισσες
Οι εργαζόμενοι σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα δεν βρισκόμαστε από την ίδια πλευρά με τους βιομηχάνους, τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες, τις κυβερνήσεις τους και τις ενώσεις τους. Όταν εμείς χάνουμε, αυτοί κερδίζουν. Όταν μιλάνε για «ανάπτυξη», εννοούνε ανάπτυξη των κερδών τους πάνω στα συντρίμμια των δικών μας αναγκών και δικαιωμάτων.
Δεν θα σταματήσουν, αν δεν τους σταματήσουμε. Πολλά μπορούν να γίνουν, αν αποφασίσουμε να δείξουμε την πραγματική μας δύναμη. Αυτή τη στιγμή αυτό που χρειάζεται είναι η οργάνωση του αγώνα και όχι η ηττοπάθεια «ότι τίποτα δεν αλλάζει», «τίποτα δεν μπορεί να γίνει» και «οι κοινωνικοί διάλογοι» που στήνει η κυβέρνηση για να μας παγιδεύσουν ενώ αυτοί να συνεχίζουν την επίθεση σε βάρος μας. Είναι δικιά μας ευθύνη να δυναμώσουμε την κοινή δράση και συμμαχία με όλο τον εργαζόμενο λαό στενάζει κάτω από τον ίδιο ζυγό των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των μεγαλεμπόρων, των εφοπλιστών και εκφράζεται με τους αντεργατικούς και αντιλαϊκούς νόμους όλων των μέχρι τώρα κυβερνήσεων και της σημερινής ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Εμπόδιο είναι οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες που καλλιεργούν απόψεις στα πλαίσια του εφικτού, του ρεαλιστικού, του κοινωνικού διαλόγου καλλιεργούν και με τη στάση τους την ηττοπάθεια και απογοήτευση.
Με αυτή την έννοια μόνο ελπιδοφόρα μπορεί να κριθεί η 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ, που είναι μια ανοιχτή, δημοκρατική, ζωντανή διαδικασία όπου τον λόγο έχουν οι εργαζόμενοι αντιπρόσωποι με απόφαση του σωματείου τους. Θα συζητηθεί και θα αποφασιστεί πλαίσιο δράσης κόντρα στον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό σε γραμμή αντεπίθεσης, ρήξης και ανατροπής, για τη διεκδίκηση οργανωμένα και μαχητικά την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας στον 21ο αιώνα και ενάντια σε αυτούς που μας καταδικάζουν στη φτώχεια και σε όρους επιβίωσης των αρχών του προηγούμενου αιώνα για τα κέρδη του κεφαλαίου.
Για το επόμενο διάστημα:
Κάνουμε δική μας υπόθεση την επιτυχία της απεργίας, στις 24 Νοέμβρη.
Απαιτούμε δικαιώματα στην εργασία και τη ζωή,
με βάση την εποχή μας – τον 21ο αιώνα, τις ανάγκες μας!