και τις ιδέες του, τον κατέτασσαν ως ορόσημο, μέσα σε μια κοινωνία που η ρευστότητα των ιδεών και των αξιών, κάνουν τους ανθρώπους να νιώθουν ασταθείς στα πλαδαρά εδάφη της σύγχρονης εποχής.
Η είδηση του θανάτου του, μας συγκλόνισε όλους. Όχι μόνο γιατί ήταν αναπάντεχη, αλλά γιατί μέσα από τα κείμενα του βλέπαμε την ελπίδα να είναι παρούσα και μαχόμενη. Να μη παραιτείται, σε πείσμα των κραταιών αυτού του κόσμου. Να στέκεται όρθια, προβάλλοντας και να απαιτώντας το δικό της μερτικό. Σήμερα μπορεί το κερί της ελπίδας, που κρατούσε ο Νίκος να έσβησε, όχι όμως και η ελπίδα. Και αυτό γιατί φρόντισε έγκαιρα να μεταλαμπαδεύσει το φως του.
Η διαδρομή του όλα αυτά τα χρόνια, ήταν συνεπής και με τα λεγόμενα του. Ιδιαίτερα στα κείμενα του, αποτύπωνε με το δικό του αυθεντικό τρόπο, τις δικές του παραδοχές. Παραδοχές που έβρισκαν σύμφωνους πολλούς από εμάς. Και αν πάλι μερικές φορές δεν ταυτιζόσουν μ' αυτές, τις διάβαζες με σεβασμό, γιατί ήξερες ότι ήταν από καρδιάς και έλεγαν τις δικές του αλήθειες. Αλήθειες που με συνέπεια και χωρίς ταλαντεύσεις υπερασπίστηκε όλα αυτά τα χρόνια. Πρόβαλε με θάρρος και ευθύτητα τη γνώμη του, κοιτάζοντας κατάματα τον φόβο που έχουν εξαπολύσει οι ισχυροί αυτού του κόσμου. Δε λιγοψύχησε μπροστά του ούτε μια στιγμή, ούτε και λύγισε ποτέ.
Εμείς αυτόν το Νίκο Παπαδόπουλο θα θυμόμαστε. Καλό σου ταξίδι Νίκο...

Χρήστος Παπαδόπουλος