που έγινε στο παλιό κτίριο της βιβλιοθήκης ανατρέχει στο παρελθόν της με τιμητικές αναφορές σημειώνει την προσφορά δημάρχων και επικεφαλής αυτοδιοικητικών η διευθυντών της βιβλιοθήκης και του Ιστιντούτου Βιβλίου και Ανάγνωσης, απουσιάζει το όνομα του Β. Π. Καραγιάννη ως παρόντα στην εκδήλωση χωρίς να γνωρίζω γιατί, και υμνεί με τρόπο πανηγυρικό το κλίμα "ενότητας και ομόνειας" μεσα απο τον τρόπο "εμεις ξέρουμε να διαφωνούμε" αλλά..... είμεθα ενωμένοι .
[Μπολσόι]
Τα τρία τελευταία χρόνια που έχω επισκεφτεί διάφορες πόλεις ως εκπρόσωπος του Δήμου Κοζάνης έχω διαπιστώσει ιδίοις όμμασι το μεγάλο μας πλεονέκτημα: είμεθα ενωμένοι καθώς αγαπάμε πάρα πολύ τον τόπο μας για να τον ταλαιπωρούμε με έριδες. Συνηθίζεται σε πόλεις του μεγέθους μας να κάνουν όλοι σαν υστερικοί όταν διαφωνούν ή να διαφωνούν επί τούτου για να παράξουν υστερία. Εμείς ξέρουμε να διαφωνούμε. Συγγνώμη κιόλας, αλλά Κοζανάρα uber alles. Αν διαβάζετε από αλλού, μετοικήστε, χαραμίζεστε εκεί που είστε.
Χθες το βράδυ δύο πρώην Δήμαρχοι που έχουν γράψει ιστορία, ο Γιάννης Παγούνης και ο Πάρης Κουκουλόπουλος, με τον νυν Λ. Ιωαννίδη, καθώς και οι τ. πρόεδροι της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Τ. Σιώμου, Θ. Βασδάρης και Χ. Γελαδάρης, αλλά και ο τ. διευθυντής του ΙΝΒΑ Κ. Ντίνας συνευρέθησαν στον παλιό χώρο της Βιβλιοθήκης για να μοιραστούν αναμνήσεις και να τον αποχαιρετίσουμε όλοι μαζί. Το αποτέλεσμα ήταν - για εμένα τουλάχιστον - συγκινητικό και έχουμε κι ένα μικρό ντοκουμέντο για το αρχείο μας. Μίλησε επίσης η εκπρόσωπος του πολιτικά οικουμενικού Συλλόγου Φίλων της Βιβλιοθήκης κ. Πεϊνιρτζή. Συντονίστρια πολλών crescendi η Ελένη Μαργαρίτη.
Στο τέλος, η ζωφόρος-θεατρική ομάδα Ονειρόδραμα (με πανάξιο σκηνοθέτη από την Πτολεμαΐδα που δεν του αναγνωρίζω το όνομα μέχρι να μετακομίσει!) πραγματοποίησε την τελευταία, πολλών χιλιάδων, εκδήλωση στον χώρο και τα μέλη της έβαλαν τις τελευταίες υπογραφές στο βιβλίο επισκεπτών του παλιού κτηρίου. Στην πιο κρίσιμη ίσως στιγμή της παράστασης οι ηθοποιοί απέδωσαν "τα περιστέρια", τον χορό των χορών, σε αργή κίνηση. Ήταν μεγαλοπρεπείς σαν θρησκευτικά Μπολσόι. Από εδώ και πέρα βέβαια η αίθουσα θα σιωπήσει αλλά τα φαντάσματα των λέξεων και των ιδεών έχουν τον τρόπο τους.
Έχοντας ουσιαστικά ζήσει σε αυτό το παλιό κτήριο 16 ώρες τη μέρα, 365 μέρες τον χρόνο για τα τελευταία 4 χρόνια πρέπει να πω πως εκείνος ο μικρός, παλιωμένος, άχαρος και τελικά ακατάλληλος χώρος υπήρξε αξέχαστο Ιερό στην προσπάθειά μας να συνεχίσουμε τα των προηγουμένων και να ευνοήσουμε τα των επομένων. Η σκυτάλη έκαιγε και καίει αλλά είναι εύκολο να την κρατάς όταν βλέπεις ποιοι άλλοι έτρεξαν στην ομάδα. Και ναι, αυτά είναι τα ποιητικά νοούμενα, όχι μόνον η "έκφραση-έκθεση" στα κεφάλια των γραφιάδων.
Γράφει αντίστοιχα σε ένα από τα καυχήματα της Βιβλιοθήκης μας, την "Καλλιόπη Παλιν[ν]οστούσα" (1797), ο Χαρίσιος Μεγδάνης για τον σκοπό της ποίησης:
"μια διηγηματική Μίμησις σπουδαίων πράξεων....δέον να δίδη εις τους Ανθρώπους διδασκαλίας των καθηκόντων και επωφελών της ζωής..."
Χθες ακούσαμε ακριβώς αυτά, δηλαδή ένα ποίημα γραμμένο από τις σπουδαίες πράξεις και ζωές πολλών. Ευχαριστίες σε όλους.
---
Στην φωτογραφία η θεατρική ομάδα μπροστά στην θέα που είχαν όλοι όσοι υπηρέτησαν για μισό περίπου αιώνα από το γραφείο της Βιβλιοθήκης: τον "Μαμάτσιο", το εμβληματικό ρολόι της πόλης μας. Δεν μπορούμε να το πάρουμε μαζί μας στο νέο κτήριο, αλλά έχουμε τοποθετήσει το τασάκι στον εξωτερικό χώρο με προσανατολισμό εκεί, στον "Μαμάτσιο". Κάτι σαν Μέκκα. Κάθε φορά που ανάβω ακούω "Ντουνγκ".
