Η συνάντηση μαζί της ξεκίνησε από τις λέξεις, το βιβλίο της για τον «Ασφοντυλίτη», δηλαδή τον Μιχάλη Ρούσσο που έζησε τον προηγούμενο αιώνα, ανάπηρος στην Αμοργό, και «κέντησε» τις πέτρες του τόπου του, κάνοντάς τες να μιλάνε.
Δεν ταξίδεψε ο Μιχάλης. Ταξιδεύει όμως τώρα.
Ήρθε μαζί με την Εύη Γεροκώστα στο Ειδικό Γυμνάσιο-Λύκειο Πτολεμαΐδας και στο 3ο Γυμνάσιο Πτολεμαΐδας, συνομίλησε με τα παιδιά και τους νέους, είπε την ιστορία του, αγαπήθηκε και πήρε αγάπη.
Κι ύστερα στο φουαγιέ του Βαρβούτειου Δημοτικού Ωδείου Πτολεμαΐδας, συναντήθηκε ξανά, αυτός και άλλες ιστορίες που κουβάλησε η Εύη μαζί της, μέσα σε αποσκευές αόρατες, και τραγούδια ακόμα, κι έγινε κύκλος η συντροφιά κι ένα χαμόγελο από την αρχή ως το τέλος.
Τέλος, η έξοδος του τριημέρου και του Μάρτη, η Κυριακή, στο Πνευματικό Κέντρο Πτολεμαΐδας. Εδώ δεν ήταν μονάχα η ίδια η ιστορία του Μιχάλη που ζωντάνεψε από την Εύη, αλλά και η ιστορία ενός άλλου νησιού, της Κέρου, ή η ιστορία μιας γυναίκας που κοιμάται ακόμη.
Δυο νησιά, δυο ιστορίες, χέρι-χέρι, και αυτό που συνέβη πάνω στη σκηνή ήταν το ίδιο το θαύμα. Όταν οι λέξεις συμπερίληψη, ενσυναίσθηση, όταν τα εκπαιδευτικά εγκεκριμένα προγράμματα, όταν οι δράσεις, οι εκδηλώσεις, οι δραστηριότητες, ωχριούν μπροστά στην αυθεντική αγάπη με την οποία υποδέχεται ένας άνθρωπος έναν άλλον άνθρωπο.
Δεν είναι θέμα αποδοχής. Είναι θέμα χώρου, που αφήνουμε στον άλλον να υπάρξει και να μας χωρέσει και εκείνος.
Έτσι ένιωσε ο Γιάννης μπροστά στη σκηνή και ακούγοντας την Εύη να αφηγείται. Ότι χωράει, ότι τον χωράει, ότι θέλει να τη χωρέσει και αυτός.
Όλα είναι ζήτημα προοπτικής και χώρου τελικά.
Όλα είναι ζήτημα τού να επιλέξεις γυμνός και πέρα από φτιασίδια και προσωπεία, ανυπεράσπιστος, να προχωρήσεις προς τον Άλλον.
Αυτό έκανε ο Γιάννης, αυτό κάνει ο κόσμος της αναπηρίας. Εκ προοιμίου.
Αυτό θα μπορούσε να κάνει και ο υπόλοιπος, τυπικός κόσμος, αν έχει το εφαλτήριο της αγάπης και μόνο.
Όπως το έκανε η Εύη Γεροκώστα.
Και εμείς όλοι, οι παρόντες της Κυριακής, αξιωθήκαμε το θαύμα. Το άνθος του βολβού των ΝΗΜΑΤΩΝ.
