ξαπλωμένος ράθυμα ο Παπαγιαννούλης, στα 92 του, ο μοναδικός μοναχός του μοναστηριού. Γένια μακριά, χρυσόλευκα, φωνή σα τριγμός. Μας φώναξε κοντά του, ένα διάλειμμα στη μοναξιά, που τη σπούδασε. Θυμάμαι, απ' όλα όσα ο γέροντας αφηγήθηκε, τούτο:
" Χήρεψα στα 40 μου κι είχα δυο παιδιά, δεν θέλησα να ξαναπαντρευτώ, είπα θα φορέσω ράσο, έτσι λοιπόν ήρθα στο μοναστήρι. Πολλά χρόνια πάνε που κάποιο βράδυ, μου στείλανε μαντάτο από το διπλανό χωριό, το Τορνίκι, ότι στο σπίτι του τάδε, θα έχει όργανα και θα γλεντήσουν. Το' θελε η καρδιά μου, ξεκίνησα με το πόδι και σε κανα δίωρο ήμουν εκεί. Μπαίνω μέσα, με καλοδέχτηκαν, βγάζω το ράσο και το κρεμώ στο καρφί, που ήταν στην πόρτα μπηγμένο. Γλέντησα, χόρεψα με την καρδιά μου και το πρωί γύρισα στον Άγιο. Περάσαν λίγες μέρες, έρχεται ο δεσπότης με την ακολουθία του, με χαιρετάει, κι όπως καθόμαστε, γυρνάει και μου λέει.... Παπαγιαννούλη ήρθαν και μου είπανε πως ήσουν στο διπλανό χωριό μια μέρα και χόρευες στο σπίτι του τάδε............κι ο γέροντας του λέγει.......στα προλάβανε δέσποτα, μα δεν σου είπαν πως εκείνο το βράδυ χόρευε ο Γιαννούλης, ο παπα Γιαννούλης ήταν κρεμασμένος στο ΚΑΡΦΙ"....Μου έκανε τρομερή εντύπωση, ποια μουσική είναι αυτή, που σε κάνει να περπατάς δύο ώρες δύσκολη ερημιά για να την ακούσεις;Μετά από πολλά χρόνια ήρθε να μου το επιβεβαιώσει μια στοφή του Κώστα Βάρναλη:

Άι με το γύφτικο ζουρνά
Με νταγερέ που κουδουνά
Σύρε σκοπόν αντάμικο
Εζάβωσα τη φέσα μου
Έρωτα πού' χω μέσα μου
Για να χορέψω τσάμικο...

Ένα τάμα στον εαυτό μου ήτανε τούτος ο δίσκος, ένα "παράθυρο ανοιχτό", σε όλους εκείνους, που με κέρασαν και με κερνούν, χρόνια τώρα, μνήμες, αγάπη για τον τόπο μου, τα τραγούδια του και τους ωραίους, καθαρούς ανθρώπους. Γιατί, τους ωραίους τόπους, φτιάχνουν οι ωραίοι άνθρωποι.
Αυτή τη μουσική γωνιά μέσα μου, θέλησα να τη μοιραστώ, όπως εγώ την αντιλήφθηκα, ξέροντας πως μέσα σε τούτο τον ορυμαγδό, τη μπετονιέρας της παγκοσμιοποίησης, η ιδιαιτερότητα, είναι το καλύτερο όπλο κι η ρίζα που τρέφει το δέντρο.

{youtubejw}QGzNR1B9uyg{/youtubejw}